Allergie neemt overhand


Goed nieuws kwam er gisteren uit de federale ministerraad. Enkele nieuwe allergietesten worden voortaan terugbetaald.


Helaas gaat het alleen om medische allergietesten, niet om politieke allergietesten en nog minder om politieke allergiegeneesmiddelen.

Die zouden we anders best wel kunnen gebruiken.

Lees bijvoorbeeld wat PS-voorzitter Elio Di Rupo vandaag in deze krant vertelt. De vernieuwingssocialist keert in zijn verhaal voor een deel terug naar het vandaag weer vlotter liggende oude socialisme: de crisis aangrijpen om de saneringen en moderniseringen bij De Post stil te leggen bijvoorbeeld.

Maar hij haalt vooral uit naar alles en iedereen, inzonderheid zelfs naar de coalitiepartners in de federale regering, en heel in het bijzonder naar de MR. Hij verpakt dat wel als rationeel klinkende kritiek, maar in wezen verbergt dit een diepe en heftige allergie.

Ze kunnen elkaar niet meer zien.

Die allergie dateert al van de federale verkiezingen van juni 2007. Ze is een van de belangrijkste redenen waarom de federale regering als los zand aan elkaar hangt. En dat is erg. Maar dat is geen nieuws. Dat wisten we al.

Tot heden viel van een soortgelijke allergie niet veel te bespeuren aan Vlaamse kant.

De regeringspartijen namen elkaar wel eens onder vuur, maar dat bleef binnen de perken en had ogenschijnlijk niet veel effect: ze vonden oplossingen en voerden beleid, en dat is wat de burger interesseert.

De jongste weken is dat anders; de conflicten worden frequenter en het gaat ook niet meer om gewone meningsverschillen. De Vlaamse coalitiepartners laten ook een soort allergie tegenover elkaar blijken.

Dat de Vlaamse regeringspartijen het oneens zijn over de aanpak van balorige Franstalige burgemeesters, is niet leuk; het wordt erg als ze daarover verdeeld blijven. En dat is het geval.

En er duiken almaar meer van die conflicten op die naar patsituaties dreigen te leiden: over de hervorming van het buitengewoon onderwijs, over het nieuwe decreet ruimtelijke ordening en het verwante grond- en pandenbeleid. Enzovoort.

Het is met de ellebogen aan te voelen dat dit te maken heeft met de verkiezingen die nog ver weg zijn, maar toch al het politieke denken determineren.

Verkiezingen lokken bij partijen en politici altijd profileringsdrang uit. Maar dit is geen gewone profileringsdrang meer. Minstens in enkele dossiers zit negatieve profileringsdrang. De wens de ander te beschadigen en op de bek te laten gaan, eerder dan de wens zelf te scoren.

Positieve profileringsdrang tussen regeringspartijen, dat kent de kiezer, en dat kan hij inschatten. Negatieve profileringsdrang is een uiting van wederzijdse politieke allergie: liever de ander doen verliezen dan zelf te winnen. Daar houden kiezers niet van.

Wat vooral stoort, is de onredelijke ruzie over de aanpak van de balorige burgemeesters. Dat verzwakt de Vlaamse stellingen. Het kan zijn dat de communautaire dialoog niets oplevert, maar laat dit dan uit die dialoog zelf voortkomen, niet uit de drang die te laten mislukken om de concurrent op de bek te laten gaan.


DS, 22-11-2008 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB