Machteloze woede


Morgen is het dinsdag. Opnieuw. Tijd voor nog meer herfst, voor weekbladen vol nieuwe verhalen, nieuwe crisissen, vol opwinding over al dan niet door Hitler geïnspireerde programma's, over nieuwe relaties tussen mensen van wie we prentjes en 'beeldekens' kennen. Maar ik ben nog niet klaar met het verhaal van vorige dinsdag. Eén klein krantenartikeltje blijft me achtervolgen, een vijfregelig artikel dat niet meteen een vervolg zal kennen, toch niet in de krant. Een chauffeur, zo meldde dat artikel, maaide vijf scholieren neer aan het station van Zottegem.


Wat was er gebeurd? Een chauffeur verloor de controle over zijn stuur en reed met zijn wagen tegen het station van Zottegem én tegen vijf scholieren van het koninklijk atheneum. Vier van hen zijn lichtgewond, één is zwaargewond. Ik weet niet of u het station van Zottegem kent. Het is best wel een groot station, met meerdere perrons, een knooppunt. Voor het station zijn heel wat cafés en het is er de hele dag door aardig druk.

Op het moment dat dit incident gebeurde zat ik twintig meter verder te discussiëren met een groot Vlaams beeldhouwer over zijn leven en werk. Bij het verorberen van een broodje américain stipte de grote man aan dat hij de realiteit als dusdanig niet erkent, maar verkiest een andere wereld te omarmen, een die niet voor iedereen ontsloten kan worden, een die niet iedereen kan zien. Net wilde ik een augurk doorslikken en het hebben over het onmogelijke om de realiteit van Auschwitz te ontkennen, toen de samenscholing buiten te luidruchtig werd om te negeren. De klankman deed teken dat het geen zin had, en we besloten even de opnames stil te leggen. Ook realiteit die je niet erkent, kan zich soms geweldig aan je opdringen.

Ons was niet helemaal duidelijk wat gebeurd was. Een journalistieke reflex zou wellicht zijn om te gaan kijken, maar dat kon ik niet. Meer zelfs, de gretigheid waarmee een dame van middelbare leeftijd met op haar wagentje de naam van een regionale krant aan hoog tempo aan kwam scheuren, fout parkeerde en naar de plaats van het onheil draafde, stootte me tegen de borst. Twintig meter afstand lijkt niet veel, maar elke meter verder van het ongeluk genereerde nieuwe geruchten. Een stomme zatte kloot had een meisje dood gereden, de brandweer moest haar losmaken van onder de wagen, dat hoorden wij, die liever niet de grote groep Zottegemse ramptoeristen wilden vergroten, maar desalniettemin voelden hoe een snel opborrelende woede zich van ons meester maakte. De jas van onverschilligheid ging helemaal uit toen een hysterisch huilende moeder ons voorbijliep.

Het internet, venster op de wereld. Mijn waarneming op twintig meter van het gebeuren was een pak minder correct dan de verslaggeving die ik later op het net vond. Diezelfde dinsdag, als hanteert een gruwelijke opperrechter ook in verkeersongevallen de wafelijzerpolitiek maaide een man in Andenne een vrouw en twee kinderen neer. Vrouw zwaargewond, kinderen op slag dood.

Machteloze woede. Vijf regels in de krant. Veel meer valt er ook niet te melden. Geen van beide verhalen lijkt een grote boosdoener te kennen. Geen van beide chauffeurs had gedronken. Wat dan wel gebeurd is, blijft onduidelijk. Een telefoon die plots overgaat? Een kalmerend middel? Een banale verstrooidheid? Rijden is altijd gevaarlijk, naar en van school gaan is dat ook. Leven is gevaarlijk, maar ook zo mooi en het is zo godverdoms gruwelijk grotesk als jong leven op deze manier bruusk verstoord of beëindigd wordt.

's Avonds eet ik nog een hap in een brasserie, bel ik met mijn echtgenote - ze is aan het kijken naar een kookprogramma - en zeg haar dat ik het toch nog eens wil hebben over de leeftijd waarop we onze kinderen zelfstandig naar school zullen laten gaan. Een grijzende vijftiger aan het tafeltje naast me legt zijn gezelschap met grote gebaren uit dat alle problemen van de wereld terug te brengen zijn op het feit dat we hier op deze aarde met veel te veel zijn.

De weersvoorspellingen zijn guur. Ook voor morgen dinsdag.

Sam De Graeve is journalist en tv-maker


DS, 27-10-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB