Het kan ook anders


> Analyse in Le Monde doet wenkbrauwen fronsen > Krant wordt overstelpt met verhitte reacties > Dat het ook anders kan, bewijst The Economist


Le Monde. In de internationale krantenwereld is het een naam als een klok. De Franse krant wordt doorgaans in een adem genoemd met The New York Times of NRC Handelsblad als baken van kwaliteitsjournalistiek. De analyse over de Belgische politieke crisis die de krant het voorbije weekend publiceerde - 'Le fossé belge et l'Europe plurielle' - deed echter enkele wenkbrauwen fronsen. Zeker in Vlaanderen.

'Yves Leterme heeft voor zijn partij en het kartel gekozen ten koste van zijn portefeuille en het belang van zijn land ... Hoewel alle eisen zijn ingewilligd door het federale model dat sinds 1970 is ingevoerd, blijft Vlaanderen historische redenen inroepen om territoriale en economische eisen te rechtvaardigen ... In dat Vlaanderen verbergt men achter het voorwendsel van goed bestuur een programma dat niet gespeend is van egoïsme en dat een eind wil maken aan de ongerechtvaardigde geldstromen.'

Veel sympathie voor standpunten die door een pak of alle Vlaamse politieke partijen worden verdedigd, valt in het artikel niet te bespeuren. Dat ontlokt heel wat commentaren. Bij Le Monde regende het de voorbije dagen reacties. 'Wij krijgen heel veel mails binnen, zowel van Franstaligen als Vlamingen', merkt Véronique Maurus op, de ombudsvrouw van de krant. 'Het laatste jaar krijgen we wel vaker reacties uit België, maar nu lijkt het hek wel van de dam.' Vooral de toon van de berichten springt in het oog. 'Die is uitermate scherp. Vaak is het niet meer redelijk en gaat het over in een scheldpartij. Het zijn reacties die we normaal alleen krijgen na uitgesproken artikels over het Midden-Oosten.'

Op inhoudelijke vragen willen ze bij Le Monde niet reageren. 'Analyses die in onze krant verschijnen engageren soms zeer sterk de auteur. De ideeën in het artikel zijn de ideeën van de auteur', aldus Maurus. 'Voor inhoudelijke vragen moet u dan ook bij Jean-Pierre Stroobants zijn.'

Stroobants blijft achter zijn artikel staan. 'Het is mogelijk dat ik eerder Franstalige standpunten weergeef. Maar ik voel me geen betrokken partij in deze discussie. Ik beschouw mezelf als een observator en heb de indruk dat een pak Belgische journalisten dat ook beter wat meer zouden doen. Ik ken Vlaanderen wel een beetje. Mijn vader was een Vlaming uit Tienen. Ik spreek ook regelmatig met Vlaamse politici. Maar ik blijf bij mijn standpunt dat een deel van de Vlaamse politieke klasse onaanvaardbare zaken vraagt.'

De gewezen commentaarschrijver van Le Soir merkt op dat Vlaanderen niet alleen staat. 'Ook in regio's als Noord-Italië of Catalonië is er een zeker egoïsme dat opgang maakt. Ik vind dat onrustwekkend. In elk federaal land zijn er transfers. Die tussen Parijs en de rest van Frankrijk zijn groter dan die tussen Vlaanderen en Wallonië. Natuurlijk moet het om objectiveerbare transfers gaan. Maar de EU is gebaseerd op transfers. Dat een deel van Vlaanderen dit principe in vraag stelt, is onrustwekkend.'

Stroobants is ontstemd over de kritiek op zijn artikel die maandag in De Standaard verscheen. 'Ik heb de indruk dat men in Vlaanderen niet meer leest wat je schrijft. Als je kritiek geeft op een deel van Vlaanderen, dan wordt dat direct veralgemeend. Net alsof Le Monde de enige internationale krant is die kritiek heeft op Vlaanderen.'

De Vlaamse regering probeert al jaren om het imago van Vlaanderen bij buitenlandse correspondenten op te krikken. In maart lanceerde Vlaams minister Geert Bourgeois (N-VA) nog een elektronisch persoverzicht in het Engels. Maar ondanks al die inspanningen blijven de Franstalige media het informatiekanaal bij uitstek voor de buitenlandse correspondenten. Dat de Vlaamse standpunten daarbij weinig of soms karikaturaal aan bod komen, lijken ze vaak over het hoofd te zien.

Al kan het ook anders. Buitenlandse media maken soms haarfijne analyses van binnenlandse toestanden. Vorig jaar boog The Economist zich over de regeringscrisis in ons land. Volgens het gerenommeerde blad had ons land geen glansrijke toekomst meer voor zich. 'Time to call it a day' klonk het, wat zoveel betekent als: Tijd om ermee op te houden. 'Als België niet bestond, zou iemand dan de behoefte voelen om het uit te vinden?' Het Engelse weekblad gaf toe dat zo'n vraag over vele landen kan worden gesteld. Het probleem was evenwel, aldus The Economist, dat ook de Belgen zelf zich afvragen of hun land nog een toekomst heeft.

Vorige vrijdag suggereerde The Economist een titel voor de recentste episode in de crisis: 'Belgian government falls, not many hurt' (Belgische regering valt, weinigen gewond). Zelden is de situatie in de Wetstraat de laatste tijd zo kort en krachtig omschreven.

Steven Samyn is redacteur Wetstraat


DS, 23-07-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB