Meisjes huilen niet - Waarom Hillary Clinton niet opgeeft, ook al kan ze niet meer winnen


>Opgeven ligt niet in haar aard >Ze hoopt op een schandaal >Ze verkoopt haar vel duur


Voor Hillary Clinton is de strijd om het Witte Huis voorbij. Ze kan Barack Obama niet meer inhalen en haar vrienden keren haar de rug toe (DS 8 mei). En toch blijft ze campagne voeren alsof er niets aan de hand is. Wat bezielt haar?

Het antwoord ligt (deels) verscholen in haar karakter en haar opvoeding. Vader Hugh Rodham was een bullebak, die altijd de perfectie eiste van zijn kinderen. De anekdote doet de ronde dat Hillary op een dag thuiskwam van school met uitstekende punten en van haar vader niet eens een pluim kreeg. Het was duidelijk, zei Rodham, dat zijn dochter naar een te gemakkelijke school ging.

Bij haar moeder moest Hillary evenmin gaan uithuilen. Op haar gejammer over een pestkop op school antwoordde Dorothy koudweg dat er 'ten huize Rodham geen plaats was voor lafaards'. Zo kweekte Hillary Clinton een ijzeren discipline aan. Zwakheid duldt ze niet. En opgeven is zwak.

Bij Bill Clinton, die ze leerde kennen aan de universiteit van Yale, vond ze diezelfde tomeloze ambitie. De Clintons leven voor de politiek. Ze hebben een visie op hun land en op de wereld, en willen die realiseren.

Maar Bill heeft zo zijn zwakheden - te veel eten en te veel vrouwen. Toen Bills gestoei met de stagiaire Monica Lewinsky tien jaar geleden uitlekte, was Hillary tot in het diepst van haar ziel gekrenkt. Ze ging door een heel diep dal en had al haar kracht nodig om er weer uit te klimmen. Maar haar huwelijk opgeven, zou zwak zijn. En met zwakheid bereik je niets.

Hun huwelijk was trouwens ook een 'politiek verbond': eerst hij, dan zij. En dus vocht Hillary als een gekwetste leeuwin om haar droom te redden. Toen de Republikeinen de afzettingsprocedure tegen de president opstarten, gaf niemand in Washington nog een cent om de toekomst van de Clintons. Maar ze wonnen en gaven alle voorspellers het nakijken.

De impeachment-episode was trouwens niet de eerste keer dat de Clintons zegevierend uit een schier hopeloze situatie te voorschijn kwamen. Met andere woorden: een levensdroom geef je niet zomaar op omdat je ruim 170 'delegates' achterstaat.

De Clintons, sneren hun tegenstanders, zien het presidentschap als hun geboorterecht. Het lijkt echter weinig waarschijnlijk dat hun fijnbesnaarde politieke zintuigen zo door machtshonger zijn afgestompt dat ze niet meer inzien dat ze hun status in de partij in gevaar brengen. Er spelen dus wellicht nog meer factoren:

Schandaal: Alleen een groot schandaal waardoor Obama k.o. wordt geslagen, kan Hillary Clinton nog in het Witte Huis brengen. Als dat haar hoop is, is tijd winnen haar enige optie.

Geld: Clintons campagnerekening staat 20 miljoen dollar in het rood. Uit eigen zak heeft ze elf miljoen dollar geleend. Niet dat ze daarom een broekpak minder zal kunnen kopen - de Clintons verdienden de voorbije zeven jaar 109 miljoen dollar. Maar volgens sommigen hoopt ze desondanks nog wat geld in te zamelen om die lening te recupereren. Wettelijk moet dat voor de partijconventie van eind augustus gebeurd zijn of ze is de elf miljoen kwijt.

Ze kan het natuurlijk ook op een akkoordje gooien met Obama: ophouden in ruil voor financiële hulp. Het Obama-kamp verwierp deze optie gisteren met klem.

Dream Team: Clintons biograaf Carl Bernstein zei vorige week dat Clinton achter de schermen met Obama onderhandelt over de post van vicepresident. Het is moeilijk te geloven dat Clinton bereid zou zijn tweede viool te spelen. Bovendien is de functie van vicepresident een lege doos. Al Gore was een 'veep' met invloed omdat president Clinton zich goed genoeg in zijn vel voelde om het podium te delen. En Dick Cheney was de voorbije jaren de echte president. Maar traditioneel bestaat de taak van een vicepresident erin de Verenigde Staten te vertegenwoordigen op buitenlandse begrafenissen.

'Senate majority leader' lijkt een meer geschikte functie. Als leider van de Democratische meerderheid in de Senaat zou ze de agenda van de Hoge Vergadering controleren en dus bepalen of er over de voorstellen van de president gestemd wordt. In die functie kan ze het president Obama dus knap lastig maken.

Als Clinton echt Obama's vicepresident wil worden, zal ze vast en zeker hard onderhandelen over een formeel takenpakket. Ze zou bijvoorbeeld de opdracht kunnen opeisen om de ziektekostenverzekering te hervormen. Ze heeft daar ervaring mee en bovendien is haar hervormingsplan beter dan dat van Obama.

Om haar onderhandelingspositie te versterken, moet ze aantonen dat ze een groep kiezers kan aanleveren die wel voor haar, maar niet voor Obama zou stemmen. Van de harde kern van haar achterban zegt bijna de helft niet voor Obama te zullen stemmen.

Met een nieuwe overwinning in West-Virginia, waar vandaag voorverkiezingen plaatsvinden, staat ze weer een stuk sterker. Het kan dus zijn dat ze woensdag de handdoek in de ring gooit. Het kan ook zijn dat ze wacht tot 20 mei. Die dag wint ze wellicht in Kentucky en verliest ze waarschijnlijk in Oregon.

Medewerkers van beide kandidaten ontkenden gisteren dat hun bazen belangstelling hadden voor deze optie. Zo'n Dream Team heeft voor Obama trouwens ook ernstige nadelen: in de ogen van zijn fans is Clinton het tegendeel van 'verandering'.

Evita Neefs leidt de buitenlandredactie


DS, 13-05-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB