Een afwijzing van menselijkheid


Als een wet slecht is, moet men die wet veranderen. Dat vinden 30 Bekende Belgen. Aanleiding is de nakende uitwijzing van de familie Haradinaj, een familie van Kosovaarse origine die al jaren in Schaarbeek woont. 'Wij zijn ongerust over de politiek die in onze naam bedreven wordt.'


In 1998 werd Kosovo vernield in een burgeroorlog. Het huis van Shemsedin Haradinaj en zijn echtgenote, net als dat van anderen in hun dorp, werd in brand gestoken. De vader van de familie werd gefolterd. Gentiana is dan nog maar zes jaar, haar twee broers zijn vier en acht. Ze verbergen zich dagenlang in een bos. Ze denken dat hun vader dood is, maar later blijkt dat gelukkig niet zo te zijn. Dan volgt de vlucht, waarbij ze alles achter zich laten. Als bootvluchtelingen maken ze de overtocht over de Adriatische Zee en lopen ze averij op in volle zee. Ten slotte komen ze aan in het Brusselse Zuidstation, omdat ze een tante hebben die daar woont. Zij spreekt over het land als over een gastland, over een land waar men zichzelf zal kunnen herpakken, waar men kan werken, naar school gaan. Kortom: waar men in vrede kan leven.

Want het leven gaat snel: tien jaar later is Gentiana bijna zestien en is ze leerling in het derde jaar humaniora van het Atheneum Fernand Blum (een bekende school in Schaarbeek). Haar grote broer beëindigt zijn opleiding als elektricien op Arts et Métiers. De derde begint zijn middelbare school op het Lyceum Emile Max… Twee kleine broertjes zijn geboren sinds de aankomst in België, ze gaan naar de gemeenteschool nummer 1 van Schaarbeek.

Gentiana zegt het duidelijk en hardop: haar leven en haar toekomst liggen hier, België is háár land. Aan Kosovo heeft ze alleen maar traumatische herinneringen, oorlog, vlucht, met mensen die haar kwaad hebben willen doen.

Gentiana voelt zich vooral van Schaarbeek… want in die tien jaar hebben zij en haar ouders nog altijd geen papieren en durven ze niet al te veel bewegen. Geen papieren? Dan krijg je ook geen arbeidscontract, dan heb je geen ziekenfonds, geen sociale hulp, geen kinderbijslag. 'Hopen maar dat we niet ziek worden… Kinderen, zorg dat je altijd dicht bij huis blijft… Een uitstap, vakantie, een dag aan zee? Vergeet het!'

Het is nochtans niet zo dat dit gezin zich in de illegaliteit heeft genesteld. Vanaf hun aankomst op het grondgebied hebben ze een asielaanvraag ingediend. Die werd geweigerd. Daarop volgden drie regularisatieaanvragen. Alle drie geweigerd. En dan, op 22 december 2007, op een ogenblik dat de oudsten hun examens beëindigen, met Kerstmis voor de deur, wanneer de familie het antwoord op haar laatste regularisatieaanvraag afwacht (neergelegd begin 2005), belt de wijkagent aan: 'Mevrouw, Mijnheer, ik kom u melden dat u het bevel hebt om het grondgebied te verlaten. Uiterlijk op 17 januari moet u weg zijn naar Kosovo…'

Als ze niet gehoorzamen, volgt dan een arrestatie? Worden ze opgesloten in een gesloten centrum? Zijn de verantwoordelijken van de Dienst Vreemdelingenzaken dan zelfs niet op de hoogte van de groeiende onrust van de internationale gemeenschap over de politieke situatie in Kosovo? Zijn ze niet op de hoogte van de angst voor de terugkeer van het geweld?

Dan kwam de woede van de leerkrachten, de verontwaardiging van de buren en vrij snel van een zeer groot aantal burgers, uit België en uit de hele wereld, inbegrepen de politieke verantwoordelijken van binnen en buiten Schaarbeek, van (bijna) alle politieke families.

Laten we ons van een zaak bewust zijn: het geval van de familie Haradinaj is de boom die het bos verbergt en die onze menselijkheid en onze waardigheid rechtstreeks aanspreekt. De petitie voor de regularisatie van deze familie heeft meer dan 4.000 handtekeningen verzameld. De ondertekenaars geven uiting aan hun onbegrip, aan hun gevoel van schaamte en angst. Een angst, die wij delen, dat onze maatschappij stap voor stap afglijdt naar onverschilligheid en banalisering, en naar wat wij dachten nooit meer te moeten meemaken in Europa. Iets wat Fort Europa nu genereert in het kader van zijn migratiepolitiek.

'Dat nooit meer. Niet in mijn naam.'

'De beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken,' schrijft een van de ondertekenaars, 'is revolterend en onterecht. Ik ben 67 jaar. Ik leef nog, omdat in 1940, toen België gebombardeerd werd, mijn ouders in Frankrijk zijn opgevangen, en dat, zonder hen te vragen of ze een paspoort of geld hadden…'

Minister Dewael, dames en heren ministers, toekomstig of in functie, dames en heren parlementsleden, die de aanpassingen aan de wet van 15 december 1980 hebben goedgekeurd over de vestiging en het verblijf van de vreemdelingen in België, zonder zelfs criteria te bepalen die willekeur zouden moeten beletten: wordt wakker en herpak u! En wel zeer snel!

Zich verstoppen achter de wet en zijn toepassing is een houding waarmee men zich al te gemakkelijk afmaakt van zijn morele verantwoordelijkheid. De geschiedenis heeft het ons geleerd. Vergeet die les nooit.

Rudy Aernoudt (filosoof), Mateo Alaluf (ULB), Henri Bartholomeeusen (advocaat), Philippe Boesmans (componist), Luc Cortebeek, Claude Rolin, Guy Tordeur (ACV/CSC), Etienne Davignon (PSK), Jozef De Kesel (hulpbisschop), Rudy De Leeuw, Anne Demelenne, Philippe Van Muylder (ABVV/FGTB), Franco Dragone (regisseur), Hugo De Greef (vzw Flagey), Sonja Eggerickx (UVV), Bernard Foccroulle (Festival van Aix-en-Provence), Pierre Galand (Centre d'action laïque), Andrée Geulen-Herscovici ('Rechtvaardige onder de Volkeren'), José Gotovitch (ULB), Philippe Herreweghe (Collegium Vocale), Thierry Jacques (MOC), Frie Leysen (Young Arab Theatre Fund), Pierre Mertens (schrijver), Riccardo Petrella (UCL), Jan Renders (ACW), Gabriel Ringlet (UCL), David Susskind (Centre Communautaire Laïc Juif), Philippe Vincke (ULB), Geert Van Istendael (schrijver), Els Witte (VUB)


DS, 26-01-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB