Als december meer zorgen dan plezier brengt

Vanaf haar jeugd had Brigitte het al moeilijk. Haar ouders waren opgegroeid in een instelling en konden zich niet redden in de buitenwereld.

Ze leed honger, verbleef met haar moeder in vluchthuizen en trouwde uiteindelijk jong met een man die het wat beter had.

Dacht ze… Nu klimt ze stilaan uit de financiële put en ziet ze haar zes kinderen openbloeien.

Brigitte: Dat ene bezoek van de sint vergeet ik nooit meer. Het was een paar jaar geleden, ik heb er nog over gechreven op de website van het tijdschrift Klasse.

Mijn kinderen hadden een mooie brief geschreven en hun schoen klaargezet.
In een centrum waar armen samenkomen, had ik zo goed mogelijk speelgoed verzameld. Giften van andere mensen.

Ik tevreden natuurlijk: beter iets dan niets.
Toen de kinderen in bed lagen, ging ik alles klaarzetten. Sommige speeltjes waren kapot, maar die kon ik plakken.

’s Morgens waren de kinderen zo blij! Ineens waren ze stil: ”Mama, dit hebben we niet gevraagd aan de sint, hij heeft iets verkeerds gebracht.”
Toen zeiden ze: “Er is mee gespeeld en er zijn stukjes weg.”

Ik wist helemaal niet hoe ik moest reageren.
Ineens vroegen ze: “Mama, zijn wij dan zo stout geweest dat de sint dit gebracht heeft?”

Dat deed pijn. Teleurgesteld en zonder dat ik dit kon rechtzetten, moesten ze het er maar mee doen.

Op school hoorden ze andere kinderen opscheppen over hun speelgoed.
Als je het niet breed hebt, kunnen de feestdagen erg beklemmend zijn.
Je voelt je dan meer dan ooit uitgesloten. Voor kinderen komt dat dubbel zo hard aan.

Ik heb ooit met mijn moeder in een vluchthuis gezeten met de feestdagen. Het was de zwartste periode uit mijn kindertijd.
Terwijl iedereen om je heen plezier maakt, voel je dat je moeder verdrietig is en dat er niemand is om haar te steunen.

Die kerst had mijn moeder echt niets meer, maar ze had wel een gedicht voor ons gemaakt, waarin ze wenste dat we altijd met het hele gezin samen zouden zijn met Kerstmis.

Dat proberen we nu nog altijd te doen. Nu praten we heel veel met elkaar.

Dit vind ik een moedige getuigenis om even bij stil te staan, nu de feestdagen er weer aankomen.

Uit weekblad Libelle nr.49