De 12-jarige Geert staat er een beetje beduusd bij. Zijn gezicht loopt over van schuld, wat resulteert in één expressionele mea culpa.
Zijn verscheurende uithaal tegen een leren bal zorgde ervoor dat juf Patsy Nouwkens uit Bree tegen de grond smakte, midden op de speelplaats van basisschool De Vuurvogel. De vrouw liep daarbij een hersenschudding op. Maar de artsen van het Hasseltse Virga-Jesseziekenhuis ontdekten nog iets: een hersentumor.
“Ik had zeker nog twee jaar kunnen rondlopen met die tumor en dat zou fataal geweest zijn. Die bal en die jongen hebben gek genoeg mijn leven gered.”
Een chemokuur en twee operaties later is Patsy genezen. Voorlopig toch, want volledige zekerheid kunnen dokters pas na vijf jaar geven. Toch praat de Breese vrijuit over het voorval.
“Op 29 maart liep ik over de speelplaats van ons schooltje, ik had toezicht met een aantal collega’s”, zegt de 31-jarige lerares. “Een aantal jongens van het zesde leerjaar waren aan het dollen met de bal. Opeens voelde ik een enorme slag tegen mijn linkerkaak. De kaak die een jaar geleden al eens gebroken was. Ik heb die leren bal totaal niet zien komen en ben dus in één klap tegen de grond gesmakt.”
De vrouw kon onder begeleiding van enkele collega’s nog naar de leraarskamer wandelen. Daar kreeg ze wat ijs op haar hoofd. “Maar na vijf minuten heb ik het bewustzijn verloren”, gaat Patsy verder. “Mijn collega’s hebben me achteraf verteld dat ik nog een zware epilepsieaanval heb gekregen. De harde knal op mijn kaak heeft het ‘lont’ aangestoken. De MUG werd erbij gehaald en het volgende moment werd ik wakker op de spoedafdeling.”
De MRI-scan gaf naast een breuk ook nog een bloedklonter prijs. “Mogelijk een bloedklonter van dat vorige ongeval, een jaar eerder”, herinnert de Breese juf zich. “Maar de artsen gaven toch meteen het advies om een specialist in het Virga-Jesseziekenhuis op te zoeken.” Die stap zou Patsy zich achteraf niet beklagen.
“Twee weken later kreeg ik in Hasselt te horen dat die bloedklonter in werkelijkheid een tumor was. Een tweede slag in mijn gezicht, eentje die nog harder aankwam.” Een stervormige tumor had zich in het bovenste deel van haar hersenen gevormd. “Zo’n tumor ontwikkelt zich in verschillende fases. Ik zat ergens in fase drie, terwijl fase vier al levensbedreigend kan zijn. Dan groeien er zogenaamde ‘pootjes’ aan de tumor die tussen de hersenbanen heen gaan. Dat is fataal. Had ik die bal enkele maanden later - of niét - tegen mijn hoofd gekregen, dan was het waarschijnlijk voor mij te laat geweest.”
Veertien dagen geleden kreeg Patsy te horen dat de kanker is verdwenen. “Pas na vijf jaar geven de dokters je volledige zekerheid, maar deze stap is al goed nieuws”, beseft de 31- jarige lerares. “Ik sport weer, ik geef weer les, ik kan weer genieten... Alles weer ‘back to normal’.”
Geert, de jongen die geluk bij een ongeluk bracht, zit nu in het eerste middelbaar. “Ik zie hem niet meer. Maar ik blijf hem wel enorm dankbaar. Zonder hem was mijn leven helemaal anders uitgedraaid."


Zoals ze altijd zeggen : "geluk" bij een ongeluk !