Tijd keert zich tegen winnaars


Morgen kan de politieke wereld van dit land een bijzondere verjaardag vieren. Het is dan welgeteld honderd dagen geleden dat we naar de stembus trokken om een nieuw federaal parlement te kiezen. De beelden van de triomferende CD&V - Yves Leterme bovenop de tafel, zijn armen in de lucht - zijn wat vervaagd. Ze werden uit ons geheugen gedrongen door beelden van een gelukzalige informateur, een norse bemiddelaar; een onmachtige formateur, elkaar snel opvolgende ministers van staat en een zwijgzame verkenner.


Honderd dagen is niet eens zo vreselijk lang. Sommigen wijzen er ook graag op dat het de jongste keer ook in Nederland vier maanden duurde. Alleen is er één verschil: bij die andere gelegenheden duurde het een behoorlijke tijd omdat men aan het onderhandelen was. Nu is dat niet het geval.

Over Brussel-Halle-Vilvoorde, het dossier waarin in de eerste plaats een knoop moet worden doorgehakt, is in die honderd dagen niet onderhandeld. Hier en daar werd een proefballon opgelaten of een denkspoor gelanceerd. Maar onderhandeld over B-H-V werd er nog niet. Dat zegt hoe steriel de gesprekken tot nu toe zijn verlopen. En hoe lang de weg nog is.

De tijd begint zich te keren tegen de winnaars van de verkiezingen. Slagen zij erin na de verkiezingen ook de regeringsvorming te winnen? Bij CD&V/N-VA neemt de druk en de spanning toe. Yves Leterme heeft dan wel dat geweldige kapitaal van 800.000 stemmen, maar kan hij dat verzilveren? De Franstalige liberalen van Didier Reynders mogen dan voor het eerst sinds mensenheugenis meer stemmen hebben gehaald dan de socialisten, maar kunnen zij hun aartsvijand uit de regering houden?

Die laatste vraag komt steeds nadrukkelijker in het centrum van het debat. Het is niet toevallig dat PS-voorzitter Elio Di Rupo, die vorige week ook al met Jean-Luc Dehaene sprak, het voorbije weekeinde grote interviews gaf. Ondanks alle formele ontkenningen konden ze gelezen worden als een sollicitatie tot regeringsdeelname.

Het denkspoor waarbij de PS meeregeert is natuurlijk de sleutel voor een mogelijke tweederde meerderheid. Maar het is ronduit de nachtmerrie van MR en Open VLD. Die kregen de jongste jaren in de paarse regering van Verhofstadt II bijna een fysieke afkeer van de Franstalige socialisten. Bij Open VLD wijt men een groot stuk van de eigen verkiezingsnederlaag aan de PS. De kracht waarmee Open VLD-voorzitter Bart Somers gisteren de deur dichtsmeet die zijn partijgenoot senator Patrick Vankrunkelsven opende voor de PS, sprak boekdelen.

Wat niet wegneemt dat de analyse van Vankrunkelsven juist is: ofwel oranje-blauw zonder socialisten, maar dan zonder staatshervorming. Ofwel met een staatshervorming, en op een of andere manier dus met socialisten. Zo helder is het. En dus ook zo moeilijk.


DS, 17-09-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB