Op 15 november wordt het winterplan in Brussel opnieuw geactiveerd. Maar met een stijgend aantal daklozen, en vooral meer overlijdens onder daklozen, vragen hulporganisaties om bredere maatregelen.

Het Brusselse winterplan voorziet extra opvangplaatsen voor daklozen tijdens de wintermaanden. Zo kunnen er tijdens de koudste periode van het jaar tussen 1.200 en 1.300 personen rekenen op een bed. Samusocial, de centrale actor in het daklozenbeleid, klopte zichzelf op de borst dat het vorig jaar niemand heeft moeten weigeren.

Maar duidelijk niet iedereen vindt de weg naar die opvang. Het aantal daklozen in onze hoofdstad blijft ieder jaar toenemen, zo bleek eerder al uit een telling van de organisatie La Strada. Zij spreken van ruim 4.000 daklozen, een verdubbeling op acht jaar tijd.

En met het aantal daklozen, stijgt ook het aantal dat het continue zwerven op straat niet overleeft. Het Collectief Straatdoden, dat in 2005 werd opgericht en de overleden daklozen jaarlijks herdenkt, telde sinds zijn oprichting al 494 overleden daklozen in Brussel. Met 72 overlijdens was 2016 een triest hoogtepunt. De jongste overledene was bovendien amper 22 jaar oud.


De vrieskou is niet de belangrijkste doodsoorzaak. Volgens Bert de Bock, coördinator van de organisatie, speelt er een ‘veelheid aan factoren’ mee: constante stress, slecht slapen en onbehandelde ziektes. Daarom is het winterplan volgens de organisatie niet voldoende. In september trokken de verschillende daklozenorganisaties nog op straat om het tekort aan middelen aan te kaarten, vooral om het probleem structureel aan te pakken.

Mathias Dobbels, woordvoerder van minister Pascal Smet - bevoegd voor bijstand aan personen, en dus ook aan daklozen - wijst erop dat de opvangcapaciteit doorheen het jaar enkele maanden geleden nog met 200 extra bedden werd uitgebreid door een nieuwe locatie op de Poincarélaan.

‘Ons beleid is er een waarbij iedereen die een bed wil, dat kan krijgen’, klinkt het. ‘Daarnaast proberen we ook structurele oplossingen te vinden voor wie zich aanmeldt, onder meer door ze te registreren en te werken op herintegratie. Maar dat is een beleid dat minder zichtbaar blijft. Bovendien zijn er ook daklozen die liever onopgemerkt blijven.’

Dat het aantal daklozen in Brussel blijft toenemen, heeft volgens Dobbels verschillende redenen. ‘Er is natuurlijk vooral die aantrekkingskracht als hoofdstad. Daklozen weten dat hier meer voorzieningen zijn. En daarnaast is er ook de vluchtelingenproblematiek die het aantal nog omhoog stuwt.’

De Standaard, 2/11/2017
http://www.standaard.be/cnt/dmf20171102_03165501

Het is natuurlijk verschrikkelijk dat we weten dat er meer dan 4000 mensen zonder onderdak leven in Brussel, maar ik ben ervan overtuigd dat de regering en organisaties er alles aan doen om die mensen een beter leven te gunnen. Die mensen verdienen een tweede kans, ondanks dat zij waarschijnlijk hun vorig leven verwoest hebben door gokken, drugs of andere problemen. Er zijn ook mensen die geboren zijn in armoede, dit vind ik het ergste. Die daklozen hebben nooit de kans gehad om een normaal leven te lijden, ik vind dat zij een voorkeur moeten krijgen bij beschikbaar onderdak. We zien natuurlijk het liefste iedereen met onderdak, maar om 4000 daklozen op te vangen in Brussel is onrealistisch en niet haalbaar.