Interfederaal gelijkekansencentrum Unia heeft de afgelopen maanden fors meer dossiers geopend voor leeftijdsdiscriminatie op de werkvloer. De organisatie start daarom een digitale campagne tegen vooroordelen.

‘Vijftigplussers zijn niet mee met de technologie en jongeren zijn te lui om te werken.’ Dat zijn vooroordelen waar die leeftijdsgroepen nog steeds tegenop moeten boksen, zegt Unia.

De organisatie ziet een stijging van het aantal dossiers. Waar er vorig jaar in totaal 45 dossiers geopend werden, zijn dat er dit jaar al 74.

Bijna de helft daarvan kwam er door een sollicitatie. ‘Mensen krijgen dan te horen dat ze niet in aanmerking komen wegens hun leeftijd.’ Vooral oudere werknemers trekken aan het kortste eind. En volgens het gelijkekansencentrum Unia zal het aantal nog verder toenemen.

Bijna zes op de tien van de tot nu toe geopende dossiers gaan over 45-plussers, zegt Els Keytsman, directeur van Unia, maar ook jongeren signaleren mogelijke discriminatie. ‘Dan gaat het voornamelijk over vacatures met leeftijdsbeperkingen waardoor iemand van 26 al uit de boot valt.’ Bij oudere sollicitanten spelen de loonkosten, maar evengoed de perceptie van werkgevers.

‘Leeftijdsdiscriminatie is even strafbaar als die op basis van ras of geslacht’, waarschuwt Unia.

Unia start een campagne op en zet daarvoor posters en banners op websites die vooral door werkzoekenden bezocht worden. ‘De campagne heeft een ironische toon. Zo willen we de aandacht trekken. Veel mensen weten niet dat leeftijd een beschermd criterium is door de antidiscriminatiewet’, aldus Keytsman ‘Met deze digitale campagne willen we hen bewust maken van hun rechten en informeren dat ze terecht kunnen bij Unia met vragen.’

Bron: De Standaard, 26-09-2016
Weblink

Eigen mening:
Een oud zeer waar we moeilijk mee blijven omgaan. De problematiek gaat volgens mij echter dieper dan de bestaand vooroordelen. Er zijn steeds meer en meer vijftigplussers die wel degelijk om kunnen gaan met technologie: de tijd dat mijn bomma mij vroeg hoe haar gsm op te zetten, ligt al een aantal jaren achter ons. Het cliché dat jongeren te lui zijn om de handen uit te mouwen te steken hebben we collectief ook al een tijdje achter ons gelaten. De sporadische werkgever niet te na gesproken, ben ik er van overtuigd dat de meesten zich niet laten leiden door deze clichés.

Het schoentje knelt ‘m naar mijn mening net waar het artikel iets te weinig aandacht aan geeft: loonkost en ervaring. Beginnende met die laatste is het voor jongeren de eeuwige spiraal van het werkzoeken: je hebt ervaring nodig om je curriculum vitae op te smukken, maar je geraakt niet aan werk omdat je geen ervaring hebt. Voor de oudere generatie mag de problematiek in de loonkost niet onderschat worden: werknemers die in dezelfde sector te werk worden gesteld, een bepaalde anciënniteit hebben opgebouwd, een gegeven ervaring kunnen voorleggen… Het zijn allemaal factoren die het kostenplaatje voor de werkgever de hoogte instuwen, terwijl er een jongere frisse werkkracht vol ongeduld staat te popelen (want zo enthousiast zijn we) om de arbeidsmarkt te betreden.

In plaats van deze problematiek met ironische campagnes te bestrijden (die ironische insteek gaat wel werken (en dat is niet ironisch)), moeten we het maatschappelijk debat terug op tafel leggen i.v.m. de loonkost: anciënniteit (gedeeltelijk) herzien?