Ouders kunnen niet eisen dat hun *volwassen, nog thuiswonende kinderen ‘kost en inwoon’ betalen, ook niet als die al een job hebben. Tenzij hun ouders met hen een contract hebben afgesloten. Dat heeft een rechter in Kortrijk beslist. Hij gaf een moeder ongelijk die een maandelijkse vergoeding van 250 euro had gevraagd aan haar 27-jarige zoon.

Ze heeft drie volwassen kinderen, Claudine Deprez (53) uit Menen. Ze woonden alle drie bij haar in. Twee van hen betaalden 250 euro per maand voor Hotel Mama, maar de derde weigerde bij te dragen in de kosten voor water, elektriciteit en verwarming en voor eten en drank.

Deprez stapte voor een verzoeningsprocedure naar de vrederechter, omdat haar zoon niet correct betaalde. De vrederechter oordeelde dat de nalatige zoon binnen de acht dagen het ouderlijke huis moest verlaten. ‘En ik kreeg het niet over mijn hart om hem aan de deur te zetten’, zegt Deprez. Die démarche dateert van drie jaar geleden.

Discussies over geld en samenleven draaiden erop uit dat de zoon in kwestie het ouderlijke huis toch verliet. Dat gebeurde onder begeleiding van de politie.

Dat de familierechtbank nu pas opnieuw een uitspraak heeft gedaan, is het gevolg van een tweede poging tot verzoening die Claudine Deprez ondernam. ‘Er is een wetswijziging gebeurd, waardoor de vredegerechten niet meer bevoegd zijn voor familiezaken. Daardoor heeft alles veel vertraging opgelopen. Mijn zoon heeft nog een hoop schulden bij mij uitstaan. Daar blijf ik nu mee zitten... We hebben elkaar al drie jaar niet meer gezien.’

Contract

Op het eerste gezicht misschien een verrassende uitspraak. Maar dat is het niet, zegt Christine Van Roy, wetenschappelijk medewerker aan het Instituut voor Familierecht en Jeugdrecht van de KU Leuven. ‘Als ouder ben je verplicht je behoeftige kind, hoe oud ook, te onderhouden. Die verplichting vervalt zodra het kind gaat werken en zijn eigen kost verdient, zoals in dit verhaal. Maar tegenwoordig valt het almaar vaker voor dat volwassen kinderen – jongens meer dan meisjes – na hun studies in Hotel Mama blijven hangen. Het is er comfortabel leven, ze kunnen sparen, hebben nog geen vaste relatie. Maar een *ouder kan niet eisen dat daar een maandelijkse vergoeding tegenoverstaat.’

In de praktijk dragen de meeste kinderen op eigen initiatief of op aandringen van hun ouders bij in het huis*houden, aldus Van Roy. Maar wat als ze dat weigeren? ‘De enige manier om een ver*goeding af te dwingen, is een contract daarover op te stellen. In dit geval oordeelt de rechter: Mevrouw, u hebt geen overeenkomst met uw zoon, dus maakt u geen aanspraak op 250 euro per maand.’

Bron:
http://www.standaard.be/cnt/dmf20160223_02144501
23-02-2016

Mening:
Ouders mogen niet eisen dat hun kinderen, die een vaste job hebben, een steentje bijdragen in kost en inwoon, helemaal juist! Ze mogen het wel verwachten, vind ik. 250 euro is niet overdreven veel als je kijkt naar wat ze ervoor terug krijgen. Jonge mensen leren op deze manier hoe het is om een huis af te betalen of te huren. Ik vind dat het zelfs vanzelfsprekend moet zijn dat als je zelf wat verdient ook een deel kan afgeven voor kost en inwoon, want wie zal er nog steeds de was en de plas doen? Ik denk dat omtrent dit onderwerp heel duidelijke afspraken moeten gemaakt worden binnen het gezin. Je kan een compromis sluiten. Of je kookt je eigen potje, wast zelf je kleren, poets al eens het huis, onderhoudt de tuin, strijkt je kleren, zet de vuilbakken buiten of je betaalt mee voor kost en inwoon en de rest zal mama nog wel blijven doen. Ik vind het niet meer dan normaal dat ouders dit verwachten. Bij mij thuis is het vanzelfsprekend dat als we vast werk hebben om een steentje bij te dragen, ook in het huishouden, niet alleen in kosten. Ik vind dat deze jongeman heeft geprofiteerd van zijn moeder. Hij kon sparen, lekker luieren na het werk, terwijl mama alles voor hem bleef doen. Werkt deze vrouw ook nog fulltime? Ook het huishouden is een fulltime job. 250 euro is dus echt niet veel om af te geven. Hoe leert deze jongeman op zijn eigen benen staan? Ik vind het heel jammer dat door deze situatie de moeder haar zoon niet meer ziet en dat het zelfs tot een procedure is moeten komen. Ik vraag me dan af waar de wereld naartoe gaat. Ook vind ik het niet correct dat de rechter beslist om de zoon uit huis te zetten. De rechter kan dit als oplossing aanbieden, maar dan is het de moeder die de beslissing moet nemen. Wie wil er nu gedwongen zijn zoon of dochter aan de deur zetten? Hij is vertrokken. Ik wil nu graag weten of deze jongeman op zijn eigen benen kan staan en beseft hoeveel zijn moeder voor hem heeft gedaan.