Wanneer we op straat worden geconfronteerd met een scheld- of vechtpartij is onze eerste reactie om met ons telefoontje een filmpje te maken. Dat is zorgelijk, vindt Brendan O'Neill. Het leidt tot een uitholling van solidariteit.

Ooit maakten we ons zorgen dat we op weg waren naar een loop-maar-door-maatschappij. We voorzagen een algemene verruwing en gekoppeld aan een verlies van onderlinge banden, vreesden we dat we gewoon zouden doorlopen als er iemand op straat zou worden overvallen in plaats van te hulp te schieten.

Nou, het blijkt dat er iets is dat nog veel erger is dan gewoon doorlopen. We leven in een blijven-staan-en-filmen-maar-maatschappij.

De neiging om beschaamd of vertwijfeld de andere kant op te kijken en voorbij een misdaad of ongeluk te lopen, is zelfs nog enigszins beschaafd in vergelijking met onze neiging om snel onze smartphone tevoorschijn te halen wanneer we getuige zijn van een ruzie, scheldpartij of vechtpartij - of erger.

Selectieve blindheid heeft ruimte gemaakt voor duivels voyeurisme. Door niet in te grijpen, veranderen onnadenkende toeschouwers in makers van snuff-movies. Misbruik en geweld wordt vastgelegd - en daarna gedeeld via Facebook of Instagram. Iets doen om het te stoppen, lijkt niet in ze op te komen.

DELEN
'Onze smartphones maken duivelse voyeurs van ons'
In het Verenigd Koninkrijk was David Pethers afgelopen weekend een held. Op het metrostation Leytonstone in Londen was hij getuige van een steekpartij van een terrorist. Terwijl de messentrekker met z'n wapen begon te zwaaien en te schreeuwen ("This is for Syria!") deed de 33-jarige Pethers met een andere man zijn best om hem te stoppen.

Pethers, die in zijn nek is gestoken, is furieus op de andere forensen. "Er waren andere volwassen mannen die bleven staan en gewoon alles aan het filmen waren", zei hij. "Er waren zoveel mogelijkheden waarin iemand iets had kunnen doen om die man te grijpen." Hij was zo boos op de filmende menigte dat hij een wandeling van twee uur nodig had om af te koelen.

'Alsof ze televisie kijken'

Ik snap dat wel. Recentelijk zijn er ontelbare incidenten geweest, waarin het publiek massaal de handen uit de mouwen staken ... om hun mobieltje te bedienen, niet om ze te laten wapperen om werkelijk iets te doen. In Woolwich in Londen stonden twee jaar geleden een hoop mensen te filmen, terwijl twee mannen met een mes op een soldaat zaten in te hakken. Het werd overgelaten aan drie moedige vrouwen om de moordenaars tot kalmeren te brengen en erger te voorkomen, terwijl hij op straat lag dood te bloeden. Waar waren de mannen?

Een van de drie vrouwen, een voormalige onderwijzeres, sprak later haar afschuw uit over het feit dat een grote menigte zich had verzameld om toe te kijken, zonder iets te doen. Veel mensen lijken alleen maar "het ongeluk van anderen te willen gadeslaan en vastleggen", zei ze. "Alsof ze televisie kijken."

DELEN
'Alles wordt wél gefilmd, maar niemand dóet of zégt iets.'
Dat instinct duikt vaker op. Onlangs dook filmmateriaal op waarin we zien hoe een 25-jarige man minutenlang vuile, racistische opmerkingen maakte aan het adres van een Turkse immigrant voordat hij diens rollator uit de bus gooide. Het is schokkend te zien hoe niemand in de hele bus iets zegt. Alles wordt wél gefilmd, maar niemand dóet of zégt iets.

Of neem het vijf minuten durende filmpje, gemaakt in weer een andere bus in Londen, waarop we zien hoe een vrouw verachtelijke opmerkingen maakt tegen twee moslima's ("F*cking ISIS b*tches!"). Wat voor persoon filmt zoveel grofheid vijf minuten lang - zonder enige interventie - alsof het een straatact is, om het daarna op YouTube te plaatsen?

Het is niet verrassend dat vooral jongeren zijn, die dit soort filmpjes maken. Het internet staat bol van filmpjes van vechtpartijtjes op het schoolplein en straatgevechten tussen rivaliserende jeugdbendes. Ik heb enkele van die filmpjes bekeken. Ik betrapte mezelf erop dat ik telkens hoopte dat iemand zou interveniëren om enige rede te komen brengen. Niemand doet dat. Iedereen is te druk om het op te nemen.

Selfies in rampgebieden

Minder schokkend, maar net zo veelzeggend over onze samenleving trend waarbij mensen foto's van zichzelf nemen op plaatsen waar iets vreselijks is gebeurd. Om ze vervolgens uiteraard op Facebook te zetten.

Een van de meest misselijk makende voorbeelden troffen we deze zomer aan na de slachtpartij op een strand in Tunesië, waarbij 38 vakantiegangers genadeloos werden afgeschoten. Al snel daarna trokken toeristen massaal naar dat strand om ter plaatse selfies te maken.

Bron: De Knack, 11/12/2015
Mijn mening: Ik vind dat het artikel gelijk heeft, iedereen heeft tegenwoordig zijn telefoon vast. Als er iets gebeurt op straat of eender waar dan heeft er altijd een persoon dit gefilmd voordat hij hulp biedt. Als je hier bij nadenkt is dit eigenlijk een schreeuwende situatie. Ik snap niet dat je bij bijvoorbeeld een steekpartij dit eerst filmt en dan pas hulp biedt. Ik vind dit eigenlijk ook schending van de privacy. Ik kan er niet inkomen dat je bij een ernstige situatie gaat filmen en geen hulp biedt. Als een persoon in gevaarlijke toestand plaatsvindt is het echt niet oké om dit te filmen, ik kan dit echt niet begrijpen.