Ineens weg


Het was op de snelweg, ergens in Frankrijk. In de auto een kostbaar vrachtje: mijn gezin, kinderen van amper één en drie jaar oud.


Ik was al meer dan twee uur aan het rijden, we hadden veel file achter de rug, en neen neen, het stuur overnemen hoefde echt niet. Ik was blij dat ik eindelijk eens een stukje kon doorrijden.

En toen, zonder voorafgaand knikkebollen, was ik ineens weg.

Een kreet van mijn man, de vangrail die op me afkwam, een klap, de auto die om zijn as tolde en over drie baanvakken naar de vangrail in het midden gekatapulteerd werd.

Na wat een eeuwigheid leek kwamen we tot stilstand met de neus van de auto tegen de rijrichting in.

Vlak voor ons: een rijtje net op tijd gestopte auto’s en de verontruste mensen die op ons af kwamen. Iedereen was ongedeerd, we hadden geen schrammetje.

Thuisgekomen las ik in de krant dat de vader van een Nederlands gezin in slaap was gevallen achter het stuur en minder geluk had gehad: zijn vrouw en drie kinderen waren dood, hij leefde. Mijn grootste nachtmerrie.

Het heeft lang geduurd eer ik geen paniek meer voelde bij het inslapen.

Ik krimp ineen nu ik lees dat de man van het Nederlandse koppel dat afgelopen zaterdag omkwam op de E17 wellicht in slaap gevallen is (DS online 4 augustus) . Hoe anders had het leven van mij en de mijnen eruit kunnen zien zonder zoveel geluk? Zou er een leven geweest zijn om nog iets over te vertellen?


DS, 05-08-2015 (Kathleen Vereecken, freelancejournaliste)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB