Mars One wil tegen 2023 de eerste menselijke nederzetting stichten op Mars en bereidt daarvoor een realityshow voor om geschikte astronauten én het nodige budget te vinden. Het gaat om een enkele reis, want het retourticketje naar de Aarde is te duur. Maar hoe zal het leven op Mars eruit zien?

Een leven vol noeste arbeid, zo blijkt volgens de website van Mars One. De allereerste astronauten (elke twee jaar zullen er 4 astronauten bijkomen) zullen de nederzetting moeten uitbouwen: zonnepanelen, serres, gewassen verbouwen, water onttrekken en recycleren, research. Op termijn hoopt Mars One dat de astronauten grondstoffen van Mars kunnen gebruiken om de nederzetting groter te maken.

‘Whatsapp’en’ op Mars

De Marsbewoners zullen zich uiteraard ook kunnen ontspannen. Lezen, spelletjes spelen, schrijven, schilderen, fitness, TV, internet, contact opnemen met vrienden, ... Met 3 tot 22 minuten vertraging is bellen wel niet erg handig, maar email, sms’en en ook de chat-applicatie ‘Whatsapp’ voor smartphones moet perfect kunnen.

Als er zich echter een noodsituatie voordoet, hebben de Marsbewoners een probleem. Een noodoproep uitzenden, bereikt de Aarde maar minuten later. Daarbovenop is de reistijd van de snelste raket van de Aarde naar Mars 6 maanden. Hulp bieden in een noodgeval, zoals een stofstorm, is dus geen optie.

In de eerste jaren is de nederzetting blijkbaar niet geschikt voor kinderen. De groep en de medische faciliteiten zijn daarvoor te klein. Daarbovenop is niet bekend of een vrouw zwanger kan worden bij verminderde zwaartekracht. En kan een foetus normaal groeien in Marsomstandigheden? Het zal een belangrijk deel van onderzoek worden, merkt Mars One op.

Ruimtedokters

En dat brengt ons bij de andere gezondheidsproblemen. Lange tijd in een toestand van verminderde zwaartekracht verblijven, veroorzaakt osteoporose en een verlies aan spiermassa. Mars One stelt dat oefening en medicatie kunnen helpen. 2 van de 4 astronauten zullen ook medische training krijgen, de andere 2 astronauten krijgen een intensieve eerste hulp training. De organisatie geeft wel toe dat sommige ziektes of wonden moeilijk of onmogelijk te behandelen zijn op Mars.

Over het onvermijdelijke sterven op de Rode Planeet zegt Mars One dat “iedereen ooit aan zijn einde komt.” Sterker nog: “Omdat de astronauten de rest van hun leven willen blijven op Mars, is het evident dat ze daar uiteindelijk ook zullen sterven. Op die dag zal er een herdenking zijn en zal de astronaut gecremeerd worden.”

Maar kunnen we het wel maken om de Marsastronauten nooit meer te laten terugkeren? Ook bij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en andere overheidsagentschappen liggen er projecten voor ruimtereizen naar Mars op tafel, alleen kunnen zij het zich niet veroorloven van geen terugreis in te bouwen.

Mars One beweert dat nu de nadruk ligt op het verbeteren van de technologie, zodat later misschien wél een terugreis mogelijk is. De organisatie maakt de vergelijking met de immigratiegolf naar Australië in de jaren 60. Europeanen stapten aan boord en lieten hun leven achter, want ze hadden geen geld om meteen terug te keren. Vandaag de dag kunnen ze echter wel het vliegtuig op en naar hun land van herkomst vliegen.

Fantasie of wetenschap?

Is Mars One wetenschap met een snuifje fantasie of fantasie met een snuifje wetenschap? Niemand weet het zeker. Bas Lansdorp, oprichter van het project, is alvast enthousiast: “Het is een verhaal van echte exploratie, van ontdekkingsreizigers. Je verliest misschien je leven op Aarde, maar je wordt wel een astronaut die op Mars gaat leven…”

Ook de Italiaanse ingenieur Diego Urbina is enigszins aanhanger van deze avontuursmentaliteit: “Als we naar Mars willen gaan, moeten we moedig denken en durven innoveren.”

Urbina nam deel aan het Mars500-experiment, waarbij samen met vijf andere bemanningsleden een ruimtereis naar Mars werd nagebootst op Aarde, maar hij heeft zich nog geen kandidaat gesteld voor de Mars One-missie. “Vóór het isolatie-experiment Mars500 zou ik het overwogen hebben, maar nu ben ik realistischer. Ik weet zeker dat er geen tekort is aan mensen die het absoluut willen wagen. Ze zullen elk papier tekenen om deel uit te maken van deze ambitieuze missie. Dat betekent echter niet dat ze de rest van hun leven blij zullen zijn met die beslissing.” (CV)

bron: www.knack.be

mening: Zoals het laatste tussentiteltje aangeeft, weet ik niet goed of het hier nu om wetenschap of om fantasie gaat. Leven op Mars. Het klinkt als het onderwerp voor één of andere sciencefiction film.

Het is goed dat er onderzoek wordt gevoerd naar leven op andere planeten. Maar meteen een groepje astronauten naar Mars sturen, zonder ze de mogelijkheid te geven om terug naar de Aarde te keren, gaat naar mijn mening toch nog te ver. Het feit dat er dan een realityshow aan vastgeknoopt wordt, maakt dat het hele gebeuren niet echt meer serieus kan genomen worden. Bovendien vind ik de gezondheidsproblemen die hier aangegeven worden, nog te talrijk. Het gaat hier wel over echte mensen. Mensen die men niet kan gaan helpen in geval van nood. En ze zullen ook niet met veel zijn om elkaar te helpen, elke twee jaar vier astronauten. Dat is in mijn ogen te weinig.

Misschien denk ik te conservatief en is innoveren in dit geval geen slecht idee. Wie niet waagt, niet wint. Maar ik blijf voorlopig toch nog met mijn voetjes op de Aarde.

Ik heb er persoonlijk geen problemen mee met het niet terug te kunnen komen of de realityshow erachter.

Liftoff van een planeet vergt enorm veel brandstof (zoals je kunt zien bij een liftoff vanaf aarde, hoeveel liters er wel niet per seconde nodig zijn om de ruimte in de vliegen). En als je dan nóg meer brandstof nodig hebt om op Mars zelf nog eens terug te vertrekken is gewoon onrealistisch.
En daarbij, de missie van Mars One is de stichting van een kolonie. Dan moet je niet je kolonisten terugtrekken.

Ook de reality-tv erachter heeft een reden.
Omdat Mars One een non-profit is en geen geld wilt aannemen van overheden moet het z'n inkomsten elders halen. Zo willen ze de kolonie op Mars onafhankelijk van de Aardse politiek maken.
Ze krijgen dus hun geld via zenders die hun stream uitzenden, maar ook via bedrijven die gespecialiseerd zijn in de benodigdheden voor de ruimtevaart.


In het algemeen vind ik dit een prachtig plan om in minimaal 10 jaar mensen op Mars te krijgen en ik zou er graag bij zijn. Velen denken dat het stom is om alles hier achter te laten, maar ik vind het noodzakelijk dat dit gebeurd ter verdienste van de wetenschap.
En daarbij, de mensen op Mars zullen contact kunnen houden met Aarde door voicemails e.d. (er zit zo'n 5-40 minuten vertraging op adhv de standen van de Aarde en Mars).