BRUSSEL - De nieuwe Nederlandse regering gaat in 2013 zestien miljard besparen. Niet veel meer dan de inspanning van de regering-Di Rupo voor de begroting 2012. Maar de Nederlandse aanpak houdt veel diepgaandere hervormingen in.

België heeft nog geen federale begroting voor 2013. De federale topministers uit de zespartijenregering van premier Elio Di Rupo (PS) zijn nog volop bezig aan de opmaak ervan. Toch loont het de moeite om de eerste begrotingsoefening van de nieuwe Paarse regering in Nederland, bestemd voor 2013, te vergelijken met die van de ploeg-Di Rupo, geldig voor het lopende jaar 2012.

De omvang van de Nederlandse begrotingsinspanning – voor in totaal 16 miljard euro – oogt indrukwekkend, maar ligt in feite niet hoger dan de Belgische. Als men de uitkomst van de drie Belgische begrotingsconclaven – de opmaak in november 2011 (11,3 miljard) en de begrotingscontroles in maart (2,5 miljard) en oktober (800 miljoen) – samentelt, levert dat een totaalbedrag van 14,6 miljard euro. Rekening houdend met het verschil in bruto binnenlands product is dat een minstens evenwaardige (of zelfs grotere) inspanning door ons land.

Het grote verschil ligt in de manier waarop de miljarden zijn gevonden. Premier Mark Rutte en co voeren nauwelijks nieuwe belastingen in, maar kiezen resoluut voor diepgaande hervormingen in de sociale zekerheid, het arbeidsmarktbeleid en het overheidsbestuur. Eenmalige ingrepen zijn er niet bij.

Wie de Belgische begrotingsmaatregelen voor 2012 in kaart wil brengen, heeft een halve bibliotheek nodig. Het is een optelsom van heel veel kleine ingrepen, niet zelden eenmalig, en met een veel groter aandeel voor nieuwe belastingen. Echte beleidshervormingen heeft de regering-Di Rupo nog niet doorgevoerd, in het beste geval is daartoe een aanzet gegeven.

Nog een verschil: al bij al hebben burgers en bedrijven in ons land tot nog toe relatief weinig impact gevoeld van de softe besparingen door de ploeg-Di Rupo. De Nederlanders daarentegen zullen heel wat directer getroffen worden.

ZIEKTEVERZEKERING

Nederland : Vijf miljard euro aan besparingen, onder meer door de eigen bijdrage in de ziektekosten (remgeld) te laten afhangen van het inkomen; de zorgtoeslag voor lage inkomens wordt afgeschaft en de terugbetaling bij langdurige zorg voor chronisch zieken gaat omlaag.

België: Uitgavenbesparingen voor ongeveer 300 miljoen; belangrijkste ingreep is de inperking van de uitgavengroei tot twee procent bovenop de inflatie.

BELASTINGEN

Nederland: Het hoogste tarief in de inkomstenbelasting daalt van 52 naar 49 procent, de schijf van 42 procent daalt naar 38; daar staat tegenover dat de fiscale aftrek voor hypotheekrentes wordt ingeperkt en dat de huurprijzen fors omhoog gaan (tot 6.5 procent bovenop inflatie). Dat verschil moet worden doorgestort naar de staatskas.

België: Een lange rij van ‘kleinere’ belastingverhogingen, van hogere taksen op bedrijfswagens en een verhoging van de roerende voorheffing op financiële inkomsten, via hogere accijnzen op tabak en alcohol tot een nucleaire rente voor de energieproducenten; goed voor ruim vier miljard euro extra inkomsten.

WERK

Nederland: Drie miljard euro aan besparingen, onder meer door de maximale duur voor werkloosheidsuitkeringen van 38 naar 24 maanden te verminderen en door een verhoging van de pensioenleeftijd naar 66 jaar (in 2018) en zelfs 67 jaar (in 2021).

België: Het optrekken van de leeftijd voor vervroegd pensioen van 60 naar 62 (in 2015), optrekken van leeftijd voor brugpensioen, verlagen van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd.

BESTUUR

Nederland: 3,5 miljard euro aan besparingen, onder meer een miljard minder voor ontwikkelingssamenwerking, bijna een miljard minder uitgaven door fusies van gemeenten en provincies. Daarnaast zijn er ook lagere werkingskosten voor alle overheidsdepartementen.

België: lagere werkingskosten voor federale overheidsdiensten (330 miljoen euro), de dotaties aan overheidsbedrijven zoals de NMBS (250 miljoen) zijn verlaagd en er werd bijna 200 miljoen euro minder voor ontwikkelingshulp voorzien.

Bron: De Standaard - 31/10/2012

Mijn mening:
Enkele maanden geleden poste een artikel dat Nederland lessen kon trekken uit de begrotingsopmaak van België. Wel, vandaag wil ik toch een beetje mijn mening herzien. Gisteren in Ter Zake was er bijzonder veel aandacht voor onze noorderburen. Terecht, want ze hebben een supersnelle formatie gehad en hebben het zonder politiek geruzie gedaan. Met geven en nemen bruggen slaan (titel regeerakkoord). Men zei: "Nederland is weer opgestaan". Dat klopt denk ik. Iedereen voelde dat de constructie VVD/CDA met de gedoogsteun van de PVV van Wilders niet goed zat. Nu zijn er duidelijke keuzes gemaakt: langer werken, hard besparen. Tot zo'n 1000 euro per Nederlander (groot, klein, jong, oud, ...). Het zijn harde tijden, maar er moet bespaard worden. Tegelijk is er in Nederland ook ruimte gelaten om te investeren, in groene energie bijvoorbeeld, iets wat zopas nog in ons nieuws was dat daar de toekomstige jobs voor het rapen liggen. We mogen niet vergeten dat België en Nederland twee verschillende landen zijn, maar toch hebben we veel gemeen. Wanneer er één belangrijk element is wat Mark Rutte gisteren aanhaalde is dat mijn aandacht verdiend is het toch wel dat men de taboes heeft doorbroken. Dat zie je ook aan het regeerakkoord. De VVD heeft bepaalde zaken gekregen, andere zaken moeten slikken. De PvdA heeft bepaalde zaken gekregen, andere zaken moeten slikken, maar wel allemaal met één doel: voor Nederland. Als Di Rupo naar een nieuwe adem zoekt, is misschien dat een goed idee voor Di Rupo 2.0: taboes doorbreken, één doel: België op de rails houden!

__________________
"Zien wat juist is en het niet doen, is een gebrek aan moed."
Wouter Beke

Niet alleen de index


Maar één fout beging ze maandag, Christine Lagarde, de topvrouw van het IMF die in Kortrijk een eredoctoraat van de KU Leuven kreeg. Het was wel een grote fout. Ze feliciteerde Stefaan De Clerck voor zijn herverkiezing als burgemeester van Kortrijk.


Dom. En pijnlijk. Maar voor de rest, in haar toespraak en in het interview met deze krant, zei ze niets dan juiste dingen. En wees ze ons op grote fouten. Pijnlijke.

Ze prees ons een beetje, en wees vooral op handicaps die we onszelf aandoen en die we niet willen verhelpen.

De automatische loonindexering is een handicap waarmee we onszelf vrijwillig opzadelen en die onze welvaarts- en banengroei afremt. Die indexering beschermt ons inkomen, maar vernietigt onze banen.

De regering heeft beslist dat we daar niets aan doen. En zelfs het flauwe afkooksel, de indexsprong, de indexatie één keertje overslaan, lijkt ook niet te mogen.

Mevrouw Lagarde stipte nog meer elementen aan waarmee we onszelf kastijden en afremmen: onder meer de overdreven rigiditeit van onze arbeidsmarkt.

We kennen die allemaal, maar durven ze om de een of andere reden niet aan te pakken. Andere landen doen dat wel. Nederland bijvoorbeeld. Een willekeurige greep.

Te hoge belastingen op het inkomen uit arbeid, zeker op laagbetaalde arbeid, remmen mensen af om te werken. Werkloosheidsuitkeringen waaraan geen einde komt, en ziekte-uitkeringen waaraan geen activering gekoppeld is, hebben hetzelfde effect.

Als langer werken nauwelijks leidt tot een hoger pensioen, en als brugpensioen het inkomensverlies lijkt op te vangen, moet men niet verbaasd zijn dat de Belgen te vroeg stoppen met werken.

Als men loonschalen heeft die anciënniteit belonen – dat wil zeggen mensen geen opslag geeft als ze goed werken maar wel als ze ergens lang blijven – moet men niet verbaasd zijn dat de productiviteit – ooit ons paradepaard – elders sterker groeit en kan het ook niet verbazen dat men oudere werknemers afdankt omdat ze te duur zijn.

Als men daarenboven hoge opzegtermijnen en ontslagvergoedingen instelt, verlamt men goede krachten die elders beter zouden passen en er, in normale omstandigheden, ook meer zouden verdienen.

Als men werknemers, zelfstandigen en ambtenaren, zoals in de 19de eeuw, andere statuten en sociale rechten geeft, verlamt men mensen die initiatief zouden kunnen nemen. Als men arbeiders en bedienden als twee aparte mensensoorten behandelt, discrimineert men de arbeiders en belet men doorstroming van goede werkers.

Als men blijft weigeren vorming op de werkvloer te geven, als men werknemers die van vreemde afkomst lijken te zijn, blijft discrimineren, als men jongeren diplomaloos de school laat verlaten, gooit men massa's talenten en welvaart weg. Als men ... De reeks is eindeloos.


DS, 31-10-2012 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB