Weinig Belgen organiseren hun euthanasie

Eind 2010 waren 24.046 voorafgaande wilsverklaringen voor euthanasie geregistreerd bij de FOD Volksgezondheid. Dat schrijft Le Soir, die het over een relatief laag cijfer heeft.
Drie vierde van de verklaringen komt uit Vlaanderen. Met zo'n verklaring kan om euthanasie worden gevraagd voor het geval men later in een onomkeerbare toestand van bewustzijnsverlies terechtkomt.

Volgens de vereniging voor recht op waardig sterven (ADMD) wordt er te weinig geïnformeerd, ondanks inspanningen van sommige gemeenten, mutualiteiten en progressieve organisaties. Vorig jaar werden zo'n 8.000 verklaringen geregistreerd, of gemiddeld zo'n 170 per week. (belga/gb)

bronvermelding: www.htl.be

Mening: Euthanasie zal altijd een groot punt zijn. Of je nu alles goed organiseert of niet. Het zal altijd afwachten zijn of het wel door gaat.

Ik vind persoonlijk euthanasie goed voor mensen die echt lijden aan een ziekte, ... . Maar ik vind het niet oké voor mensen die van hun ouders, kinderen,... van af willen. Met deze mening ben ik zeker van overtuigt dat er zo mensen zijn die met deze gedachte rond lopen. Wat ik heel erg vind.

Met dit onderwerp ben ik onlangs mee in contact gekomen. (Daarom dat dit artikel mij wel aansprak.) Mijn grootouder is heel erg ziek. Zij lijdt aan ALS. Mijn grootouder heeft altijd gezegd dat ze euthanasie mochten doen als zij echt niet meer kon, of wil verlossen van de pijn. Gelukkig is zij in dit stadium nog niet. Maar dit is een papierwerk en een geregel waar je echt niet bij stilstaat. Ze hebben ons verteld dat als je alles in orde hebt, dat het dan nog niet 100% zeker is of ze het wel effectief doen.

Daarom dat ik van mening ben: Euthanasie blijft een gevaarlijk punt om over te oordelen.

Ik denk dat de reden waarom er zo weinig Belgen zijn die hun euthanasie regelen, vooral ligt aan het feit dat niet veel mensen weten hoe de regeling hieromtrend werkt. En wanneer ze hiernaar informeren gebeurt dit vaak door een familielid en is het met andere woorden al te laat...
Daarom vind ik dat dit onderwerp meer in de media moet komen, want voor je het weet zit je in zo een onomkeerbare toestand van bewustzijnsverlies en is het te laat om nog maatregelen te treffen...
Ik wens het niemand toe, langzaam sterven, je omgeving niet meer verstaan, je volledig buitengesloten voelen van het dagdagelijkse leven,... Ben je dan nog echt aan het leven? Is het niet mogelijk om uitzonderingen te maken indien je geen wilsverklaring voor euthanasie hebt geregeld..?
Dit moet er in mijn ogen in ieder geval zeker komen!

Enkele weken geleden zag ik een reportage op Canvas over euthanasie. Specialisten zeiden dat je pas die beslissing kan nemen als je zelf 'op het kruispunt' staat. Velen zeggen: "zet bij mij de machines maar af als ik moet leven als een plant" zo ook een man in de reportage die een motorongeluk had gehad. Hij kon alleen zijn ogen nog bewegen. Zijn familie zei dat hij altijd zelf gezegd had indien hem zoiets zou overkomen dat ze de machines moesten uitzetten. Maar de dokters weigerden omdat ze dachten dat er nog hersenactiviteit was, weken hebben ze hem ondervraagd (om te zien of hij nog in staat was om te beslissen) om dan de cruciale vraag te stellen of hij nog wou behandeld worden of dat ze de machines moesten uitzetten. Hij wou verder, ook al had hij altijd gezegd dat hij niet wou leven als een plant. Het is dus niet zo zwart/wit. Mijn moeder heeft op het gemeentehuis zo'n wilsverklaring gaan tekenen zodat ik nooit voor de beslissing zal komen te staan maar toch heb ik er een raar gevoel bij.