Foute stellingen en verkeerde conclusies

Het geringste incident wordt dezer dagen in communautair opbod omgezet. Dat is op zich al irritant genoeg, vindt GUIDO FONTEYN, maar begripsverwarring maakt de hele zaak nog erger.
Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat in dit ingewikkelde land niet alleen het Vlaamse nationalisme de stoorzender is, maar al evenzeer de extreme Brusselse francofonie, zoals die zich bij voorkeur uitdrukt via Le Soir en nu - op een schandalige wijze - via de RTBF, die zelfs geen doden respecteert, noch de vlag op hun kist. De ware doodgravers van België zijn zij.

Er zijn meer incidenten geweest, ik kom er verder op terug, maar het gaat mij in de eerste plaats om het onderscheid tussen twee begrippen, een onderscheid dat zo moeilijk doordringt in de Vlaamse opinie (en bij de Vlaamse politici): het onderscheid tussen de termen wallonie en francophonie. Als Het Laatste Nieuws in een reactie op de RTBF-reportage over de begrafenis van een Vlaamse, alom geachte, politica titelt dat 'de Walen' zich hebben misdragen dan vergissen onze collega's zich niet voor de eerste keer - maar zij niet alleen - op een fundamentele manier.

'Walen' en 'francofonie', niet hetzelfde

Het zijn niet 'de Walen' die zich misdroegen, het is de militante Brusselse francofonie, RTBF en Le Soir op kop, en dit ook niet voor de eerste keer. Daarbij kan worden opgemerkt dat deze zich vergissen, dat Le Soir niet als bij toeval al jaren na elkaar duizenden abonnees verliest (die zij nu via een bijzondere editie - niets op tegen - in de randgemeenten proberen te lijmen), omdat Le Soir en de RTBF op een ouderwetse, anti-flamingantische lijn blijven opereren.

Dit is absoluut voorbijgestreefd. De storende factoren in dit land zijn het FDF bij de MR en in het medialandschap de RTBF en Le Soir. Daar hebben 'de Walen' niets mee te maken, en misschien moeten zij - de Walen - dit onderscheid iets nadrukkelijker laten blijken, en zelf afstand nemen. In elk geval is het van de Vlaamse pers uit gezien bijna misdadig dit onderscheid niet in acht te nemen, of op zijn minst niet te kennen. Wie het in dit land over 'de Walen' heeft doet aan onterechte veralgemening, en dat is zowat de zwaarste fout die iemand tegen de logica kan begaan. Blijf dus van de Walen af of, integendeel, bouw er goede, rechtstreekse contacten mee op, en zie waar de tegenstander zit: eerder in Sint-Lambrechts-Woluwe dan in La Louvière of Mons.

'Bye Bye Belgium'

Dit is immers niet het eerste incident. Het was toch de RTBF die Bye Bye Belgium heeft gemaakt, een uitzending die nooit in Vlaanderen werd uitgezonden, laat staan gemaakt, en die toen door de RTBF aan heel Franstalig België werd voorgeschoteld als hét ultieme doel van heel Vlaanderen: het absolute einde van België. Bye Bye Belgium is sindsdien een eigen leven gaan leiden en als een oorspronkelijk voor de televisie bestemde fictie bijna de realiteit zelf geworden, althans in Franstalig België. Het lijkt soms wel of in dit land Vlamingen en Franssprekenden nog met het fenomeen televisie moeten leren omgaan: dit is immers niet de werkelijkheid die zij zien en horen, alleen een zeer gedeeltelijke interpretatie ervan. In het geval van Bye Bye Belgium was deze interpretatie zelfs meer dan bedenkelijk.

Een paar weken geleden had RTBF-journalist Christophe Deborsu het in zijn column in De Standaard over een incident tussen Vlamingen en Walen in het lieflijke dorp Viroinval, bij Marienbourg, waaruit hij afleidde dat de algemene sfeer tussen de gemeenschappen in dit land fel is verslechterd (DS 18 januari). Als dat zijn bedoeling was, is hij daarin geslaagd, want sindsdien - en nu moet ik even persoonlijk worden, want ik ken die streek - word ik dagelijks gecontacteerd door bezorgde collega's uit de journalistiek, van Gazet van Antwerpen over de VRT (Peeters & Pichal natuurlijk) tot de regionale televisie Luxemburg (TV-Lux), die in dit incident het ultieme bewijs zien dat dit land naar de bliksem gaat.

Ik probeer hen gerust te stellen, omdat er in Viroinval in de jachtperiode elk jaar incidenten zijn tussen jagers, toeristen en de plaatselijke bevolking, waarbij de jagers zich in hun pick-ups misdragen als de keizers van het woud, waarbij jonge gezinnen met kinderen (de toeristen, weekendje Ardennen geboekt, weet je wel) en andere wandelaars bijna uit het woud worden geschoten. De plaatselijke bevolking kijkt toe, maar dit heeft hoegenaamd niets met communautaire problemen te maken, dit heeft enkel en alleen te maken met de toegang tot de bossen in een groot deel van de herfst en de winter. Er zijn Waalse en Vlaamse jagers en overwegend Vlaamse wandelaars. En toch ging weer deze ene paragraaf uit dat artikel van Deborsu (RTBF) het land rond, en werd de indruk gewekt dat de Vlamingen in Wallonië niet meer welkom zijn: onterechte veralgemening, vertrekkend van een foute stelling bovendien.

Respect voor de doden

En nu is er het incident van de RTBF-reportage over de begrafenis van Marie-Rose Morel. Dit is echt beneden alle peil. Je moet een dode eerbiedigen, evenals de vlag die zij op haar kist wilde. Journalisten van de RTBF en van Le Soir moeten leren dat zij zich buiten Brussel niet in het gebied van de vijand bevinden, maar in dat andere gedeelte van België. België, dat is dat land waarin wij in een gezamenlijke inspanning - en zonder geweld - al decennia werken aan een staatshervorming, om verder in vrede naast en met elkaar te kunnen leven.

GUIDO FONTEYNWie? Wallonië-kenner. Wat? Sommige Franstalige en Nederlandstalige media zijn in hetzelfde bedje ziek. Waarom? Geen respect hebben voor de doden is ongepast, als tegenzet een hele bevolkingsgroep culpabiliseren is geen haar beter.

mijn mening:
Ik vind het leuk dat ze eens een onderscheid maken tussen anti-flamingisten en gewone Walen. Niet alle Walen willen splitsen en niet alle Walen haten Vlaanderen. Ook wij veralgemenen veel te vaak, ik denk dat Vlamingen en Walen een heel anders beeld hebben van elkaar, een beetje een verkeerd beeld. Dat zou moeten veranderen en dan komen we er misschien wel uit.