Maar wij worden toch allemaal beïnvloed door media? Wij krijgen allemaal dat 'ideaalbeeld' te zien, en toch overweegt niet ieder van ons plastische chirurgie. Sommige mensen zijn er dan misschien meer vatbaar voor en dat komt eerst en vooral uit onzekerheid. Maar ik denk dat het onzeker zijn meer centraal staat dan de media.

Ik denk dat onzekerheid niet te formuleren valt zonder de media te betrekken, daar het onzeker zijn ontstaat uit het niet voldoen aan het ideaalbeeld.
Als we ons niet aan een ideaalbeeld moeten spiegelen en dus kunnen zijn wie we oprecht zijn, lijkt het me ook niet nodig om onzeker te zijn.
Naar mijn mening gaan deze twee begrippen dus hand in hand.

Dat zoveel meisjes plastische chirurgie overwegen, verbaast me niet.
Enkele jaren geleden probeerden we ook sterk naar het ideaalbeeld te streven. Echter deden we dat toen met de middelen die we hadden (make-up, diëten: denk aan de grote hoeveelheid anorexiegevallen). Daar plastische chirurgie de dag van vandaag zo 'simpel' voorgesteld wordt en zo dicht bij ons bed staat, lijkt me dit voor velen gewoon een nieuw middeltje waardoor men nog sterker naar dat ideaalbeeld kan streven.
Ik wil hiermee de feiten niet goed praten, maar onverwacht kan je dit niet noemen. 'We' werken het immers zelf in de hand.

Plastische chirurgie is het laatste wat ik zou doen moest ik niet tevreden zijn met mijn uiterlijk.
Het is algemeen bekend dat meisjes er slank en mooi willen uitzien. De meeste hebben er dan ook alles voor over om aan het schoonheidsideaal te voldoen. Jonge meisjes zien een fotomodel op de cover staan en willen er ook zo uitzien, anders zijn ze lelijk volgens hen.
Je bent geboren met het géén wat je hebt. Verander er niets aan en wees teverden me wie je bent en hoe je eruit ziet.
Als je van jezelf denkt dat je te dik bent, dieet dan, maar doe dit niet te extreem. Anorexia is bijvoorbeeld geen oplossing om er mooi en slank uit te zien.

Ik vind het heel betreurenswaardig dat zulke jonge kinderen al zo ongelukkig zijn door hun uiterlijk. Dat was vroeger minder, want tegenwoordig leven we vooral in een maatschappij die vooral gericht is op het schoonheidsideaal heb ik de indruk. Maar ik vermoed ook wel dat dit maar een periode is. Vroeg of laat accepteer je je lichaam zoals het is. En als je daar niet in slaagt, dan pas stap je over op plastische chirurgie, en dan nog... Waarom niet?

"Verander niets aan wie je bent, wees blij met je lichaam, schoonheid zit vanbinnen..." en blablabla, het zijn allemaal mooie uitspraken, maar oh zo cliché.. Ook al zit er veel waarheid in, op zo'n uitspraken zitten mensen die plastische ingrepen overwegen echt niet te wachten en ik denk ook niet dat ze er veel mee zijn. Je kan deze personen wel attent maken op de voor-, maar vooral ook de nadelen van dergelijke ingrepen. Niet om hen schrik aan te jagen, maar wel om hen de werkelijkheid te doen inzien, hen duidelijk te maken dat het iets permanent is, iets dat je niet zomaar kan op- of afzetten, iets dat je je hele leven zal meedragen, of zelfs iets dat fataal kan aflopen...

Ikzelf ben geen voorstander van plastische chirurgie, nu toch nog niet , maar als je weet dat plastische chirurgie mensen (weer terug) gelukkig kan maken, waarom zouden we het hen dan beletten? Het is uiteindelijk hun leven, waarom zouden wij er dan een probleem van maken?!
Ik snap het probleem niet goed, oké de kinderen zijn misschien wel erg jong, maar toen ik zo oud was had ik ook wel klasgenootjes in mijn klas die bv. aan hun oren geopereerd werden omdat die te groot waren e.d. Ik vond dat eigenlijk helemaal niet zo raar. Als er iets is wat je echt heel ongelukkig maakt, én je hebt de mogelijkheid om het te veranderen, wat is er dan zo verkeerd aan ?

Langs de andere kant mag pestgedrag dan weer geen reden zijn om over te stappen naar plastische ingrepen, want bij jonge kinderen ontstaat pesten sowieso, ze vinden altijd wel iets, al is het maar iets kleins. Toch is het opmerkelijk dat de kinderen die veel en zwaar gepest worden vaak onzeker zijn en als je dan weet dat plastische chirurgie kan zorgen voor meer zelfzekerheid is het natuurlijk verleidelijk om later zo'n stap te zetten...

Eigenlijk heb ik hier dus geen uitgesproken mening over. Ik zie alles het liefste "puur natuur", en ik bewonder mensen die tevreden zijn over zichzelf en hun lichaam, inclusief de gebrekjes. Maar langs de andere kant heb ik er geen problemen mee dat mensen gelukkiger worden door net "dat kleine beetje hulp". Ik zeg niet dat ik het goedkeur dat meisjes van zulke leeftijd daar al mee beginnen (misschien brengt zoiets op vroege leeftijd problemen op oudere leeftijd?), maar op plastische chirugie staat nu eenmaal geen leeftijd; jongeren, mensen van middelbare leeftijd, ouderen... iedereen kan die stap zetten.

Natuurlijk wil ik er hier ook nog bij vermelden dat er een belangrijk verschil is tussen mensen die na een ongeval e.d. verminkt zijn en dan overstappen op plastische chirurgie en mensen die plastische chirurgie in overweging nemen o.w.v. schoonheidsredenen, maar het resultaat blijft hetzelfde.