Strenge refs zijn een zegen


'In België krijg je daar een rode kaart voor', zei Gui Polspoel woensdag op Prime, toen Nani de bal veroverde dankzij een tackle met twee voeten. Een paar seconden later kon de Portugees van Manchester United inrukken. Wie denkt dat er op de Engelse velden meer toegelaten is dan bij ons, heeft alleen naar de Mersey-derby gekeken.


De (Belgische) arbitrage staat weer eens ter discussie. Vooral de spelers zijn boos. Onze scheidsrechters zijn te streng. Axel Witsel, Ronald Vargas en Karel Geraerts stonden om beurt aan de klaagmuur.

Alle ex-scheidsrechters geven nochtans telkens weer hun opvolgers gelijk. 'Negentig procent van de tackles die je op onze velden ziet, zijn foutief', zei een scheidsrechtersopleider in Terzake. De spelers geloven echter dat ze het gelijk aan hun kant hebben, omdat het Sportcomité in de drie aangehaalde gevallen de uitsluiting voldoende achtte.

Zowel de spelers als de tuchtcommissies (het Beroepscomité is meestal nog clementer dan het Sportcomité) hebben het mis. Over de hele wereld hebben de referees de opdracht gekregen om het reglement strikt toe te passen. De Fifa heeft de voorbije jaren immers de schade opgemeten van te hard en wild spel.

Van voetballers die af en toe nadenken, zou je verwachten dat ze achter deze aanpak zouden staan. Op deze manier kan er lekker worden gevoetbald en is de kans op een ernstig letsel heel wat kleiner. Niet geblesseerd geraken, zou de eerste zorg moeten zijn voor wie zijn brood moet verdienen met het voetbal. Of dromen onze spelers van matchen zoals Everton-Liverpool, waar Marouane Fellaini een 'olifantenenkel' aan overhield? Heeft het geval-Wasilewski dan niets geleerd en willen we dergelijke ingrepen ook in het jeugdvoetbal zien?

Onze scheidsrechters fluiten beslist niet foutloos, maar we moeten er ons bij neerleggen dat zonder technische hulpmiddelen beter doen gewoon niet mogelijk is. En strenge arbiters zijn het probleem niet. Integendeel, ze zijn geen vloek, maar een zegen.

Club Brugge incasseerde zondag in Gent zijn vierde rode kaart in vijf wedstrijden. De wereld stond even op zijn kop. Adrie Koster vond de uitsluiting van Lestienne terecht, Michel Preud'homme vond het overdreven.

Preud'homme had geen ongelijk. Lestienne had geen intentie de bal te spelen, maar zijn 'pootje lap' leek eerder een onschuldige kwajongensstreek. Veel kwalijker waren de tackles van Leye en vooral Coulibaly. De Luxemburger Hamer had een zeer ongelukkige avond, want hij zag ook nog twee strafschoppen voor AA Gent door de vingers.

De ingrepen van Leye en Coulibaly zouden Geraerts en co aan het denken moeten zetten. Beter een rode kaart dan een gebroken been te veel. Leve de onverbiddelijke refs, die de gangsters op noppen aanpakken.

Ons voetbal zou er riant voorstaan als de arbitrage het grootste zorgenkind was. Hét probleem van ons voetbal is dat de laatste kruimel fatsoen is verdwenen en dat er geen onderling respect meer bestaat. En dat iedereen dit normaal lijkt te vinden.

De voorbije weken werd scheidsrechter Luc Wouters met de dood bedreigd omdat hij Vargas op Anderlecht uit het veld stuurde en maakte Karel Geraerts voor de volle tribunes duidelijk dat ref Bourdouxhe, die hem uitsloot, was omgekocht. Adrie Koster was telkens een voorbeeld van sereniteit en sportiviteit, maar Club Brugge had zijn fans tot redelijkheid moeten aanmanen en zijn speler de oren wassen.

Toppunt was dat het Sportcomité het gedrag van Geraerts met de mantel der liefde bedekte. Eén speeldag voorwaardelijk is een lachertje voor iemand die de eerlijkheid van een scheidsrechter publiekelijk in vraag stelt.

Het Sportcomité is wel boos - terecht overigens - als Charleroi niet de scheidsrechter, maar de o zo milde rechters voor schut probeert te zetten. De poging tot schriftvervalsing gebeurde overigens onder de eindverantwoordelijkheid van voorzitter Abbas Bayat. Deze voorvechter voor volstrekte eerlijkheid in ons voetbal, vergeef me het cynisme, stelde dit weekeinde de fysieke paraatheid van scheidsrechter Flament en de integriteit van Michel D'Hooghe in vraag. In dit voetballand, waar straffeloosheid heerst, kan dat allemaal.

Het verongelijkte gejank van trainers, spelers en clubleiders moet ophouden. Als zij het even goed zouden doen als onze scheidsrechters was ons voetbal niet weggezakt naar de 63ste rang, maar hadden de Rode Duivels volgende zomer een mooie plek gekregen op het tuinfeestje van Nelson Mandela. Nu moet Frank De Bleeckere alleen naar Madiba.

François Colin is communicatieverantwoordelijke voor de Belgisch-Nederlandse kandidatuur voor het WK 2018


DS, 16-02-2010

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Het is helemaal niet makkelijk volgens mij om in de schoenen van een scheidsrechter te staan. Ze hebben meestal ook maar enkele seconden om een beslissing te nemen. En dikwijls is het zo dat de scheidsrechter de overtreding niet goed kan beoordelen. De toeschouwers hebben wel makkelijk praten dat hij soms foutieve beslissingen neemt. Zij krijgen herhalingen te zien, via verschillende invalshoeken, waar veel meer informatie (over een tackle) kan uitgehaald worden. Ik vind trouwens niet dat men als speler of trainer hier commentaar mag op geven. Als er een beoordeling is genomen, kan er toch niet op worden teruggekomen.