Een Keniaans meisje met een handicap heeft zestien jaar lang opgesloten gezeten in een kooi. De plaatselijke Raad van Kinderbescherming heeft het meisje nu onder zijn hoede.

Een leerkracht van de broer van het meisje kwam de ouders in hun huis in Nakuru bezoeken om naar het achterstallige schoolgeld te vragen. Daar trof hij vervolgens de dramatische situatie aan.

De vader sloot het kind op omdat hij haar nutteloos vindt door haar handicap. Wat de beperking van het meisje net is, is niet bekend.

bron: Gazet Van Antwerpen
-----

Dit is zeer triestig! Als ik dit lees, stel ik mij de vraag: Hoe krijg je dit over je hart? En dit al 16 jaar? Nogal een geluk dat die leerkracht dit ondekt heeft, wie weet hoe lang had dit arme meisje nog opgesloten gezeten. De vader behandelde zijn kind als een huisdier, omdat ze volgens hem niet meer waard is. Ik kan er in komen dat sommige mensen misschien minder blij zijn als het blijkt dat hun kind gehandicapt is, maar het is en blijft je eigen kind. Daar moet je mee leren omgaan en het accepteren. Dit is absoluut geen reden om je kind 16 jaar lang op te sluiten in een kooi!

Ik denk dat het in die landen nog veel te maken heeft met trots. Volgens mij hebben de meeste mensen van die landen het moeilijk om te aanvaarden dat iemand gehandicapt is. Soms neemt dit extreme vormen aan, met extreme gevolgen... Ik zeg zeker niet dat die mensen minder verstandig zijn dan wij, maar op sommige gebieden hebben zij nu eenmaal andere ideeën dan wij. Ik vind dit heel erg voor het meisje.

Ze zouden de vader minstens even lang moeten opsluiten, want zo maak je het kind nog mentaal gehandicapter.
Maar waar is de moeder van het kind dan?

Ik ben van mening dat als je op voorhand weet of je kind gehandicapt zal zijn,je de keuze hebt om het te laten wegnemen of niet (als dit nog kan). Als je weet dat je hier niet voor wil opdraaien, is dat de beste oplossing. Zowel voor de ouders als voor het kind.