Bwana Bart


HET jaar is nog jong, maar het ziet ernaar uit dat we nu al weten wie de Overstekend Wild Trofee Voor Politieke Onnozelheid 2005 in de wacht zal slepen. We willen niet op de feiten vooruit lopen, maar wie deze felbegeerde onderscheiding wil uitgereikt krijgen op het traditionele, luisterrijke gala van eind december, zal zich toch hard moeten inspannen om beter te doen dan Bart De Wever met zijn stunt aan de scheepslift van Strépy-Thieu.


De N-VA-voorzitter was daar vorige donderdag naartoe getrokken met een dozijn lichte vrachtwagens. De laadruimte daarvan komt overeen met wat nodig is om 11,3 miljard euro te vervoeren in briefjes van vijftig euro. Dat bedrag is volgens De Wever wat jaarlijks vanuit Vlaanderen naar Wallonië stroomt. Het verschilt amper van wat het Vlaams Belang heeft uitgerekend als de Waalse ,,plundering'' ten nadele van Vlaanderen.

Niemand kan precies berekenen welke transfers zoal doorheen België stromen, ook binnen Vlaanderen of van en naar Brussel. Het gaat tenslotte om een kluwen waarbij miljoenen individuen, bedrijven en instellingen zijn betrokken, als betaler, ontvanger of doorgever van geld. De Wever ziet de details daarvan graag over het hoofd.

Maar dat er veel geld naar Wallonië gaat, dat is zeker. Het kan moeilijk anders, want Wallonië is er - men bezoeke Charleroi of de Borinage - economisch en sociaal veel erger aan toe dan veel Vlamingen zich kunnen voorstellen. En dan wil het gelijkheidsbeginsel in een sociale en democratische staat dat wie dat nodig heeft, mag rekenen op de solidariteit van zijn medeburgers. Of De Wever dat nu graag heeft of niet, het federale België is nu eenmaal een feit.

En dan is het maar hoe men het voorstelt. Misschien had De Wever de transfers kunnen uitdrukken in coupures van vijfhonderd euro. Volgens de minister van Financiën, Didier Reynders, duiken er tegenwoordig opvallend veel van die briefjes op in het geldverkeer. Hij voegde daar fijntjes aan toe dat ze meestal afkomstig zijn van bankrekeningen in een klein land ten zuidoosten van België (DS 7 januari). Met die briefjes had één bestelwagen met een klein aanhangwagentje volstaan om de N-VA-stelling te illustreren.

Om in de stijl te blijven, had Bart De Wever ook kunnen overwegen om C-130-vrachtvliegtuigen te charteren voor zijn stunt. Tal van hongerende, maar dankbare volkeren kennen die immers als de brengers van reddend manna in tijden van nood -waarom dus ook niet de Walen. Daarvan had bwana kitoko De Wever er twee nodig gehad om zijn 250 kubieke meter geld te vervoeren - indrukwekkend toch, twee van zulke toestellen, en ze maken nog veel meer lawaai dan de voorzitter in zijn eentje kan produceren.

De expeditie naar Strépy suggereerde tenslotte dat die Walen het best, uit schuldbewustzijn over hun eigen onvermogen, wat dankbaarder mochten zijn voor zoveel Vlaamse gulheid. De Wevers onderneming had alles van de arrogante eigendunk waarmee kolonisatoren graag hun beschavingswerk in de verf plachten te zetten.

Met dit verschil dat het bij De Wever niet eens van harte is. De N-VA-voorzitter kwam de uiteraard luie en onbekwame Waal zeer zelfvoldaan de Vlaamse generositeit aanschouwelijk voorstellen, diezelfde Waal inpeperend dat hij nog niet eens in staat is om al dat gratis geld naar behoren te besteden, ja, dat hij het zelfs nog het liefst langs deuren en ramen buiten gooit.

Daarvoor diende de locatie in Strépy-Thieu, want die peperdure scheepslift brengt niet eens haar geld op, zegt De Wever. Zo denkt de aanhanger van de vrije markt: niets is van waarde als het geen winst oplevert. Alsof alle andere publieke infrastructuur of nutsvoorzieningen zo vreselijk rendabel uitvallen. Het ontbreekt Vlaanderen overigens helaas al evenmin aan half of geheel nutteloze openbare werken, wegen die in het veld eindigen of bruggen die nergens naartoe leiden.

De Wever wou met zijn stunt van vorige donderdag ludiek zijn, maar het was in de eerste plaats een agressieve provocatie, grof en kwetsend, ontdaan van elke kiesheid en ethische zin tot bescheidenheid en mededogen. Onbeleefdheid, ach ja, we zijn al wat gewend tegenwoordig.

Zorgwekkender is dat De N-VA 'de' Walen ermee als groep culpabiliseerde en de transfers als principieel onrechtmatig voorstelde. Maar misbruiken of niet (en ze bestaan zeer zeker in het huidige Wallonië), het principe van de solidariteit zelf ligt vast in de democratisch-federale legaliteit. Heeft de N-VA dan een verborgen agenda? Want als ze die legaliteit als principe ter discussie stelt, kunnen alle zieke, werkloze of gepensioneerde Vlamingen, die eveneens van de collectieve solidariteit genieten, zich maar beter zorgen beginnen te maken over wat de partij voor hen in petto heeft als ze een keer haar droom van een Vlaamse Republiek heeft kunnen realiseren.

11/01/2005 Marc Reynebeau

©Copyright De Standaard

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Bwana Bart (2)


SOMS beleeft een mens een Paulus-op-weg-naar-Damascus-moment. Mij overkwam het met een kaartje betreffende de volksraadpleging over Leopold III tijdens de Koningskwestie. Het heette toen dat Vlaanderen pro en Wallonië contra de omstreden vorst had gestemd. Een communautaire kloof?


Bij nader toezien leerde dat kaartje dat de ware breuklijn in het land niet zozeer tussen Frans- en Nederlandstaligen lag. Ze lag wel tussen een agrarisch België enerzijds (pro), en de stedelijke en industriële gebieden anderzijds (contra). Zo stemde het Waalse platteland niet tegen maar voor Leopold.

Die vaststelling levert een kwalitatieve nuance op: het onderscheid tussen pro en contra lag minder in het taalverschil dan in sociaal-culturele verschillen. De retoriek over de Vlaams-Waalse tegenstellingen leidt dus wel eens tot gezichtsbedrog.

Niettemin behoort die retoriek vandaag tot de politieke correctheid. Sommigen zien dat dominante schema zelfs waar het helemaal niet is. Zo wees de communicatiewetenschapper Dave Sinardet erop dat de VRT onlangs, bij de interpretatie van een opiniepeiling, een gapende Vlaams-Waalse 'kloof' meende te ontwaren in wat eigenlijk meestal niet meer dan nuanceverschillen waren (De Morgen, 27 december) .

Natuurlijk bestaan er Vlaams-Waalse verschillen, anders had de hele federalisering geen zin. De politieke correctheid leidt echter tot een zwart-witdenken, waarin gebrek aan nuance de verschillen al te snel uitvergroot tot onoverbrugbare tegenstellingen.

Soms lijkt het haast alsof 'de' Vlamingen in oorlog verkeren met 'de' Walen. Elke zoektocht naar nuancering van het dogma ruikt dan al gauw naar volksverraad, belgicistisch defaitisme of collaboratie met boeman Elio di Rupo. Overleg kan dan niet meer, alleen nog ultimatums en represailles.

Die indruk kreeg ik vorige week wel eens, toen ik de commentaren van NV-A-voorzitter Bart De Wever en anderen las in deze krant. Zij schreven ze nadat deze rubriek Bart De Wever nomineerde voor de Overstekend Wild Trofee 2005 Voor Politieke Onnozelheid, vanwege diens actie op 6 januari aan de scheepslift van Strépy (DS 11 januari) .

Voor alle duidelijkheid: De Wever is een honorabel man en over de Vlaams-Waalse transfers mag hij denken wat hij wil. Al moet hij wel goed lezen vooraleer hij iemand een leugenaar noemt. Hij beweert dat ik hem in dat verband het woord ,,plundering'' in de mond leg. Als hij dat zinnetje nog eens herleest, zal hij zien dat ik de bron van dat woord niet bij hem maar in een heel andere hoek leg. Oké, zand erover.

Nogal wat van de reacties illustreerden de tunnelvisie die eigen is aan politieke correctheid. Zelfgenoegzaamheid bijvoorbeeld. Want bestaan er geen ,,misbruiken'' of overconsumptie in de Vlaamse gezondheidszorg? Het schijnt van wel. Bestaan er geen andere financiële transfers dan die van Vlaanderen naar Wallonië? Zeer zeker. Het is tekenend voor wat de NV-A qua sociale politiek voor ogen staat dat ze bijvoorbeeld niet tuk is (haar goed recht) op de binnen-Vlaamse transfers van ,,de hardwerkende tweeverdieners'' naar zij die genieten van de gratis bus of het dito tv-kijken.

En wat met Brussel, waarover de transferfanaten meestal zedig zwijgen? Dat gewest 'verliest' in de transfers via de financieringswet en de federale begroting, maar 'wint' via de sociale zekerheid. Want er wonen nu eenmaal veel arme mensen en vooral veel werklozen.

Hoe solidair wil de N-VA dan zijn? Hoe onrechtmatig zijn de transfers naar Wallonië precies? Hoe groot is het ,,sociaal profitariaat'' daar? Hoeveel moet er van de transfers af om ze ,,objectief'' en ,,rechtvaardig'' te maken?

En dan is er nog iets delicaats. De NV-A heeft problemen met het PS-overwicht in Wallonië en onder meer met de ,,overheidstewerkstelling'' die deze partij lief is. Ja ja, allemaal het goed recht van de NV-A. Maar vindt De Wever dan dat de solidariteit niet alleen objectief et cetera moet zijn, maar ook dat ze afhangt van de electorale keuzes van de Walen? Wil de N-VA Wallonië vanuit Vlaanderen, met de transfers als breekijzer, een bepaald politiek model opleggen? Ze vindt à propos nu al dat de lonen daar omlaag moeten.

De - deels ongetwijfeld terechte - kritiek van de N-VA gaat dus niet alleen over blote cijfers. Hij steunt ook op een onuitgesproken ideologie, en dat kan ook Vlaanderen maar beter beseffen.

Er valt hier nog veel over te zeggen. Maar er is ook de manier waarop. De Wever verweet 'de' Walen in Strépy wel degelijk, als een bwana bij de negerkens , collectief dat ze profiteurs, onbekwame knoeiers en kortzichtige potverteerders zijn. Zoveel politieke onderbroekenlol is best een nominatie voor de Overstekend Wild Trofee waard.

Marc Reynebeau is redacteur van deze krant. "Overstekend wild" verschijnt wekelijks op dinsdag.

www.standaard.be/overstekendwild


18/01/2005 Marc Reynebeau

©Copyright De Standaard

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB