Angstzweet breekt Democraten uit


Er is niets veranderd na Texas, Ohio, Vermont en Rhode Island, stelt Obama. 'Clinton moet uit de race stappen, in het belang van de partij.' Geen sprake van, antwoordt Clinton.


Het leek allemaal in de plooi te vallen. Op 4 maart zou Hillary Clintons campagne stranden in Texas en Ohio. Niet dus. Clinton zette de glazenbolkijkers een neus. Dinsdagavond brak de Democratische partijleiders het angstzweet uit: het beeld van een vechtconventie, eind augustus in Denver, doemde op.

Barack Obama had sinds Super Tuesday, 5februari, elf opeenvolgende overwinningen neergezet en hij had meer conventieafgevaardigden en lag op kop of op zijn minst gelijk met Hillary Clinton in de meeste peilingen. Maar dan, in de allerlaatste peilingen, op maandag, viel een mogelijke comeback voor Clinton te bespeuren.

De late beslissers lieten zich blijkbaar beïnvloeden door haar tv-spotje waarin ze twijfel zaait over Obama's geschiktheid om het land door een internationale crisis te loodsen. 'Naftagate' deed haar rivaal ook geen deugd: terwijl Obama de ongeruste Amerikaanse arbeiders beloofde dat het vrijhandelsakkoord met Mexico en Canada uit de jaren negentig zal worden aangepast om te voorkomen dat jobs naar het buitenland vloeien, stelden zijn adviseurs Canadese diplomaten gerust dat het maar 'campagnepraat' is.

De maandagse peilingen waren correct: Hillary won drie van de vier races en de strijd gaat dus voort. Het volgende gevecht vindt op 8 maart plaats in Wyoming. Mississippi volgt op 11 maart. De eerste is een caucus en in de tweede spelen de zwarte kiezers een grote rol. Beide vormen dus een gunstig terrein voor Barack Obama. Daarna is het wachten op Pennsylvania op 22 april, waar Hillary Clinton het volgens de peilingen voor het zeggen heeft. In mei komen nog enkele kleinere staten aan de beurt tot Puerto Rico op 7 juni de rij afsluit.

Hoe lang kunnen Clinton en Obama doorgaan met hun haasje-over? Is hun gevecht dodelijk voor de kansen van hun partij in november? Clinton verwijst graag naar 1992 toen 'Bill ook tot in juni moest doorvechten en toch won in november'. Als de huidige trend zich evenwel voortzet, heeft geen van beide kandidaten de vereiste 2.025 conventieafgevaardigden voor het einde van de voorverkiezingen.

En dus komen de bijna achthonderd 'superdelegates' weer op de proppen (zie onderaan). Toen Obama de ene overwinning na de andere boekte, geraakten ze in de vergetelheid. Maar nu ziet het ernaar uit dat van hen toch een salomonsoordeel zal worden verwacht.

Hoe gaat hun vonnis luiden? Gaan ze simpelweg de kandidaat met de meeste 'delegates' over de horde van 2.025 tillen? Obama vindt dat de enige democratische oplossing. Dinsdagavond merkte hij op dat hij 'nog steeds dezelfde voorsprong inzake delegates had als deze ochtend'. Hij blijft erop wijzen dat zijn rivale niet meer kan winnen en herhaalt dat ze er moet uitstappen in het belang van de partij.

Maar volgens Clinton moeten de 'superdelegates' hun geweten volgen en kiezen voor de kandidaat die volgens hen het meest geschikt is om president te zijn. Ze wijst op het grote aantal kiezers dat voor haar koos. Nu ze Obama's 'momentum' brak, kan ze niet zomaar genegeerd worden, zeggen haar supporters.

Obama heeft zijn 'delegates' vooral via caucussen in kleinere staten bijeen gesprokkeld. Clinton won in de grote staten, 'strijdstaten' die van belang zijn in november incluis. Op dat argument zal ze de komende weken hameren om de superdelegates aan haar kant te krijgen.

Van de Democratische kiezers vindt zestig procent evenwel dat de 'superdelegates' moeten stemmen voor de winnaar van de voorverkiezingen. Zelfs de helft van Clintons aanhangers denkt er zo over, bleek dinsdag uit een peiling.

De superdelegates zullen niet wachten tot op de conventie, eind augustus, om de knoop door te hakken. Een 'brokered convention' is geen gunstig uitgangspunt voor 4 november. Partijvoorzitter Howard Dean verzekerde dat hij het zo ver niet zou laten komen. Als er geen genomineerde is tegen midden april, zal hij de kandidaten vragen om een vergelijk uit te werken.

Clinton had een schitterende dinsdag. Maar alles draait nu rond de vraag: hoe zwaar wegen haar drie overwinningen? De strijd om 'delegates' is een strijd om de interpretatie van het gewicht van 4 maart geworden.


DS, 06-03-2008 (Evita Neefs)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wordt 2008 een nieuw 1984?


In 1984 beslechtten de 'superdelegates' de nominatie. Dat kan in 2008 opnieuw het geval zijn.


Waar komen de 'superdelegates' vandaan?

Het systeem van voorverkiezingen werd ingevoerd in het begin van de 20ste eeuw, om de selectie van de kandidaat democratischer te maken. Het leidde echter een wat sluimerend bestaan tot het begin van de jaren zeventig.

Tijdens de Democratische conventie van 1968 gingen jonge rebellen slaags met de politie van burgemeester Richard Daley in de straten van Chicago, die ze beschouwden als het prototype van de 'machine politician', de 'fixer' die alles regelde in 'berookte achterzaaltjes', die stemmen kocht met baantjes en uitkeringen, waar een zweem van corruptie rond hing... Op die conventie, vonden de jonge rebellen, was alleen de oude garde vertegenwoordigd.

Als geste naar de jongeren zette de partijvoorzitter een commissie op, onder leiding van senator George McGovern. Die adviseerde, behalve meer primary's, ook de invoering van quota: op de conventie moest een minimumaantal vrouwen, African Americans en jongeren vertegenwoordigd zijn. Zo zouden de afgevaardigden die de kandidaat selecteren representatiever zijn voor het hele kiezerskorps, luidde de redenering.

Op de eerste conventie onder die nieuwe regels, in 1972 in Miami Beach, werd McGovern, een sociaal-progressief en een hevige tegenstander van de oorlog in Vietnam, tot kandidaat verkozen. Enkele maanden later werd McGovern gewoon van de kaart geveegd door de Republikein Richard Nixon. En de oude partijbonzen begonnen hun comeback voor te bereiden.

Toen Ronald Reagan in 1980 de Democraat Jimmy Carter uit het Witte Huis zette, zagen ze hun kans schoon: de 'Party Leaders and Elected Officials' - de 'pleo's' of 'superdelegates' - werden als stemgerechtigde conventiegangers in het partijreglement ingeschreven.


Wie zijn ze?

De Pleo's zijn tot op de dag van vandaag iets minder jong, iets minder vrouwelijk, iets minder zwart of latino. Momenteel zijn er 794 'superdelegates': 48 senatoren, 220 leden van het Huis van Afgevaardigden, 31 gouverneurs van deelstaten, 221 distinguished partyleaders (vooraanstaande leiders), 398 leden van het nationaal partijbestuur en 76 'add ons', afgevaardigden die nog moeten worden aangewezen.

Die 'superdelegates' zitten dus op de conventie naast de 3.253 gewone delegates (dat aantal kan nog veranderen als de straf van Florida en Michigan wordt kwijtgescholden) die via voorverkiezingen worden verkozen.


Speelden ze al een rol?

De Pleo's drukten al meteen hun stempel op de eerste verkiezingen na hun wederopstanding: in 1984 schonken ze ex-vicepresident Walter Mondale de nominatie. Aan het einde van de rit kwam Mondale veertig stemmen te kort. Die kreeg hij van de 'superdelegates'. Mondales rivaal Gary Hart had in zijn campagne gehamerd op de nood aan 'nieuwe ideeën'... Mondale verloor met 13electoral votes tegen 525 voor president Reagan. De 'superdelegates' gingen in sluimermodus.


Wat is een 'brokered convention'?

Als geen enkele kandidaat in de eerste stemronde op de conventie voldoende stemmen behaalt. Dat is het laatst gebeurd in 1952, toen de Democraat Adlai Stevenson pas in de derde ronde werd verkozen.


DS, 06-03-2008 (esn)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB