Louis van Dievel, schrijver en journalist, kijkt elke week met zijn eigenzinnige blik naar mens en maatschappij. Deze week slentert hij tussen fraaie en spuuglelijke landhuizen.

Het is een houten zitbank in een villawijk. Het is er aangenaam toeven voor de wandelaar die fraaie en spuuglelijke landhuizen komt spotten. Naast de bank staat een vuilnisbak. Aan de vuilnisbak hangt een mededeling van de gemeente. Als de vuilnisbak nog een keer volgepropt met volgepoepte pampers wordt aangetroffen, verdwijnt de vuilnisbak, leest het plakkaat.

Hetzelfde plakkaat hangt bij zitbanken die midden tussen de velden staan. Of in een open plek in een bos. Of aan de rand van het sportterein. Iemand rijdt ‘ snachts rond in de gemeente om ongezien kakpampers te deponeren in vuilnisbakken die voor bananenschillen en doosjes Fristi bedoeld zijn. Veel vuilnisbakken naast gemeentelijke zitbanken zijn inmiddels weggehaald. Niet dat het helpt. Overal worden kleine storten groot.

Speelpleintje
Het is een speelpleintje tussen de bomen. Er staat een houten tafel annex zitbank. Overdag schommelen er kleuters en sjezen wat grotere kinderen via een katrol van een zandheuvel af. Als het donker wordt nemen zestienjarigen het wat verscholen hoekje over en waaien de wietdampen je tegemoet. Tja, hoe was ik zelf op die leeftijd. En wie zonder zonde is werpe de eerste steen, nietwaar? Maar niet de wiet is het probleem. Of de onvermijdelijke gettoblaster.

Het probleem zijn de grote plastic flessen cola en de plastic zakjes en vetpapieren van de frituur wat verderop die de blowers achterlaten. Gewoon op het gras, gewoon in de modder. Er staat nochtans een vuilnisbak en die is zelden vol. ’s Ochtends is het een stort dat door gemeentearbeiders moet worden opgeruimd. Op een dag is de houten tafel verdwenen. Ze was in de fik gestoken. De frieten worden nu rechtstaand gegeten.

Perron
Het is een schuilhuisje op het perron van het lokale treinstation. Op de betonnen vloer liggen lege bierblikjes, plastic bakjes van de Chinees en de onvermijdelijke vetpapieren van pakken friet. Reclamebladen en gratis kranten. Peuken en lege sigarettendoosjes. Glasscherven. Heel soms een naald. Op de sporen is het aleen even grote rotzooi.

Er staan nochtans uitnodigende vuilnisbakken die geregeld worden geleegd of gelicht, zo u wenst. Het is allemaal verloren moeite. Die vuilnisbakken staan er voor nop.

Ik moet iets bekennen. Ik heb vroeger eens een diepvrieskip die ver over datum was op de sporen gelegd om te kijken wat ervan overbleef na het passeren van de trein. Een interessant experiment, overigens.

Maar voorts gedraag ik me min of meer voorbeeldig. Gooi ik niets zomaar op de grond. Ook al jeukt soms de papieren zakdoek tussen mijn vingers. Of de wikkel van de Bounty. Of weet ik niet goed blijf met de ongewenste reclamebijlage van de krant.

Maar ik wacht tot ik een vuilnisbak vind. Ik heb dat zo geleerd. Echt waar. Het is mij zo bijgebracht. U mag mij gerust een ouwe zeur vinden (en noemen). Misschien hebt u wel gelijk. Het kan mij niet schelen.

Het is de achteloosheid waarmee mensen de straat, het publieke domein als vuilnisbak gebruiken die me fascineert. Ergert ook. Maar vooral fascineert. Omdat ik het niet begrijp.

De nonchalance waarmee nog brandende sigaretten in de goot worden getitst of op de stoeprand worden uitgetrapt, maar evengoed worden worden weggegooid. Waar moet je anders met je sigaret blijven?

De gotspe waarmee automobilisten de asbak van hun wagen ledigen via het raampje. En in een moeite door de koffiebekertjes dumpen die ze in het benzinestation hebben gekocht.

Bron: VRT nieuws
Link: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/0...-sluikstorter-/
Datum: 21/09/2017
Mening:
Ik deel absoluut de mening van meneer Louis Van Dievel. Hij noemt zichzelf een oude zeur, maar daar ben ik het niet mee eens. Het is soms verschrikkelijk hoe sommige pleintjes en andere openbare plaatsen erbij liggen. Sommige individuen vinden het normaal dat vuilnis zomaar op de grond kan liggen. Er zijn al enkele acties ondernomen door de gemeente of stad zelf, maar ik vind dat het niet verbetert. Hoe vaak vinden we blikjes bier in het bos als we gaan wandelen? Elk speelplein heeft een vuilnisbak waarrond zwerfvuil ligt. Onlangs luisterde ik naar MNM waar Ruben Van Gucht te gast was. Telkens hij ging wandelen of naar een wielerwedstrijd ging zien, nam hij een plastic zak mee en raapte hij het zwerfvuil op. Op een maand tijd verwijderde hij kilo's vuil. Misschien moeten we ernaar streven om allemaal zoals Ruben te handelen?

Persoonlijk vind ik ook dat het zwerfvuil een ernstig probleem wordt. Wanneer men een papiertje van een koek, een leeg flesje, een vuile zakdoek of zelfs een lege zak chips niet meteen kwijt kan, wordt dit al te snel op de grond gegooid. Ook al zijn er vuilbakken in de buurt gebeurd het nog te vaak dat men voor de 'gemakkelijkere' optie kiest, het vuil op straat gooien.
In het secundair onderwijs zie je dit ook vaak, leerlingen die niet naar de vuilbak willen en dus hun afval gewoon op de speelplaats gooien. Om dit vuil dan toch op te ruimen, zorgen de scholen ervoor dat er één klas per week de speelplaats na de speeltijd opruimt. Dit is een goed initiatief van de school, maar absoluut geen oplossing. Het probleem is de mentaliteit. Ik heb, zoals in het artikel vernoemt, ook altijd geleerd om je vuil bij te houden tot je een vuilbak tegenkomt. Dit is niet meer het geval de dag van vandaag. Persoonlijk denk ik dat meer vuilbakken het probleem niet gaan oplossen, het is de gedachtegang die moet veranderen. Men moet zich bewuster worden van de gevolgen van dit zwerfvuil, want het heeft wel degelijk gevolgen voor de natuur.