Hoe politici de Rode Neuzen-actie voor hun kar spannen
28 november 2016

Saskia Van Nieuwenhove is journaliste en jeugdrechtenactiviste. 

Even terug in de tijd. N-VA komt in de Vlaamse regering. Er vinden hoorzittingen plaats in het Vlaams parlement. Die worden ad hoc gestemd. Ik had een reeks gemaakt over jeugdzorg die naar de keel greep en die door verschillende fracties werd gelezen. Ze trokken door de ernst van de verhalen jeugdzorg uit de commissie welzijn en er kwamen een 20-tal extra hoorzittingen jeugdzorg waar ik ook sprekers naar voor mocht dragen.

De hele sector was er. Opvoeders, jeugdrechters, kinderpsychiaters, vertrouwensartsencentra, armoedebestrijdingsgroepen, jeugdwerking. Er werden verslagen getypt. Openbaar gezet. Mensen zouden het bijna vergeten maar het parlement is de buik van onze democratie. Transparantie over voorstellen van decreet zijn dus uitermate belangrijk.

We spreken over 2009 en 2010. Ik zat er telkens als enige journalist. Zowat alle kranten en tijdschriften, tv en radio zaten twee deuren verder. Daar vond parallel de commissie misbruik in de kerk plaats. Daar stond het steeds vol camera’s en microfoons.

Het nieuwe decreet integrale jeugdhulp werd geschreven. Verschillende pijnpunten en verzuchtingen uit de sector die werden gezegd in de hoorzittingen werden helaas niet meegenomen. De administratie van kabinet Vandeurzen (CD&V) toonde ook waar de echte macht in de zorg zit. De Broeders van Liefde-voorzieningen moesten autonoom verder draaien. We kregen een decreet integrale jeugdhulp waar bedden in de kinderpsychiatrie zelfs niet werden opgenomen. Versnipperde bevoegdheid bleef, integrale stond er dus enkel op papier.

Parallel – commissies vinden plaats terwijl ook plenaire beslissingen worden genomen – werden tijdens deze hoorzittingen een paar deuren verder heel wat middelen geschrapt. De Vlaamse begroting moest het met minder doen. Weer geen middelen voor laagdrempelige initiatieven voor kwetsbare jongeren, weer geen terugbetaling voor psychologen. Weer geen extra budgetten voor pleegzorgbegeleiders waardoor kinderen niet doorstromen en kandidaat-gezinnen maanden wachten op een kind.

Sterker: ook heel wat gemeenten en steden schrapten straathoekwerk en gebruikten de financiële hakbijl bij organisaties als Kras, jeugdwerking en ontmoetingsplaatsen.

Jeugdvoorzieningen kregen nog minder geld. Nog minder personeel. Geen inhaalbeweging wachtlijsten thuisbegeleiding voor kinderen met autisme en/of een beperking.

En dan is er de Rode Neuzen-show. Diezelfde politici die de hakbijl hebben bovengehaald, snoeien in de sociale zekerheid, in de plenaire tegen meer middelen voor kwetsbare kinderen stemden, steeds de terugbetaling van een psycholoog voor kwetsbare jongeren op de lange baan schuiven, ... staan allemaal op de commerciële zender propaganda te voeren met een Rode Neus op.

Bevoegd minister Vandeurzen beklemtoont in de camera het belang van laagdrempelende zorg voor kwetsbare kinderen en jongeren. Applaus op de volkstribune. De propaganda-machinerie heeft gewerkt. Dat nét die politici kiezen voor een beleid waar budgetten verdwijnen bij jeugdwerking en laagdrempende opvanginitiatieven voor jongeren beseffen de meeste mensen niet.

Hoe zouden ze? Ook media kennen een ernstig deficit aan grondig informeren. Misbruik in de kerk bekte beter, al die gore paters en nonnen moesten op de voorpagina. Over de ernst van het decreet integrale jeugdhulp verscheen enkel het officiële persbericht van Vandeurzen “dat het een goed decreet was”.

Last but not least : dit is geenszins een aanval op al die mensen die Rode Neuzen verkopen. Solidariteit zal ik altijd omarmen. Maar aan de hele show wens ik echt niet mee te doen. We worden collectief bij de neus genomen door Brussel. Daar waar de overheid verzaakt om rechten van kwetsbare kinderen te vrijwaren, gaan ze nu nog fier met de collectebus rond. Uw en mijn geld ronselend omdat ze ervoor kiezen ons belastinggeld aan andere zaken te besteden.

Bron: De Morgen via: http://www.demorgen.be/opinie/hoe-p...annen-b3819744/

Eigen mening:
Zelf steun ik erg hard de Rode Neuzendag en zijn acties. Ik vind het een sterk idee dat we jongeren met een psychische aandoening een kans geven en hen hulp willen bieden. Al dat tegelijk met het bespreekbaar maken van het thema, het kan bijna niet mooier zijn. Toch had ik verwacht dat er ergens eens de andere kant van het verhaal naar boven zou duiken en hier zijn we ermee. Het is interessant om te zien hoe iemand die erg hard werkt aan hetzelfde project deze ervaringen durft meedelen. Ik sluit me aan bij het feit dat het jammer is dat eerdere projecten niet gesteund werden of erger nog: geschrapt werden. Toch geeft dit artikel ons een tweede boodschap mee. Een boodschap over media. Hoe komt het dat wij zelden eerder hebben gehoord van deze initiatieven of veranderingen? Hoe komt het dat terwijl alle ogen op de kerk gericht waren, er geen ogen waren voor deze problematiek? Dat komt, naar mijn mening, door de media. Ze zijn te hard gericht op hetzelfde onderwerp waardoor er heel wat onderwerpen niet of minder aan bod komen, dit is er nu een van. Het feit dat Rode Neuzendag een show heeft en heel wat media-aandacht krijgt, blijft ook politici niet onbekend en spelen zij daar logischerwijs op in. Toch vind ik het verkeerd van media om enkel dat in het daglicht te brengen wat het meeste sensatie zou opwekken. Eveneens vind ik het niet oké dat politici zich aansluiten bij een populair fenomeen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met alle steun die de organisatie krijgt, maar dat mag niet ten koste gaan van andere, in de ogen van sommigen kleinschaligere, initiatieven of voorstellen.