Sven Mary stond al langer bekend als advocaat van het crapuul, maar sinds hij Salah Abdeslam vertegenwoordigt, is hij advocaat van de baarlijke duivel himself. ‘Ik ben een advocaat, ik verdedig mensen, wat die ook hebben gedaan.’ DS Weekblad ging mee op pad met Mary.

Wanneer de fotograaf met Mary door Brussel loopt, steekt een (vermoedelijk) Marokkaanse jongen zijn duim op. Een nieuw fenomeen sinds hij advocaat is van Salah Abdeslam. Vreselijk vindt hij dat. Erger dan de haatmails, scheldpartijen en doodsbedreigingen die hij al jaren over zich heen krijgt.

En toch ging hij in op de vraag of hij de advocaat van Salah Abdeslam te worden. ‘Ik ben een advocaat, ik verdedig mensen, wat die ook hebben gedaan. Abdeslam is op 18 maart in het been geschoten en naar het Sint-Pieters ziekenhuis gebracht. Heeft de chirurg die de kogel uit zijn been heeft gehaald, ook een terrorist geholpen? Waarom krijgt die dan geen kritiek?’

Hebt u getwijfeld om Abdeslam te aanvaarden als cliënt?

(het blijft lang stil) ‘Alles is heel snel gegaan. Een uur na zijn arrestatie belde iemand van zijn familie of ik hem wou verdedigen. Ik was op weg om te gaan eten in In De Wulf. Ik had daar ook een kamer geboekt. Ik kan u verzekeren dat ik niet veel plezier beleefd heb aan het eten en het prachtige landschap van Dranouter.’

‘Toen ik hem voor het eerst zag, lag hij nog half verdoofd op een draagberrie. Een heel raar beeld. “Wenst u door mij verdedigd te worden”, vroeg ik. “Ja”, antwoordde hij. Ik ben ervan uitgegaan dat als het was om het daglicht te ontkennen en te zeggen dat hij niet in Parijs was geweest, dat hij me niet nodig had gehad. Pas daarna kwamen de aanslagen in Brussel, tja, toen was het hek helemaal van de dam.’

Wilt u weten of hij wist dat Brussel zou ontploffen?

(schudt zijn hoofd hevig) ‘Neenee, dat wil ik echt niet weten. Daarom vraag ik het hem ook niet.’

‘Ik was die maandagavond nog bij hem. De volgende ochtend is het allemaal gebeurd. Ik was nog in de “kennismakingsfase”. Iemand die beschuldigd wordt van 134 moorden, bestook je als advocaat niet met een spervuur aan vragen. Je probeert dat op te bouwen, een vertrouwensband te creëren, maar die tijd heb ik niet gehad.’

DESIGNMEUBELS

Een olifantenvel, dat heeft Mary gekweekt. ‘Twintig jaar de grootste smeerlapperij zien, heeft me hard gemaakt.’ Hij gaat er prat op dat een advocaat schizofreen moet zijn, zijn geweten moet kunnen ontdubbelen. Overdag alles in functie moet stellen in het voordeel van zijn cliënt. En pas ’s avonds mag nadenken over de gevolgen daarvan.

En dat hij houdt van designmeubels, ‘omdat ze koud zijn, dat past bij mijn karakter’.

Zegt u dat niet uit imagebuilding?

‘Daar doe ik niet aan. Ik ben geen strafpleiter geworden om populariteitspolls te winnen.’

Het ziet er ook niet naar uit dat hij dat meteen zal doen. Nog dagelijks krijgt hij verbale drek over zich heen, moeten zijn kinderen al eens naar school geëscorteerd worden door de politie na bedreigingen, en onlangs werd hij fysiek aangevallen. Sinds acht jaar doet hij drie uur per week met een privétrainer aan Krav Maga, een full contact vechtsport. ‘In de eerste plaats om mijn conditie op peil te houden en mij te ontladen.’

SCHAPEN KWEKEN

Even later huilt de koude designliefhebber in een brasserie in Laken als hij over zijn dochtertjes en echtscheiding vertelt. ‘Het is niet gelopen zoals ik wou. Het was de drang om te willen blijven presteren. Wars van elke vorm van medeleven met een ander, egoïstisch voort blijven doen. Niet willen afgeven. Een pletwals zijn en bang zijn dat als ik even mijn voet van het gaspedaal haal, dat ik dan zelf een pletwals over me heen zal krijgen. De laatste vijftien jaar stonden in het teken van zestien uur werken per dag. En waarom? Een constant gevecht om mezelf te bewijzen.’

Intussen heeft hij zijn nieuwe vriendin en kinderen beloofd het rustiger aan te doen. ‘Eén week op de twee ben ik fulltime papa en sta ik om half vier aan de schoolpoort. Mocht ik kunnen, ik kocht me een heuvel en ging schapen kweken in Toscane.’

Eigen mening:
Het uitoefenen van een dergelijke job wordt naar mijn mening door velen onderschat. Advocaten stelling zichzelf al niet in goed daglicht door voor beschuldigden te gaan pleiten, laat staan dat je 'enemy of the state n°1' gaat verdedigen. Mary ging werd in een mum van tijd overbekend in België maar niet in de goede zin. De topadvocaat kan naast Abdeslam gaan staan in het rijtje van meest-gehate man van België. Advocaten krijgen vaak onnodige 'bagger' in hun nek gegooid door ontevreden personen die het niet kunnen verkroppen dat advocaten hun job proberen uit te oefenen. Dit kan gaan van haatmails tot doodsbedreigingen tot fysiek geweld en ga zo maar verder tot zelfs zijn kinderen onder beschermingen naar school moeten begeleid worden. Dat je na twintig jaar advocaat alles al gezien hebt kan ik best geloven en Mary heeft gelijk dat schapen kweken in Toscane op deze moment een zaligheid lijkt. Het verdedigen van een terrorist die aanslagen gepleegd heeft op het vaderland wekt ongetwijfeld reacties op, dat gaat niet enkel invloed hebben op Mary als persoon, maar ook op privévlak. Ik vind het bijzonder moedig van Mary om deze taak op zich te nemen maar misschien had hij er toch best een nachtje meer over geslapen.

06/05/2016
De Standaard
http://www.standaard.be/cnt/dmf20160505_02274669

Mijn mening komt overeen met de mening van Elias. Er zijn veel mensen die advocaten haten, maar we mogen niet vergeten dat er ook nog andere beroepen zijn waarbij heel wat personen gehaat worden. Denk maar aan politiekers of rechters. We leven in een maatschappij waarbij iedereen nagenoeg iedereen haat. Vanaf het moment dat iemand iets verkeerd doet, willen we er niets meer van weten. Als we denken dat hij/zij meerdere malen in de fout gaat, zullen we hem/haar gaan haten. Sommigen haten zelfs mensen omdat ze bij een bepaalde familie horen, in een bepaalde stad wonen of een bepaald beroep hebben. Naar mijn mening beheerst het haatgevoel de wereld. Dit vind ik wel erg, want de wereld zou er al een stuk beter uitzien als iedereen wat medelevender zou zijn. Het is onmogelijk om iedereen te veranderen, maar we kunnen wel bij onszelf beginnen. Als we zelf proberen om menslievender te zijn, zullen er zeker anderen volgen. Niemand is perfect, het is belangrijk om dat gegeven niet uit het oog te verliezen.