De wraak der Belgen op het Gidsland

door Sylvain Ephimenco


Dat de belangstelling uit België voor de Nederlandse Toestanden nooit zo groot is geweest, kan niet meer ontkend worden. En geef die arme Belgen ongelijk! Jarenlang waren ze het mikpunt van spot en beschimping vanuit het superieure Noorden.


In de ogen van Nederlanders begonnen de chaos en het disfunctioneren ten zuiden van Hazeldonk: wilde stakingen, Vlaamse xenofobie, Waalse corruptie, bendes van Nijvel en Dutroux en ook nog die eigenaardige taalstrijd. Ik weet nog heel goed hoe in Nederland de verontwaardiging zijn kookpunt bereikte toen begin jaren negentig Antwerpen als culturele hoofdstad van Europa werd aangewezen. Dit kon absoluut niet, hoorde je dagenlang op de radio. Waarom toch mocht de Europese bakermat van het neo-fascisme gedurende een heel jaar met deze manifestatie worden vereerd? Dat de Belgen onder de noordelijke arrogantie hebben geleden is een eufemisme. Ze hebben er volgens mij zelfs een minderwaardigheidscomplex aan overgehouden. Zeker in de tijd van de federale hervormingen toen het koninkrijk rijp voor de scheiding leek. De Walen konden nog naar Frankrijk loeren, een land waarmee ze zich cultureel verwant voelden. Maar de Vlamingen konden moeilijk een verbintenis aangaan met die op hen neerkijkende Gidslanders. Hoeveel frustratie en bitterheid? Maar plots lijken de rol omgedraaid. In de ogen van vele Vlamingen is Nederland volstrekt in de war en ze kunnen van deze verrukkelijke situatie niet genoeg krijgen. De laatste tijd heb ik heel wat reisjes naar Brussel moeten ondernemen om voor radio en tv een getuigenis af te leggen over de staat van ontbinding van het polderland. Zo manneke, vertel gij ons even over die politieke moorden, het polderracisme en die ultrarechtse regering van jullie. Je kunt op dergelijke momenten zoveel nuances aanbrengen als je maar wil, de boodschap komt niet helemaal door. Onderhuids voel je de wraakzuchtigheid en het leedvermaak opkomen: hé, jullie kunnen elkaars bloed wel drinken, stelletje vampiers! Laatst werd in het Brusselse Paleis der Schone Kunsten een hele manifestatie aan het veranderlijke Nederland gewijd. Dit gebeurde onder de name ’Hoe tolerant is Nederland.’ Gedurende de hele avond werden op een scherm achter het podium de ergste typische Hollandse vloeken en verwensingen geprojecteerd. Van klerelijer tot balgehakt, van hoerenjong tot kankerlul. Een eigenaardige ervaring. ’Ja, gij denkt toch niet dat wij deze buitenkans om ons te revancheren zullen laten schieten?’ zei een gerenommeerde Vlaamse journaliste tegen mij. Ach, waarom ook niet. Dat nu de Vlaamse vice-premier Freija van den Bossche zich in beledigingen enigszins verliest, ligt in de lijn der verwachtingen. Ze vindt Nederlandse ministers ’stijf, truttig en kleinburgerlijk’. Het wild is aangeschoten en de bittere Belgen ruiken bloed.


Trouw, 15-12-2005

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB