Vandaag stapt de Wereldvrouwenmars samen met feministes uit heel Europa door de straten van Brussel om het recht op abortus. Ook in eigen land is de strijd voor abortus nog lang niet gestreden, legt de organisatie uit.

Vandaag stapt de Wereldvrouwenmars samen met feministes uit heel Europa door de straten van Brussel voor seksuele en reproductieve gezondheid en rechten voor alle vrouwen in Europa. Een moment om aan Belgische beleidsmakers duidelijk te maken dat het tijd is voor een abortuswet 2.0 en aan Europa dat vrouwen overal in Europa zelfbeschikkingsrecht over hun lichaam moeten hebben.

Hoe zit het in België met abortus?

België heeft samen met andere Europese landen als Nederland en Duitsland één van de laagste abortuscijfers van de wereld. Op 100 zwangerschappen worden er 13 afgebroken of per 1000 vruchtbare vrouwen in de Belgische populatie zullen er elk jaar 9 een zwangerschap afbreken. De kans dat een doorsnee Belgische vrouw tegen dat ze vijftig is een abortus had, is 1 op 5. Ondanks de erg lage abortuscijfers, raakt zwangerschapsafbreking velen. Ook de mannen die bij elk van die ongewilde zwangerschappen betrokken zijn.

De redenen voor zwangerschapsafbreking zijn net zo persoonlijk en intiem als de redenen waarom mensen op een ander moment in hun leven beslissen om ouders te worden. Vaak is de zwangerschap van in het begin ongewild of is het een zwangerschap waar zware twijfels rond hangen. Een klein deel van de zwangerschapsafbrekingen hebben betrekking op gewenste zwangerschappen waar na prenatale diagnostiek ernstige afwijkingen vastgesteld worden.

In vergelijking met onze buurlanden was België serieus overtijd met het toekennen van het recht aan vrouwen om een ongewilde zwangerschap af te breken. Na decennia feministische strijd en ontelbare wetsvoorstellen werd op 3 april 1990 de wet Lallemand-Michielsens van kracht waarmee abortus gedeeltelijk gedepenaliseerd werd. Abortus staat dus nog altijd in de strafwet - lees, abortus is tot op de dag van vandaag een misdaad - tenzij aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Zo moet een vrouw verklaren zich omwille van de zwangerschap in een noodsituatie te bevinden, ze moet minstens zes dagen wachten voor ze na een eerste consultatie een zwangerschapsafbreking kan hebben én er moet aan haar gevraagd worden of ze ook aan de mogelijkheid heeft gedacht om de zwangerschap uit de dragen en het kind af te staan voor adoptie.

Het recht op abortus is beperkt tot 12 zwangerschapsweken, met als gevolg dat jaarlijks ongeveer 500 vrouwen letterlijk de grens over moeten voor een zwangerschapsafbreking. Het zijn vrouwen die laattijdig ontdekken zwanger te zijn of die meer tijd nodig hebben dan de wetgever haar op dit moment geeft om tot een verantwoorde beslissing te komen. Meer dan een kwarteeuw na de abortuswet zijn we toe aan een update die abortus uit het verdomhoekje van het strafecht haalt en vrouwen volledige reproductieve rechten geeft.

Europese nachtmerrie

Elders in Europa wordt de lichamelijke integriteit van miljoenen Europese vrouwen geschonden omdat ze helemaal geen zeggenschap hebben over zwangerschappen die ongewild zijn en die ze dus gedwongen uitdragen. Vrouwen in Ierland, Malta en Polen zijn veroordeeld tot deze nachtmerrie. Tenzij ze voldoende middelen hebben om naar het buitenland te reizen of het risico nemen van een clandestiene en onveilige abortus met alle gevolgen van dien. Sinds de jaren 50 waren Oost- en Centraal Europa hét voorbeeld van landen met een wettelijk kader dat vrouwen het recht gaf een ongewilde zwangerschap af te breken.

Vandaag wordt dit recht met duizelingwekkende snelheid afgebroken. De Hongaarse regering voerde enkel jaren geleden een grondwetswijziging door die het embryo beschermt vanaf de bevruchting wat abortus de facto onmogelijk maakt. De Poolse regering probeerde in 2016 een totaalverbod in te voeren ondanks de al zeer restrictieve wetgeving met slechts 3 uitzonderingen. Massaal protest verhinderde dat. Maar ook in West-Europa staat het recht op abortus onder druk. Nog in 2014 werd de conservatieve regering in Spanje door massaal straatprotest gedwongen om haar wetsvoorstel voor een veel strengere abortuswetgeving in te trekken. De regels voor minderjarigen werden er wel verstrengd.

Waakzaamheid is dus aan de orde en de strijd in Europa nog lang niet gestreden. Nochtans erkent het internationaal humanitaire recht dat veilige en legale abortus fundamenteel onderdeel uitmaakt van de mensenrechten van vrouwen en meisjes. Daarom stappen activisten uit heel Europa in Brussel op voor het recht op abortus en voor zelfbeschikkingsrecht van alle vrouwen in Europa.

Bron: Knack
Datum: 28/9/2017
http://weekend.knack.be/lifestyle/r...4266.1466342612

Eigen mening:

Abortus blijft zoals euthanasie een gevoelig onderwerp en net daarom is het belangrijk dat we er openlijk over leren spreken. Het is belangrijk dat we niet zomaar gaan veroordelen. Elk geval is anders en je kan dus niet iedereen over dezelfde kam scheren. Zoals in de titel van het artikel staat, vind ik dat iedereen baas moet kunnen zijn over zijn eigen lichaam. Dit geldt ook weer voor euthanasie. Met andere woorden; ik vind dat iedereen het recht heeft om te beslissen over het al dan niet uitvoeren van een abortus. Wat niet wil zeggen dat ik vind dat iedereen voor abortus moet gaan. Ik vind het positief dat België zo een laag abortuscijfer heeft.
Naar mijn mening is het ook positief dat er een wet rond bestaat en eigenlijk vind ik die niet eens zo slecht. Enkel het feit dat een vrouw moet verklaren dat ze ondanks de zwangerschap in een noodsituatie zit, vind ik een beetje ver gaan. Ik begrijp best dat sommige mensen niet op een kind zitten te wachten, maar om nu meteen te moeten verklaren dat er zich een noodsituatie voordoet, is te vergaand. Ik vind het wel goed dat er een bepaalde tijd zit tussen het eerste gesprek en de abortus zelf. Het is een ingrijpende ingreep en zo voorkom je toch impulsieve beslissingen waar vrouwen later spijt van kunnen krijgen.