|
|
Onderwerp Opties | Zoek in onderwerp | Waardeer Onderwerp | Weergave Modus |
|
#1
|
|||
|
|||
Willem Lemmens: ‘Euthanasiewet geeft artsen teveel vrijheid’
Willem Lemmens: ‘Euthanasiewet geeft artsen teveel vrijheid’
In Tertio van woensdag 27 september heeft prof. Willem Lemmens (UA) het over de noodzakelijke gevoeligheid voor menselijke kwetsbaarheid in de ethiek. Willem Lemmens is hoogleraar wijsbegeerte aan de UAntwerpen (UA). Bij het bredere publiek is hij vooral bekend omwille van zijn kritische stem in het euthanasiedebat. In Tertio nr. 920 (woensdag 27 september) heeft hij het uitgebreid over de noodzakelijke gevoeligheid voor menselijke kwetsbaarheid en de spirituele dimensie in ethiek. In een geseculariseerde cultuur veronderstellen we te snel dat we met louter rationele en juridische modellen ethische dilemma’s in de sfeer van bijvoorbeeld leven en dood kunnen ‘oplossen’. Religie herinnert ons eraan dat we dan onvermijdelijk tekortschieten, stelt hij. Dat zie ik gebeuren in de discussie rond euthanasie. Prof. Lemmens plaatst kritische kanttekeningen bij de manier waarop rationele autonomie als sokkel fungeert voor de euthanasiewet. Het pleidooi voor zelfbeschikking heeft vaak iets rede-loos, vindt hij. Hij pareert onder andere ook het verwijt van onbarmhartigheid dat artsen meer dan eens krijgen als ze niet ingaan op een euthanasievraag. Broederlijke vermaning is niet in tegenspraak met barmhartigheid. Willem Lemmens Op de vraag van Tertio of het euthanasiedebat baat erbij zou hebben als de argumentatie meer gewicht zou geven aan de noodtoestand, een notie die in de medische deontologie aanvaard is als rechtvaardiging voor levensbeëindigend handelen, antwoordt Lemmens: Tegenstanders van die piste vrezen dat de noodtoestand de arts en de patiënt te weinig vrijheid geeft. Dat op zich bewijst dat er in het pleidooi voor de euthanasiewet meer op het spel staat: het is een strijd voor zelfbeschikking. De hele kwestie gaat over veel meer dan de medische noodzaak om te kunnen ingrijpen bij acuut nodeloos lijden. Anders had het volstaan binnen de medische deontologie rond het begrip ‘noodtoestand’ meer duidelijkheid te scheppen. Dat had perfect gekund, daar ben ik van overtuigd. In plaats daarvan is er voor een wet gekozen die de arts eigenlijk te veel vrijheid geeft: het wordt zo goed als onmogelijk misbruiken op te sporen en legaal te sanctioneren. Bron: Kerknet, 26.09.2017 https://www.kerknet.be/kerknet-reda...ijheid%E2%80%99 Eigen mening: “In een geseculariseerde cultuur veronderstellen we te snel dat we met louter rationele en juridische modellen ethische dilemma’s in de sfeer van bijvoorbeeld leven en dood kunnen ‘oplossen’. Religie herinnert ons eraan dat we dan onvermijdelijk tekortschieten, stelt hij. Dat zie ik gebeuren in de discussie rond euthanasie.”
Goh, ik ben van mening dat ieder individu zelf kan, mag en moet kunnen uitmaken wanneer het voor hem of haar mooi geweest is. Dit klink misschien cru, maar het “oplossen” van zo’n dilemma ligt bij de persoon in kwestie zelf. De dood hoort bij het leven; zonder de dood zou het leven geen waarde hebben. Waar zou je voor leven als je onsterfelijk zou zijn? Zou je dan nog van elke dag genieten en er het beste van proberen te maken? Of zou je je nog eens omdraaien in je bed en heel de dag binnen zitten aangezien je toch nog oneindig veel dagen hebt om voor te leven? Je zou zelfs kunnen stellen dat je zonder de dood niet écht leeft, net zoals er zonder dag geen nacht kan zijn. Ik wijk te ver af. Mijn punt is dat de dood er nu eenmaal is. Een katholiek gelooft dat hij naar de Hemel gaat, een hindoe in reďncarnatie, een atheďst gelooft dat het na het leven op aarde stopt, … Wat er na dit leven komt, weet niemand. Men vermoedt wel zaken, maar niemand kan dit (wetenschappelijk) met 200% zekerheid aantonen/bewijzen. De enige zekerheid in het leven die de mens heeft, is dat hij NU leeft. Wanneer dat leven hem omwille van de een of andere gegronde reden (pijn, ongeneselijke ziekte, …) te veel wordt, moet hij de vrijheid krijgen om te kiezen of hij op deze manier verder wil of niet. Naar mijn mening is er niets onbarmhartig aan het verlossen van iemand uit zijn lijden. Een hond zou je niet laten afzien, waarom een mens wel? Als ik terugkijk op familieleden die euthanasie gekregen hebben, denk ik dat ze hier echt dankbaar voor zijn geweest. Er zit dan ook enorm veel “rede” achter zo’n aanvraag. Als mens beslis je zoiets niet van de ene op de andere dag en er zijn nog enkele dokters die jou beoordelen of je echt wel in aanmerking komt alvorens de procedure effectief uitgevoerd wordt.* Ik denk dat het als mens (met een geweten) enorm moeilijk is hier misbruik van te maken. Mijn excuses mocht ik hiermee iemand tegen de schenen gestoten hebben. *http://leif.be/vragen-antwoorden/eu...in-een-notendop |