Voor tienermeisjes is er een nieuwe, rauwe angst bijgekomen. En ze hadden al zoveel om bang voor te zijn

Halina Reijn is actrice bij Toneelgroep Amsterdam en schrijft wekelijks over wat haar bezighoudt.

Mijn nichtje van 11 woont sinds een jaar in Engeland. Op haar school heeft ze het soms best lastig. In Amsterdam had ze een beste vriendin, Sarah, met wie ze altijd van alles ondernam. Zelfs toen ze ieder naar een andere school gingen, werd hun band niet aangetast. Op haar eigen school in Nederland had mijn nichtje ook nog hordes vriendinnen. Ze speelde mee in het schooltoneelstuk, zat in de hardloopclub en ging mee op zomerkamp.*
In Engeland is alles anders. Zo nu en dan gaat ze wel om met een groepje meisjes maar het is nooit zoals thuis.
“Ik ga bij Sarah wonen”, vertrouwt ze me toe als ik op bezoek ga. “Het mag van haar moeder en dan kan ik gewoon weer terug naar mijn oude school.”*
Ik zeg haar dat ik bijna zeker weet dat haar moeder en vader haar niet willen missen maar ze haalt haar schouders op. “Hier zit iedereen op kostscholen, ik wil gewoon terug naar mijn eigen land.”

Het kwetsbare leven van een tienermeisje. Elke oordelende blik brandt in haar ziel, elke mening doet pijn, vooral die van haarzelf, over haarzelf. De bezorgde vader vraagt haar mee naar een concert van een van haar idolen, Ariana Grande in Londen. Ze mag iemand meevragen uit haar klas. Nog een weekje slapen en dan is het eindelijk zover.*

Maar vlak voor de grote dag gaat alles mis.*

Een man laat zichzelf ontploffen in een concertzaal in Manchester waar allerlei meisjes, net als mijn nichtje, zich verzameld hebben om naar hun idool te kijken en te luisteren. Kinderen nog, met iets te strakke rokjes aan, konijnen- of kattenoren op hun hoofd, en ledematen die nog wat onhandig bewegen omdat alles zich aan het ontwikkelen is. Vol dromen en diepe onzekerheden, vol angsten en verlangens, maar vooral vol spanning en *plezier over de avond van hun leven.*
In een ruk zijn er meer dan twintig van hen weggevaagd en tientallen anderen ernstig gewond.

Het concert gaat waarschijnlijk niet meer door, stuurt mijn nichtje me de dag na de gruwelijke aanslag. Ze is verdrietig, niet om het afgelaste uitje maar om de niet te bevatten gebeurtenis die zovelen dicht bij haar direct raakt.*
Een collega op het werk van haar vader komt niet naar kantoor, ze stond haar dochter op te wachten in de foyer toen het noodlot toesloeg. In de klas van mijn nichtje kennen sommige meisjes en jongens kinderen die nog altijd vermist zijn. Het verdriet verbroedert, verzustert, verbijstert en ontwricht.*
Ze hadden al zoveel om bang voor te zijn, deze fragiele wezens, deze half affe mensjes.*Het leven an sich had hen al flink in de greep.*
Voldoe ik wel? Ben ik mooi genoeg? Normaal genoeg? Lief genoeg? Cool genoeg? Slim genoeg? Zit mijn haar goed? Is mijn jurk wel ok? En mijn schoenen?*

Nu is er een nieuwe, allesovertreffende angst bijgekomen. Een duister onderbuikgevoel van rauwe vernietiging en doelbewuste haat.*
“Morgen gaan we allemaal bij elkaar slapen zodat we elkaar kunnen troosten”, stuurt ze me later. “En iets maken of schrijven voor de mensen die iemand zijn kwijtgeraakt of het hebben overleefd.”*

Bron: De Morgen, 07.06.2017
http://www.demorgen.be/magazine/voo...-zijn-baa9d2d4/

Eigen mening:
Soms denk ik dat mijn ouders in een andere tijd opgegroeid zijn dan ik; een tijd met een andere mentaliteit, andere zorgen,… Zelf ben ik enkele jaren na de Dutrouxaffaire geboren waardoor mijn kinderjaren vooral gekenmerkt werden door “ga niet met vreemden mee”, “neem geen snoepjes aan van vreemden”, “als er iemand je achtervolgt bel je gewoon bij een huis aan en doe je alsof je daar woont”. Buiten deze mantra die frequent herhaald werd, had ik een zorgeloze jeugd. Ik hing rond op het pleintje tot het donker werd, ging met rolschaatsen achter een fiets hangen zodat we beiden vielen en ik onder de schaafwonden zat, woonde het merendeel van de tijd bij mijn lieve buurvrouw, wist welke buurvrouw wanneer naar de winkel ging (en dan een pakje koekjes voor me meenam), deed mee aan de veldlopen in de buurt, …

Als ik nu kijk naar mijn kleine broer die net zes werd, zie ik een zee van verschillen. We wonen niet meer “op den boerenbuiten” maar in het centrum. Het sociaal contact van m’n broertje beperkt zich tot onze hond en zijn vrienden op school. Goedbedoelde uitstapjes naar de zoo in Antwerpen (lees: ANTWERPEN?! Waar haal je het in je hoofd?! Zo gevaarlijk met een kind!) veroorzaken al kleine rellen binnenin de familie, want “je-weet-maar-nooit”.
“Zus, waarom gaan we niet naar de dierentuin?” Hoe leg je uit dat je grootouders niet de verantwoordelijkheid willen dragen mocht er een verwarde man een of andere vreemde (en laffe) daad plegen net op het moment dat we op een vrolijk familie-uitje zijn. Daarom opteerde ik op die bewuste moment maar voor het antwoord “Omdat de dierentuin dicht is, schat. Misschien gaan we in de zomervakantie wel een keer naar de Olmense Zoo, deal?”

Een zesjarig kind dat niet naar het nieuws kijkt (of mag kijken) kan je zoiets wijsmaken. Jongeren die overal in contact staan met alles en iedereen door hun smartphone niet. Deze smartphone zorgt er ook voor dat de ver-van-mijn-bed-show opeens dagelijkse realiteit wordt. Zelf begin ik ook te vrezen voor een mogelijke aanslag wanneer ik drie e-mails achter elkaar krijg (want dan opeens sturen GVA, HLN, en De Standaard met live info om je zo goed mogelijk op de hoogte te houden terwijl er eigenlijk bijna nog niets van informatie geweten is.). In dat opzicht denk ik dan ook dat sociale media de angst ook deels voedt waar dan de terreurgroepen extra graag van profiteren.

Ik vind het zeer erg voor de generaties aan kinderen die nu opgroeien en niet de kansen krijgen om relatief “zorgeloos” groot te worden. Wie beslist dat mensen dit elkaar mogen/moeten aandoen? Het blijft voor mij een raadsel.

"Na de aanslag in Manchester schreef ik een brief. Ik leg mijn gevoelens en die van zo veel anderen bloot in simpele zinnen. Ik ben geboren in het jaar 2000, dus nog zestien maar ook wij, jongeren hebben een mening hierover."

Aan degene die iets onvoorwaardelijk van me afnam. Mijn vrijheid.
Aan degene die de mensheid weer een beetje meer uiteendreef.
Aan degene die wij niet zouden mogen vrezen.
Aan deze schrijf ik mijn brief.

Dag man, vrouw, jongeman, juffrouw
Dag terrorist
Als wij 's ochtends de tv opzetten en we vernemen het nieuws van weer een aanslag, verschieten wij niet meer van u, als dat was wat u hoopte

Wij verschieten niet meer van u, wij worden er misselijk van. Het doet onze maag draaien.
We hebben geen schrik van u en we zullen ons niet opsluiten.
Integendeel: wij zullen blijven vechten tegen deze onrechtvaardigheid, maar er zal een verschil zijn! Wij gaan bewijzen dat het net zo goed kan zonder geweld, want u bent te zwak en te laf om het zonder te doen.

U bent niet meer belangrijk genoeg om gespreksonderwerp nummer één te zijn. U zult ons moeten verrassen en met geweld en met doden op uw geweten, zal dat nooit lukken. Wij hebben een hart, in tegenstelling tot u.
U wilt de ongelovigen straffen, maar wat u doet, is hen een afkeer doen krijgen van de islam.

Dit heeft in uw ogen misschien alles, maar in mijn ogen niets met geloof te maken.

Degenen die ik ken en die geloven in de islam en hun wijsheid uit de Koran halen, willen immers geen doden op hun geweten hebben. Het aantal doden staat zeker niet gelijk aan het aantal maagden dat u te wachten staat. Eén ding kan ik resoluut zeggen: u staat niets positiefs te wachten.

U, ik spreek u bewust zo aan. U bent ook maar een mens, ook u kan vergeven worden.
U zal wel moeten veranderen en doe dit voor het te laat is.
Het is eigenlijk niet belangrijk hoe ik u aanspreek, veel belangrijker is dat ik over wij praat.
Wij, als samenleving, mogen niet vrezen, wij mogen ons niet laten doen.
Wij zijn één.

Britt Custers

Bron: De Redactie, 03.06.2017
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/o...pinie/1.2995126

Eigen mening: Ik vind dit meisje uitermate volwassen voor "maar" zestien jaar oud te zijn. Ze schrijft ook over haar vrijheid die afgenomen wordt: dit sluit aan bij mijn mening enkele dagen geleden. Jongeren hebben vandaag de dag niet meer zo'n zorgeloos leven als tien of vijftien jaar geleden. Ik vraag me dan af wat dit naar de toekomst toe zal brengen... Zal dit (deze angst) ooit ophouden?

Het is hard om uit de mond (of hand, of tekst) van een tiener te horen dat ze niet meer verschieten van een aanslag. Wat is er met ons, als samenleving, gebeurt dat we niet meer écht verschieten? Ik denk dat we dit niet naar kinderen toe als normaal mogen laten uitschijnen. Het kan nog anders; alleen weten we nog niet hoe.

Ik heb Britts brief nu al een vijftal keer gelezen. Zij slaat nagels met koppen. Ik zie mezelf een jaar nog in de zetel zitten, aangedaan van het leed in de wereld. Een aanslag in België. Hoe gaan we dit uitleggen aan onze kinderen, aan kleuters en lagere schoolkinderen? Hoe praten we op een rustige manier over zulke zaken met tieners, die overal worden blootgesteld aan reacties online? Op zo'n moment denk je aan alles en nog wat.

"U, ik spreek u bewust zo aan. U bent ook maar een mens, ook u kan vergeven worden.
U zal wel moeten veranderen en doe dit voor het te laat is."
Dit stuk vind ik zeer mooi. Mensen kunnen inderdaad tot een inzicht komen of gebracht worden. Alles is mogelijk.

Ik kan me inbeelden dat dit meisje enorm hard nagedacht heeft over wat (en hoe) ze schreef. Ik deel haar mening dan ook volledig.