'Fors minder isolaties en agressie door andere aanpak'

Het Psychiatrisch Centrum Caritas in Melle is er op minder dan een jaar tijd in geslaagd het aantal isolaties en het aantal gevallen van agressie met respectievelijk 56 procent en 44 procent te doen dalen. Dat komt door een grondig andere aanpak met minder regels, minder dwangmaatregelen en een grote focus op de vertrouwensrelatie tussen therapeut en patiënt.

Dat voorbeeld in Melle is één van de 'good practices' die donderdag worden voorgesteld op een studiedag over dwangmaatregelen in de jeugdhulpverlening, georganiseerd door SP.A-parlementslid Freya Van den Bossche en het Kollektief Zonder Dwang.

Sp.a-politica Freya Van den Bossche en het Kollektief Zonder Dwang ijveren voor een wettelijk verbod op dwangmaatregelen zoals isolatie en fixatie binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie. Uit onderzoek en getuigenissen blijkt dat dergelijke vrijheidsbeperkende maatregelen vaak als vernederend en traumatisch ervaren worden, niet alleen voor wie ze moet ondergaan, maar ook voor de familieleden en de hulpverleners.

Dwangmaatregelen kunnen ook de vertrouwensrelatie tussen patiënt en therapeut verstoren. De oproep van het Kollektief Zonder Dwang om tot een verbod te komen op isolatie onder de 16 jaar is intussen door 850 mensen onderschreven. Op een studiedag in het Vlaams Parlement komen donderdag verschillende experts aan het woord en worden allerlei good practices tegen het licht gehouden.

Een van hen is klinisch psycholoog Evi Verbeke. Zij werkt in het Psychiatrisch Centrum Caritas in Melle en is aan de UGent bezig aan een doctoraat over macht en ethiek in de hedendaagse psychiatrie. Verbeke hamert vooral op het belang van de therapeutische relatie, de vertrouwensband tussen de patiënt of zorgvrager en de therapeut.

Die therapeutische relatie is ook het vertrekpunt van de nieuwe visie die Verbeke en het team in het Psychiatrisch Centrum Caritas enkele jaren geleden invoerden. Een aanpak ook met minder regels, minder bestraffende dwangmaatregelen, minder hiërarchische positie en meer verantwoordelijkheden voor de patiënten.

"Het is geen wondermiddel en er zijn nog steeds uitdagingen op het vlak van agressie", legt Verbeke uit aan Belga, "maar op minder dan een jaar tijd merkten we wel een daling van het aantal isolaties met 59 procent en van het aantal gevallen van agressie met 44 procent". Zelf is Verbeke ook lid van het Kollektief Zonder Dwang en onderschrijft ze de ambitie om te evolueren naar een verbod op dwangmaatregelen voor jongeren onder de 16.

Bron : Knack 04/05/2017
http://www.knack.be/nieuws/belgie/f...mal-848575.html

Eigen mening
Ik vind het een stap in de goede richting. Ik begrijp echter niet dat ze daar op de dag van vandaag pas hebben ingezien dat al deze dwangmaatregelen en isolaties niet effectief zijn om de problemen met deze jongeren op te lossen. Ze zitten niet voor niets in een psychiatrische instelling neem ik aan. De jongeren lijden door een traumatische ervaring of dergelijke situaties die plaatsgevonden hebben in hun jeugd. Een zachtere aanpak zoals men nu heeft gedaan, lijkt mij inderdaad veel effectiever dan de harde hand. De jongeren zijn vaak het vertrouwen in andere kwijt geraakt of hebben trauma's opgelopen door bv. mishandelingen. Het is daarom in de eerste plaats belangrijk om het vertrouwen van de jongeren te winnen voor je ze kan helpen. Je moet je in hun plaats kunnen zetten en hen begrijpen vooraleer ze zich gaan opstellen naar de verzorgers toe. Ik hoop dat dit artikel de ogen van vele verzorgers doet open gaan en dat ze deze aanpak ook meer en meer gaan toepassen, het effect zal zichtbaar zijn!

Ik vind het een zeer goede zaak dat ze eindelijk een aanpak gevonden hebben om het aantal gevallen van agressie te doen dalen. Anderzijds ben ik het volledig eens met de bedenking die Caro zich stelt, waarom hebben ze deze maatregel nu pas ingevoerd? Een zachtere aanpak was blijkbaar de oplossing om het aantal form te doen dalen. Waarom hebben ze dit nu pas ingezien en niet al veel eerder? Vertrouwen is in ieder zijn leven enorm van belang ook voor de mensen in de instelling. Daarom is het zeker positief dat ze belang hechten aan de relatie tussen patiënt en begeleider. Vooral bij jongeren is dit van belang, voor hen is het al enorm moeilijk om in deze situatie te leven! Daarom is het van uiterste belang dat ze bij iemand terecht kunnen, een vertrouwenspersoon hebben. Hopelijk zal het cijfer in de toekomst nog dalen en zal de relatie tussen de patiënt en de begeleider nog sterker worden.