We werken te veel om onze kinderen te leren plassen op het potje en te helpen met huiswerk. We vragen steeds vaker loopbaanbegeleiding. Mijn ouders hebben het anders gedaan: minder werken, minder stress, minder geld. Maar kunnen jonge ouders vandaag nog kiezen tussen kroost en carrière?

Ik ben de oudste van drie, geboren halverwege de jaren 80. Voor mijn ouders was het duidelijk: we leven op het ritme van de kinderen. Geen ochtendlijke drukte om op tijd bij de crèche te zijn, geen nabewaking, geen grootouders die op het laatste nippertje moesten inspringen. Mijn vader werkte keihard, mijn moeder bleef thuis en wij kwamen altijd eerst.

Vandaag kijken ze met een bezorgde blik naar de jonge koppels die zich elke dag dubbelplooien om werk en gezin te combineren. Dat ze nog steeds gelukkig getrouwd zijn danken ze naar eigen zeggen aan die volgehouden keuze voor rust. Maar voor die rust betaalden ze ook een prijs: we leefden jarenlang in het stof van de verbouwingen, we namen geen Leo's mee naar school, maar Winny's van de Colruyt. We gingen met het hele gezin naar de C&A en hebben nog een kolenkachel gehad. Dat zijn opofferingen die tweeverdieners niet meer willen doen, zeggen mijn ouders nu, ten koste van hun kinderen, relatie en gemoedsrust.

Maar is het van niet willen of niet kunnen? Jonge mensen worstelen met het idee dat het leven duur is. Voor een fatsoenlijk huis kan je niet anders dan voluit met twee te werken, toch? In de jaren 60 werd voorspeld dat we dankzij de automatisering nauwelijks nog zouden moeten werken, weet arbeidssocioloog Ignace Glorieux (VUB). "Individueel werken we inderdaad minder dan vroeger, maar per gezin werken we meer. Want die toegenomen productiviteit hebben we niet omgezet in vrije tijd, maar in meer consumptie."

De middenklasse heeft het nog zo slecht niet, meent de socioloog. Flatscreens, smartphones, wintervakanties en afhaalpizza's zijn geen luxueuze extraatjes meer, maar basisingrediënten voor een goed leven. En we hebben het verdiend, want we werken zo hard. Zelfs studenten hokken niet meer samen in afstandse kamertjes, maar wonen in mooie, veilige studio's.

We leven mateloos, zonder grenzen, zegt Glorieux. "Reizen, cultuur, gastronomie: de weekendbijlagen van de kranten staan vol mogelijkheden. Het is enorm moeilijk om daaraan te weerstaan." De wereld ligt niet alleen voor het grijpen, hij is ook nog eens enorm. Je mist altijd iets. Mijn vader was zeventien toen hij voor het eerst de zee zag, maar wij gaan lekker citytrippen in New York en stellen dan bezorgd vast dat we nog altijd niet in Azië zijn geraakt. Het is moeilijk een zomer vol festivals en terrasjes in te ruilen voor een vakantie in de tuin.

Me-time
Toch lijkt het tij te keren: volgens de FOD Economie is het aantal mensen dat viervijfde werkt de jongste vijftien jaar ruim verdubbeld en ook halftijds werken zit in de lift. Dus ja, veel mensen zijn bereid om het met minder stellen. Maar de consequenties zijn niet voor iedereen even groot. "In een sector met vlakke loopbanen, zoals de zorgsector, wordt minder werken geaccepteerd. Maar in competitieve sectoren wordt je langs alle kanten voorbijgestoken als je een tijdje minder aanwezig bent", vertelt moraalfilosoof Ignaas Devisch (UGent).

Wie hoogopgeleid is, verbindt een carrière ook makkelijker aan identiteit, status en zingeving. Dat betekent dat thuis blijven of kiezen voor een middelmatige job impliceert dat je een schraler leven leidt. Devisch: "Ik heb eens personeelsadvertenties vergeleken met reclame voor mindfulnesscursussen. Het is frappant hoe vaak ze dezelfde woorden gebruiken: groeien, persoonlijke ontwikkeling, zelfontplooiing. We moeten constant evolueren en werken aan onszelf."

Als we dan effectief minder gaan werken, gebruiken we die tijd dan ook voor ons huishouden en onze kinderen? Of proppen we die vrije dag toch vol met allerhande cursussen en afspraakjes in leuke koffiebars en andere vormen van me-time, een concept dat vroeger niet echt bestond en dat toch weer tijd opslorpt? Glorieux heeft er weinig vertrouwen in: "Dat zou ik graag eens willen onderzoeken."

Vrouwen voeren dan weer een dubbele strijd: als ze willen werken, zijn ze slechte moeders. Als ze kiezen voor meer tijd voor het gezin, zijn ze een aanfluiting van de emancipatie. "Een progressieve vrouw met een hoger diploma hoort geen stap terug te zetten", meent Glorieux. "Ik denk dat vrouwen hier erg mee worstelen. Het glazen plafond zit toch ook in het gezin." Niet toevallig blijken nu vooral vrouwen (67 procent) gebruik te maken van loopbaancheques om hun carrière onder de loep te nemen. Die cheques zitten ook in de lift: van 20.070 in 2014 tot 26.977 vorig jaar.

De grap is: vrouwen schrijven zich massaal in voor naai- en breicursussen. Devisch zag onlangs nog een breiclubje in het café van De Vooruit. "Je moet het natuurlijk wel op verplaatsing doen, want anders is het niet zo bijzonder. Het plezier dat we scheppen in huiselijke activiteiten, in het lummelen thuis conflicteert met de dynamische, creatieve persoonlijkheden die we willen zijn. Net zoals kinderen ook niet echt passen in het ideaalbeeld dat we nastreven."

Mijn moeder met twee diploma's en een brede culturele interesse streefde een ander ideaalbeeld na: elke avond een verse maaltijd en tijd om samen aan tafel te zitten. Wij willen dat wel, maar leven in een wereld die het ons verschrikkelijk moeilijk maakt om fundamenteel te kiezen. Glorieux: "Onthaasten is een woord dat al lang meegaat. Maar onze culturele helden zijn geen mensen die het rustig aan doen, dus ik ben weinig hoopvol dat mensen echt bereid zijn om het met minder te doen. Chapeau voor wie het wel kan."

3/11/2016
De Morgen
http://www.demorgen.be/opinie/wille...inder-b91d08c1/

Eigen mening:
Willen jonge ouders het nog doen met minder? Of moeten we het anders stellen als: Moeten jonge ouders het nog doen met minder? Tijden veranderen en stil staan is achteruitgaan. Tweeverdieners lijken het alleszins niet met minder te doen. Het is haast onmogelijk om een leventje te leiden met alles er op en eraan als je als gezin maar één verdiener hebt. Het is bijna een must om met twee te verdienen om dat nieuwe huis af te betalen, verbouwingen te betalen, de nieuwe laptop te hebben, je kinderen alles willen gunnen wat hun hartje begeert. Moeten jonge ouders gaan reflecteren over hun manier van leven? Gaat het welzijn van hun kinderen, hun gezondheid, hun relatie, ... niet ten onder aan de constante begeerte naar succes op het werk? Professioneel succes lijkt de bovenhand te hebben op het welzijn van je relatie, kinderen en noem maar op. Is het nog mogelijk om je kinderen meer aandacht te bieden en je op professioneel vlak iets minder in de kijker te plaatsen? Dat is natuurlijk niet voor iedereen evident. Voor de ene is een tijdelijke loopbaanonderbreking geen probleem, maar als je bijvoorbeeld in de technologische sector werkt, dan kan je het niet permitteren een x-aantal dagen/weken buiten strijd te zijn, dat wordt je op alle vlakken voorbijgestreefd en kan je niet meer mee. Tijden zijn veranderd en zal niet stoppen met veranderen, maar dat wil niet zeggen dat we geen oplossingen kunnen vinden. We moeten in eigen boezem kijken en nagaan wat wij zelf willen: succes op professioneel vlak of meer tijd maken om je kinderen alles te gunnen wat ze nodig hebben.