Bijna een op de drie dak- en thuislozen is minderjarig. Jaarlijks moeten honderden kinderen en jongeren hun (t)huis verlaten, vaak samen met een of beide ouders.


In Vlaanderen werden in 2014 12.958 procedures tot uithuiszetting opgestart. Bij 25 procent zijn kinderen betrokken. Bruno Vanobbergen en zijn team gingen met 43 ouders, kinderen en jongeren praten die dak- of thuisloos waren of dat dreigden te worden. Ze stellen vast dat deze kinderen als het ware vluchtelingen worden in eigen land.

Niet alleen hebben ze geen eigen dak meer boven het hoofd en geen privacy, maar ze moeten ook van school veranderen. Vaak meer dan eens, omdat ze van de ene onzekere situatie naar de andere moeten verhuizen. Ze moeten hun hobby’s en hun vrienden achterlaten. Ze kunnen nergens wortel schieten.

Dat zou niet zo erg zijn als de thuisloosheid maar van korte duur was. Helaas verblijft een op de drie kinderen langer dan een jaar in een onzekere woonsituatie.

Transitwoningen


Het zijn cijfers die de kinderrechtencommissaris bovenspit in het dossier ‘(N)ergens kind aan huis’. Hij stelt voor een regeling uit te werken waardoor gezinnen met kinderen niet zo snel uit huis kunnen worden geplaatst, toch niet zonder ze elders een waardig alternatief te bieden – andere landen doen ons dat al voor. Hij nodigt lokale besturen uit om in meer nood- en transitwoningen te voorzien. Ook voor jongeren die op hun 18 jaar uit de jeugdhulp vallen.

En hij vindt dat Vlaanderen hogere ambities mag hebben op het vlak van sociale woningbouw en hoopt ook dat het aangekondigde antidiscriminatieplan van de overheid zal ingaan tegen discriminatie op de huurmarkt, die vooral mensen met een vreemde naam treft, en ook leefloners en eenoudergezinnen..



Mijn mening: Ik vind dat de overheid zich hier veel harder voor moet inzetten. Het is al wel positief dat ze er nu iets aan gaan doen, maar ik hoop dat het hier niet bij blijft. Het zou fijn zijn dat die kinderen zich, net als alle andere kinderen, volledig kunnen ontwikkelen in een gezonde omgeving.