Het aantal oud-fabriekswerknemers en omwonenden dat long(vlies)kanker of asbestose krijgt, piekt. Als zij een vergoeding krijgen van het Asbestfonds, kunnen ze niet meer naar de rechter stappen tegen asbestbedrijven.

Alle asbestslachtoffers in België kunnen aankloppen bij het Asbestfonds, dat snel handelt en zo’n 1.800 euro per maand uitkeert aan het slachtoffer. ‘Dat onze procedure niet te lang moet duren, is een understatement. De meeste mensen met longvlieskanker leven nog 6 maanden tot 2 jaar nadat de diagnose wordt gesteld’, zegt Van de Sande. ‘Bij het overlijden krijgt de partner eenmalig ongeveer 35.000 euro, elk kind zo’n 30.000 euro.’

Adder onder het gras

Maar voor wie bij het Asbestfonds aanklopt, zit er wel een grote adder onder het gras. Met het aanvaarden van de vergoedingen doet het asbestslachtoffer automatisch afstand van zijn recht om het verantwoordelijke voormalige asbestbedrijf aan te klagen bij de rechtbank. Dat ‘historisch compromis’ vloeit voort uit een overleg met onder andere de asbestnijverheid zelf.

Omdat de tijd en energie van de asbestslachtoffers schaars is, kiest nagenoeg iedereen voor het Asbestfonds. Bovendien brengt een rechtszaak technisch gezien geen zoden meer aan de dijk omdat de absolute juridische termijn van 20 jaar bij het opduiken van asbestgerelateerde ziektesymptomen al lang verstreken is.

'Onrechtvaardig'

‘Dit is onrechtvaardig’, zegt Valerie Van Peel (N-VA) die met partijgenoten Renate Hufkens en Yoleen Van Camp een wetsvoorstel heeft ingediend om grondig aan de asbestwet te sleutelen. ‘Wij willen dat mensen de keuze hebben of ze al dan niet een klacht indienen. Dat ze niet enkel financieel maar ook moreel hun zaak kunnen beslechten. Dat er een uitspraak wordt gedaan over schuld en onschuld. De vervuiler betaalt nog altijd niet nu.’

Van Peel wil naast de combinatie van de vergoeding van het Asbestfonds en een rechtszaak ook de verjaringstermijn aanpassen naar een termijn die pas begint te lopen vanaf het moment dat de diagnose wordt gesteld, en vijf jaar later verstrijkt.

bron: De Standaard

eigen mening: Het is altijd moeilijk om uitspraken te doen over zaken in het verleden. Toen men pas asbest begon te gebruiken, had men er geen idee van hoe schadelijk het wel niet is. Kan men dan zeggen dat deze mensen schuld treffen en zouden moeten boeten om wat ze gedaan hebben? Misschien wel, want de mensen die rond de fabrieken woonden, wisten ook niet in wat voor een risico-omgeving zij zich bevonden, maar zij moeten er wel de schade van dragen. Daarom is het niet meer dan terecht dat zij snel en zonder morren een schadevergoeding krijgen. Dat deze schadevergoeding hun het recht afneemt om een klacht in te dienen, wringt ergens bij mij echter wel. Zoals in het artikel gezegd wordt, er is geen morele overwinning, enkel een financiële. En hoewel deze natuurlijk ook belangrijk is, zeker in de korte tijd die deze mensen vaak nog rest, kan het misschien ook een opluchting zijn om te kunnen sterven met de wetenschap dat de mensen die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor hun ziekte, dit ook hebben moeten toegeven. Daarom vind ik het zeker belangrijk dat zij deze kans krijgen, zonder financieel te moeten inboeten.
Of veel mensen dat dan ook zullen doen, is weer een andere kwestie. Zou u een waarschijnlijk lang aanslepende rechtszaak starten als u nog maar maximum twee jaar te leven had, of zou u uw tijd voor iets anders gebruiken?