Mvr. Bauwens (42) werkte jarenlang in de culturele sector maar belandde na de impact van langdurige werkloosheid in de ziektewet.

Een burn-out door werkloosheid, of misschien eerder een bore-out, heeft tot op de dag van vandaag weinig klankbord. Je hele persoonlijkheid wordt bepaald door wat je doet en niet door wie je bent. Er wordt verondersteld dat 'niks doen' ook betekent dat je werkelijk niks doet. Werken tot je erbij neervalt, ja, dat begrijpen we nu. Maar onderuitgaan door de leegte is moeilijk te duiden.

De energie die je steekt in het zoeken, je kop breken over dat existentieel gevoel van falen. Het hopen, incasseren en doorgaan, steeds maar weer overnieuw. De tijd, die verdomde tijd. Het gebombardeerd worden met het woordje 'té'. Te oud. Te weinig ervaring. Te creatief. (Wat?!) Te hoog opgeleid. Dan de druk van buitenaf: En? En?

Ik wil niet rusten. Ik moet berusten. Want werkloos zijn wordt sterk-loos zijn: krachteloos kwetsbaar en zonder enig fundament of stutting.

Bron: Een burn-out lijkt wel het nieuwe hip. Maar een bore-out door werkloosheid snapt niemand. Opgehaald van De Morgen: http://www.demorgen.be/opinie/een-b...emand-b79465c3/

Mening:
Naast een burn-out, bestaat er nu ook een nieuwe term, nl. een bore-out. Ik kan me hierin goed inleven.

Het bedrijvig zoeken naar werk, het altijd 'afgewezen' worden, kan namelijk ook aan je lichaam vreten. De wil om te werken is immers absoluut aanwezig is, maar je krijgt de mogelijkheid niet om deze diepgewortelde wil om te zetten in arbeidsproductiviteit. Op een dag loop je van het ene sollicitatiegesprek naar het andere en op het einde van de dag is het resultaat hetzelfde: (nog altijd) geen werk. Altijd is er wel een strohalm die net te hoog blijkt te zijn om aangenomen te worden (de leeftijd, de sector, het diploma, enz.). Je omgeving vraagt zich af wanneer je eindelijk weer aan de slag kan. Als een werkloze op zoek is naar werk, ben je ook actief bezig. Je bent naar mijn mening immers aan het werken om te kunnen/mogen werken. Zulke zoektocht naar een 'schat', de (gepaste) job, kan soms hard zijn. Na een tijd zal er een leegte ontstaan waardoor je te kampen kunt krijgen met een zogenaamde bore-out.

Ik ben van mening dat wie wil werken, kan werken. Natuurlijk ga je niet zomaar de job van je leven in je schoot geworpen krijgen, maar geen werk vinden is naar mijn mening larie. Ik ben mezelf ooit in het interimkantoor gaan inschrijven toen ik mijn studies had stopgezet en ik had dezelfde dag nog een plaats waar ik kon beginnen. Dit was inderdaad geen glamoureuze job, maar het was werk. Nog belangrijker, ik had iets om te doen. Als dit om bepaalde redenen niet zou gaan zijn er nog genoeg plaatsen waar ze vrijwilligers nodig hebben. Hier kan je jezelf nuttig maken, tot je werk hebt gevonden dat je wel ligt. Dat terzijde kan ik het me maar al te goed inbeelden dat niet werken enorm verstommend kan zijn voor je geest. Volgens mij is het voor niemand goed om niets te doen te hebben. Uiteindelijk denk ik dat zonder een doel opstaan zeer deprimerend kan zijn. Ik zie mezelf in een soort van passieve staat geraken waarin ik niet meer zou leven, maar louter aanwezig zou zijn. Ook de stempel die de maatschappij je geeft zal zijn effect zeker niet missen.

We definiëren onszelf aan de hand van de dingen die we bereikt hebben. Hobby's, wedstrijden, school, beroep... het hoort er allemaal bij. Dit is ook wat algemeen aanvaard wordt in de maatschappij. Het is veel moeilijker om jezelf op een andere manier te definiëren. Toch zouden we dat moeten proberen, want anders kunnen we nooit volledig weergeven wie we zijn.

Om zoiets te kunnen doen moet je eerst je zelf goed kennen en dat is nu eenmaal het probleem. Mensen nemen te weinig de tijd om zichzelf te leren kennen. Hoe kan je nu andere mensen volledig begrijpen als je jezelf niet begrijpt.

Kortom, probeer jezelf eens te beschrijven in een paar zinnen. Maar dan bedoel ik ECHT omschrijven.

Een 'bore-out' wordt zeker en vast door menig mens onderschat. "Hij zit heel de dag te niksen. Hij doet geen moeite om een job te zoeken. Hij doet zijn best niet bij sollicitaties", en ga zo maar verder. Deze aantijgingen krijgen werkzoekenden vaak te horen. Ik zeg niet alle werkzoekenden, maar zeker een hele hoop. Al die moeite, tijd, bloed, zweet en tranen die men steekt om de gepaste job/uitdaging te zoeken om je brood te verdienen, begint vroeg of laat te knagen. Natuurlijk zijn er vele mogelijkheden om aan een job te geraken (nu niet bepaald je droomjob), maar als je zonder werk zit, moet je nu eenmaal niet te kieskeurig zijn. Neem nu bijvoorbeeld interimkantoren: je schrijft in en enkele dagen later kan je beginnen aan je, weliswaar, tijdelijke job. Wie wil werken, zal werk vinden, maar de weg naar de juiste uitdaging kan inderdaad lang en moeilijk zijn.