Geens: kinderen moeten zich bij scheiding in het geheim kunnen uitspreken

Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) wil dat kinderen van ouders die willen scheiden meer rechten krijgen. Hij lanceert daarover enkele concrete voorstellen, zoals de complete vrijheid van spreken van kinderen.

Dat schrijven Het Nieuwsblad en De Standaard.

Nu is het zo dat een kind ouder dan 12 jaar een "weinig toegankelijke" oproepingsbrief krijgt om door een rechter van een familierechtbank verhoord te worden. Een gesprek dat nadien bij het dossier gevoegd wordt en te lezen is door de ouders. Wat volgens kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen een afremmend effect heeft.

Minister Geens wil dat de inhoud van dat gevoelige gesprek vertrouwelijk blijft. "Een kind moet zonder angst te hebben voor de reactie van de ouders kunnen spreken met de rechter", zegt Geens in de kranten. Concreet moet ook de oproepingsbrief toegankelijker en wil hij de hele procedure ingekort zien.

'Ik vind het belangrijk dat wanneer de ouders kiezen om te scheiden, zij het belang van het kind vooropstellen en dat een kind niet in ellenlange juridische procedures betrokken wordt".

Een werkgroep zal zich nu over zijn voorstellen buigen.

Bron: Knack
http://www.knack.be/nieuws/belgie/g...mal-630781.html

Eigen mening:
Geens heeft naar mijn mening een zeer goed idee naar voor gebracht. Ikzelf herken de situatie en kan dit ook voorstellen voor kinderen onder de twaalf jaar. Het werkelijk kiezen bij welke ouder ze wonen en dergelijke lijkt me nog moeilijk om henzelf te laten bepalen. Het is echter wel belangrijk dat ze inderdaad gehoord zouden kunnen worden als ze dat wensen. Zeker de anonimiteit speelt hier een belangrijke rol. Er kan niet voor iedereen positief gesproken worden in zo'n situatie. Daarom lijkt mij het anonieme positief, waardoor er toch kan worden rekening gehouden met het kind.
Ik hoop alvast dat er op dit voorstel wordt ingegaan.

Het voorstel van Koen Geens dat kinderen meer anonimiteit zouden krijgen als ze zich willen uitspreken over de scheiding van hun ouders, kan ik alleen maar toejuichen. Vaak worden alleen de twee partijen, namelijk moeder en vader, gehoord en worden de kinderen niet betrokken bij het rechtelijke gegeven van een scheiding. Mijn ouders zijn zelf ook gescheiden en ondanks het feit dat ik te jong was om me alles te herinneren, weet ik wel dat de situatie thuis minder rooskleurig was dan voordien. Het lijkt me dan ook goed dat kinderen hun mening over hun thuissituatie kunnen uitspreken in alle veiligheid i.p.v. dat hun getuigenis opgenomen zou worden in een verzameling van paperassen rond de scheiding.

Een gesprek voeren met een kind over zijn/haar thuissituatie en de relatie tussen zijn/haar moeder en vader is niet altijd evident en ligt vaak ook gevoelig. In mijn ogen mag de schriftelijke neerslag van dit gesprek dan ook zeker niet verdwijnen in een zee van documenten, maar moet het een prioriteit zijn om te handelen naar de informatie uit het gesprek. Bij een scheiding waar kinderen in betrokken zijn, moeten zij nog steeds prioriteit blijven en moet er gehandeld worden in het belang van de kinderen.

Het feit dat kinderen in de toekomst hun zegje tegen de rechter van een familierechtbank kunnen doen zonder te moeten vrezen voor de reactie van mama of papa over wat hij/zij gezegd heeft, lijkt me iets dat al veel eerder tot stand had moeten komen. Op deze manier kan het kind recht uit het hart spreken en kan de familierechtbank daarnaar handelen.

Mijn mening komt overeen met de voorgaande meningen. Persoonlijk ben ik nooit in een echtscheiding verwikkeld geweest, dus ik kan mij niet voorstellen hoe dit moet voelen. Ik ken wel mensen die de scheiding van hun ouders meegemaakt hebben en ik weet ook dat de meesten hier erg van afzagen. Ook ken ik er die op hun leeftijd al volwassen genoeg waren om te zeggen dat het beter was zo (en dit ook meenden). Het is belangrijk dat elke partij rekening houdt met het kind. Sommige ouders spreken niet over de scheiding met hun kinderen, andere ouders zetten het kind tegen de andere ouder op en nog anderen spreken duidelijk en realistisch over de scheiding. Ik merkte dat dit een grote invloed had op de manier waarop de kinderen/jongeren omgingen met de scheiding van hun ouders.
Net zoals Z*ë vind ik het goed dat kinderen nu anoniem mogen getuigen over de gezinssituatie, maar vind ik ook dat dit al veel langer moest kunnen. We zullen maar denken: beter laat dan nooit.

Enerzijds vind ik dit idee zeker en vast goed. Kinderen moeten mee kunnen beslissen over de ouder waar ze het liefst zouden bij willen blijven, moesten de ouders niet overeenkomen wat betreft de opvoeding van de kinderen. Anderzijds denk ik ook dat deze regel nadelen kan hebben, maar ik ben er van overtuigd dat men (de meeste) nadelen kan voorkomen door nog beter na te denken over deze regel en nog extra sancties in te voeren. "Een kind moet kunnen spreken met de rechter zonder angst te hebben voor de reactie van de ouders", zegt Geens. Hoe gaat men dit concreet aanpakken? De ouders mogen het dossier niet lezen, maar mogen de ouders dan op voorhand ook niet weten dat hun kinderen ook recht hebben op spreken? Ik denk dat kinderen, zeker kinderen jonger dan 12 jaar, sterk beïnvloedt kunnen worden door hun ouders. Misschien gaan de ouders hun kinderen op voorhand ompraten met dingen die ze wel mogen zeggen en dingen die ze absoluut niet mogen zeggen. Om deze reden denk ik dat het ook niet slecht zou zijn om de ouders op voorhand niet in te lichten over het gesprek. Zo kan het kind volledig eerlijk zijn en alles zeggen wat hij/zij kwijt wil.