Stakingen maken rechts groot


Zou het niet doeltreffender zijn om alleen de vuilniszakken van het Gentse stadsbestuur en het Ivago-management voor hun deur te laten opstapelen? Want nu worden vooral burgers, die niets van doen hebben met het conflict getroffen, stelt Walter Zinzen vast.


Nu de stad Gent zucht onder de stank en de viezigheid omdat de mensen van de vuilniskar staken (DS 2 juni) , is er – niet voor het eerst – alle reden om eens na te denken over een vrijwillige begrenzing van de stakingsvrijheid. Toen de christelijke vakbond ACV een paar weken geleden aankondigde dat hij ging nadenken over zijn actiemethodes dacht ik het beste nieuws in jaren gelezen te hebben. Maar een antwoord op de vraag wanneer stakingen zinvol zijn en vooral wanneer ze hun doel bereiken, is tot nog toe uitgebleven.

Dat doet niets af aan het stakingsrecht. Dat is onaantastbaar, geen misverstand daarover. Maar zijn stakingen, zeker in openbare diensten, nog altijd het gepaste middel om sociale eisen te verwezenlijken? In de 19de en 20ste eeuw waren stakingen gericht tegen het patronaat. Het was immers het patronaat (vandaag de dag management genoemd) dat verantwoordelijk was voor de loon- en arbeidsvoorwaarden. Stakingen troffen dat patronaat recht in het hart, daar waar de portefeuille zich bevond. Maar wie wordt getroffen door de staking van de Gentse huisvuilophaaldienst? Het stadsbestuur? Het management van Ivago? Natuurlijk blijven ook hun vuilniszakken staan, maar de echte getroffenen zijn de inwoners van Gent en de randgemeenten, die op geen enkele wijze verantwoordelijk zijn voor het slechte sociale klimaat in de onderneming. Zou het kunnen dat dit één van de redenen is waarom het conflict zo lang aansleept? Zoals ook de menigvuldige spoorstakingen zonder merkbaar resultaat blijven omdat ministers en directieleden in een comfortabele auto met chauffeur zitten en hooguit iets langer in de file staan?


Alternatieven

Waarom zouden de vakbonden niet hun hersenen pijnigen om alternatieven te zoeken voor stakingen en acties te bedenken die zoals vroeger de echte verantwoordelijken treffen? Het zijn niet de Gentenaars die het conflict kunnen oplossen, het zijn zij niet die de eisen van de stakers kunnen voldoen. Zou het dus niet doeltreffender geweest zijn om alleen de vuilniszakken van bijvoorbeeld het stadsbestuur en de bazen van Ivago te laten staan en de bevolking ongemoeid te laten?

Het zou zeker de sympathie voor de actievoerders vergroot hebben. Laten we wel wezen: het maatschappelijk draagvlak voor stakingen die grote aantallen mensen treffen die met het conflict niets van doen hebben, wordt met de dag kleiner. Karel Van Miert riep het al in de jaren 80 als voorzitter van de toenmalige Vlaamse socialisten: ‘Bij iedere spoorstaking staan de mensen te verrechtsen op de perrons.’ Dat is vandaag de dag niet anders.

Rechtse politici ruiken hun kans om het stakingsrecht te beknotten. Beste vrienden van de vakbonden: laat niet toe dat ze die boude voornemens verwezenlijken. Grijp naar andere wapens. In naam van de efficiëntie. Maar vooral: in naam van de rechtvaardigheid.


DS, 0306-2015 (Walter Zinzen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB