Oppositie verlaat woedend de Kamer


Jan Jambon zit in nauwe schoentjes omdat hij mee een debatavond met Jean-Marie Le Pen mee organiseerde. Maar vragen van Kamerleden daarover werden gisteren afgewimpeld. Charles Michel weigerde te antwoorden, waarop de oppositie ziedend het halfrond verliet. Zeker Kamervoorzitter Siegfried Bracke was Kop van Jut.
De Kamer is altijd al het toneel van hoogoplopende discussies geweest, maar sinds het aantreden van de Zweedse coalitie is dat in een nieuwe dimensie getild. Koekenbak in het kwadraat. De oppositie verliet ziedend het parlement en weigerde zelfs verdere vragen te stellen, ook over andere thema's.

Steen des aanstoots was (alweer) Jan Jambon. Nu blijkt dat hij in 1996 als bestuurslid van de Vlaams-Nationale Debatclub mee een debat met Jean-Marie Le Pen hielp organiseren, wilde de linkse oppositie de regering op het rooster leggen over zijn banden met extreem-rechts.

Maar Charles Michel weigerde te antwoorden, en stuurde Jan Jambon het veld in. Het omgekeerde als vorige week dus, toen niet Jambon maar Michel de vragen over de Atoma-schriftjes en de verdre staatshervorming beantwoordde. Twee keer was de ergernis enorm groot, want de oppositie voelt zich aangetast in haar recht om vrijelijk de leden van de regering te ondervragen.

Het was Laurette Onkelinx die de lont aan het vuur stak. Haar PS-fractie, gevolgd door de anderen, verliet het halfrond. "Onaanvaardbaar", zei ze voor de camera's van Villa Politica. "En dictatoriaal, van Kamervoorzitter Bracke.

Onkelinx was alweer hard. "Bracke dient hiermee de democratie niet. Terwijl de eerste minister uit angst en lafheid niet wil antwoorden. Terwijl Jambon gelogen heeftt."

Kristof Calvo van Groen haalde ook al hard uit. "Er is sprake van willekeur. Charles Michel trekt de vragen naar hem toe, als hem dat zo uitkomt. Komt het niét uit, dan duwt hij ze weg."

Ook SP.A-fractieleidster Karin Temmerman was scherp. "Michel is aanwezig. Als Michel niets te verbergen heeft, als de regering zo aan elkaar hangt, waarom antwoord hij dan niet?".

De meerderheid wees de kritiek echter van de hand als "quatsch" - zoals Patrick Dewael (Open VLD) het verwoordde. "Ook Elio Di Rupo stuurde een minister in het veld als hem dat zo uitkwam, of trok een vraag naar hem toe als hij wilde. De boosheid van mevrouw Onkelinx is haast ontroerend, want ik heb haar nooit horen protesteren tegen de werkwijze van Di Rupo."

Het resultaat is wel dat een aantal debatten niet kunnen plaatsvinden. Zoals dat over het sociaal overleg. Kris Peeters daarover: "Ik heb daar nu niets over kunnen zeggen, en dat is spijtig."

Bron: De Redactie (04/12/2014)
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/1.2170056

Mijn mening: Ik vind dat men in de politiek zich niet druk moet maken over wat een persoon in het verleden heeft gedaan, voordat hij of zij in de politiek gegaan is of voordat hij of zij zich aangesloten had bij een (andere) partij. Ze moeten het land regeren, zien dat iedereen het goed heeft, het verschil tussen arm en rijk verkleinen, de belastingen aanpakken, de begroting regelen,... Dat zijn zaken waarmee ze zich bezig moeten houden. Ze moeten geen discussies voeren over wat een partijlid in 1996 heeft gedaan. Ik vind dat politici vaak afwijken van de hoofdzaak en dit vind ik zeer vervelend.

Het gaat er niet over dat hij aanwezig was op die bijeenkomst, maar dat zijn geloofwaardigheid een serieuze deuk heeft gekregen. Jambon heeft telkens ontkent dat hij daar aanwezig was, maar er zijn duidelijke bewijzen dat hij er wel was. Hij heeft dus gelogen en dat als vice-premier. Hetzelfde geld trouwens voor Bart De Wever.

Het tweede feit dat hier nog eens duidelijk wordt is de partijdigheid van Bracke. Oké, hij is van een bepaalde partij, maar hij moet zo neutraal mogelijk blijven. Door zijn kant de vraag te laten ontwijken en daarna de oppositie te waarschuwen wek je duidelijk het gevoel van partijdigheid. Een voorzitter onwaardig dus.

Het derde is dat premier Michel niet wil antwoorden. Heeft hij dan zelf geen vertrouwen meer in zijn liegende vice-premier? Kan hij niet antwoorden omdat hij weet dat de oppositie gelijk heeft? Of is er geen ander alternatief en moet men zich geen vragen stellen bij de geloofwaardigheid van enkele parlementsleden?

Het gaat dus niet over wat er in het verleden is gebeurd, maar over de geloofwaardigheid van Jambon, de neutraliteit van Bracke en het vertrouwen binnen de regering Michel I.

__________________
When the rich rob the poor, it's called business. When the poor fight back, it's called violence...

Ik denk dat beide kanten van het halfrond eens in de spiegel moeten kijken. Men komt de laatste tijd niet meer aan het rituele vragenuurtje, maar men maakt er een procedureslag van.

De oppositie (en dan heb ik het vooral over Laurette Onkelinx en Kristof Calvo) stelt geen inhoudelijke vragen en hekelt het doorschuiven van de vragen vanuit de regering. De regering op haar beurt verwijt de oppositie van geen inhoud te hebben. De oppositie repliceert op haar beurt dat het wel inhoudelijke vragen heeft, maar deze ook effectief aan een bepaalde minister wil stellen.

Overgiet het geheel wekelijks met een provinciale staking en één grote tijdbom op 15/12 en je krijgt een kakofonie van een weglopende oppositie, een groenlachende regering en een bevolking die er radeloos van wordt.

If you have a problem, if no one else can help, and if you can find him, maybe you can hire Siegfried Bracke.
Het spijt dat ik er een karikatuur van maak, maar de man doet het zichzelf aan. Hij geeft zélf toe dat hij een leek is (niet in zoveel woorden) en het reglement nog eens goed moet lezen. Je bent een speelbal, Bracke, en de oppositie profiteert hier van.