‘Later wil ik sluipschutter worden’


Een groeiend aantal kinderen schrijft zich in bij een schietclub: in Vlaanderen zijn het er ondertussen 380. Sommige clubs zetten zelfs speciaal in op jongeren. Of waarom ouders hun kind liever leren schieten met een geweer dan met een bal.


Zijn vijf vingers gaan een voor een in z’n mond. Paprikachips: het plezier duurt langer als je ook de laatste restjes smaak van je vingers likt. Bren (11) is klaar om te schieten en veegt zijn handen af. Want een trekker haal je niet over met vette vingers.

In de kantine van de Brugse schietclub Sint-Pieters-Roos twijfelt de sfeer tussen die van een sportclub en die van een verjaardagsfeest. Ouders buigen zich over een Leffe, een twintigtal kinderen over een cola.

Enkel hun uitzicht is ongewoon: twee meter verder, voorbij een glazen wand, leren jongeren tussen zeven en achttien jaar hoe je een karabijn richt. Hun loodjes ketsen af tegen de schietschijf. Hun concentratie valt af te lezen aan de punten die elk schot op de monitor krijgt.

Hadden de ouders op dit moment niet liever aan de zijlijn van een voetbalveld gestaan, in plaats van toe te kijken hoe zoon- of dochterlief een wapen over de schouder legt? ‘Ik heb liever dat mijn zoon leert schieten dan dat hij videospelletjes speelt waarin hij punten scoort door mensen te vermoorden’, zegt Isabelle Bostyn, moeder van Bertil (12). ‘Door een wapen te gebruiken, leren ze er tenminste respect voor hebben.’

Al geven de ouders wel toe dat ze schrokken toen de zoon thuiskwam met de vraag om lid te worden van een schietclub. ‘Maar je moet weten wat je verbiedt’, zegt Gwendoline Renodeyn, moeder van Maxime (11). ‘Dus ben ik meegekomen naar de club om te weten wat het inhield. Gevolg: ondertussen schieten we allebei.’


Met lood of met scherp

Is het niet controversieel, jongeren motiveren om te leren schieten? ‘We merken dat ouders het soms zo ervaren, ja’, vertelt trainer en voorzitter Gilbert Hoef.

‘Bij een sportdag komen scholen soms naar Sint-Pieters-Roos en op het einde van de dag krijgt de winnaar een jaar gratis lidmaatschap. Alleen daagt die nadien niet meer op: een njet van thuis.’

Sabine Dendooven, moeder van Daan (13) en Bren (11), begrijpt de vooroordelen wel. ‘Mensen schrikken als we over onze hobby vertellen. Maar ik associeer schieten niet met geweld of oorlog.’

‘Je moet je lichaam volledig onder controle houden en zo ontzettend rustig zijn, dat het meer met discipline en concentratie te maken heeft dan met agressie. Schieten is een sport, niet zozeer een ethische kwestie.’

Maar ook de schietsportwereld is niet unaniem over de minimumleeftijd van zeven jaar waarop jongeren met luchtdruk mogen leren schieten. Een voorzitter van een Vlaamse schietclub die anoniem wenst te blijven, wil geen minderjarigen in zijn club.

‘Ik heb het er deontologisch moeilijk mee dat zevenjarigen hier komen. Wie met een wapen omgaat, of het nu met loodjes of met scherp is, moet weten wat het inhoudt. En een kind kan dat niet. Bovendien zijn er ook risico’s: stel nu dat papa op weg naar de schietclub een auto-ongeval heeft. Dan staat dat kind daar plots met een koffer vol wapens. Een beveiligde koffer, dat wel, maar toch. Het is gevaarlijk.’

Vandaag zijn er in Vlaanderen 14.000 leden aangesloten bij VSK (de Vlaamse Schietsportkoepel), van wie 380 jeugdschutters. En het aantal jongeren groeit. ‘De laatste jaren is er een enorme groei bij de jeugd’, zegt Hoef, ‘maar het valt op dat die groei voornamelijk zit in de verenigingen waar op jongeren wordt ingezet.’

Hij heeft er geen problemen mee dat minderjarigen leren schieten. ‘Als club heb je de verantwoordelijkheid om in te zetten op veiligheid en daar zijn we zeer streng op. Als we niet op jongeren inzetten, dan is je vereniging en op termijn misschien wel de schietsport gedoemd om te verdwijnen. Je kunt niet dromen van de Olympische Spelen als je geen talentvolle jongeren opleidt.’


Verjaardagsfeestje

Egon Blondeel is zestien. ‘Iedereen danst of voetbalt, maar schieten is speciaal’, legt hij uit. ‘Ik doe dit omdat ik naar het leger of naar de politieschool wil en dan is het een pluspunt als je kunt schieten. Het liefst van al wil ik later sluipschutter worden. Niet voor de actie of zo maar voor de wapens. Ik vind dat mooi, die loop en hoe ze gevormd zijn.’

Want stevige dingen zijn het wel. Een karabijn weegt tot vijf kilo en een nieuw exemplaar kost al snel 2.500 euro.

Bertil (12) heeft gilles-de-la-tourette, dat is een combinatie van ongecontroleerde bewegingen en geluidstics. ‘Maar dat is geen probleem om te leren schieten. Integendeel, mama en ik hebben lang gezocht naar een sport die ik aankon. Van schieten word ik rustig en dan verdwijnen de tics. Voor de rest speel ik thuis ook graag schietspelletjes op de computer. Op mijn verjaardag hebben we het verjaardagsfeestje hier in de schietclub gehouden. Het viel toen wel op dat plots een aantal kinderen niet meer konden. Ik denk dat ze niet mochten van hun ouders.’

‘Mijn papa en mijn opa schieten en vorig jaar heb ik gevraagd of ik ook mocht’, zegt Yumi Van Rolleghem (11). ‘Ik heb mijn geweer van papa gekregen en nu ben ik aan het sparen voor een eigen geweer. Later wil ik ook met echte kogels schieten, maar dan moet ik achttien zijn. Mijn vriendinnen vinden het wel cool en stoer dat ik schiet. Als ze komen spelen, neem ik hen soms mee naar de schietclub. Maar daarna komen ze niet meer mee. Ik denk dat ze niet mogen van hun ouders.’


Joods Museum

Senne Van Donink (22) schiet sinds zijn achttiende met kogels. We zien hem en zijn vader in de schietclub van Fort Lier. Ze tonen hun 9 millimeter en hun .44 Magnum (‘bekend van de film Dirty Harry). Senne studeert geneeskunde, vader Walter is coördinator van orgaantransplantaties. Nochtans twee menslievende beroepen.

‘Ik heb als coördinator al vaak met eigen ogen gezien wat een wapen kan aanrichten’, zegt Walter. ‘Ik besef dus zeer goed wat ik in handen heb. Het overtuigt me alleen maar van het feit dat niet het pistool zelf gevaarlijk is maar wel de persoon die het vasthoudt. En in de schietsport ben ik nog nooit iemand tegengekomen die ik niet vertrouw. Iedereen hier heeft moeten leren omgaan met een wapen en veiligheid heeft de hoogste prioriteit.’

‘Ongelukken gebeuren zelden met een gereglementeerd wapen’, zegt Senne. Al bestaan er wel tegenvoorbeelden, zoals de zesjarige jongen in Kalmthout die in 2001 gedood werd door een verdwaalde kogel. De buurman was in zijn tuin aan het oefenen. ‘Dat zijn fouten die je als sportschutter echt niet mag maken. Maar neem nu de aanslag in het Joods Museum: die is gepleegd met een volautomatisch wapen, wat in België verboden is.’

‘Politici roepen meteen dat ze de wapenwetgeving zullen verstrengen. Zo is het gemakkelijk scoren, terwijl ze daarmee geen drama’s vermijden. Je maakt het enkel de sportschutters wat moeilijker en je bezorgt de schietsport een slecht imago.’ Hij zucht. Het is een discussie die Senne duidelijk vaker heeft gevoerd. ‘Onze sportverzekering is even laag als die van de snookerclub. Zegt dat niet genoeg?’

‘He, maske, wilde gij ne keer schieten?’ Een buurman van Senne en Walter wijst naar de schietstand waar hij aan het oefenen is. De veiligheidsadviseur heeft het gehoord. ‘Geen sprake van!’ We hadden nochtans al ja geknikt.


DS, 26-08-2014 (Sarah Vankersschaever)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB