Rechts Amerika haat Europa -
'Dikke Fischer sympatiseerde met Baader-Meinhof'


De Democratische presidentskandidaat John Kerry bepleit herstel van de banden met Europa. Rechts Amerika ziet niet in waarom. Populaire commentatoren houden hun miljoenenpubliek voor dat Europeanen Amerika willen ondermijnen.


In januari 2003 kreeg de Amerikaanse minister van defensie Donald Rumsfeld een vraag voorgelegd over het Europese verzet tegen een aanval op Irak. Rumsfeld antwoordde: ,,U denkt dat Europa bestaat uit Frankrijk en Duitsland. Ik niet. Ik denk dat dat het oude Europa is.'' Oftewel: de VS hebben het oude Europa niet meer nodig, zeker niet nu de Polen met ons zijn.

Europese politici waren verbijsterd. Maar Rumsfelds analyse was gesneden koek voor trouwe luisteraars naar de Amerikaanse radiocolumnist Rush Limbaugh. Limbaugh bereikt dagelijks zo'n 20 miljoen Amerikanen, via honderden radiostations. Ook bij Amerikaanse militairen overzee is hij populair. Luisteraars bellen hem op met hun vragen, soms heeft hij een gast als vice-president Dick Cheney aan de telefoon.

'Europa' - oftewel Duitsland en Frankrijk - en hun verraad inzake 'Irak' is een terugkerend thema in zijn show. Op 5 augustus wijdde Limbaugh zijn praatje aan een bericht van de Duitse wereldradio Deutsche Welle, dat de kop droeg 'Duitsland bezorgd over Irans nucleaire activiteiten'.

Limbaugh: ,,Dat is alles wat ze hoeven doen: zich zorgen maken. Ze zullen er geen moer aan doen. Ze kúnnen er geen moer aan doen. Alles wat ze kunnen, is erover tobben, en als ze voldoende bezorgd zijn, raad 'ns wat ze dan doen? Dan roepen ze ons, en dan zeggen ze: 'Waarom doen jullie er niets aan? Waarom hebben jullie dit laten gebeuren?'''

,,Dezelfde mensen die geen vinger wilden verroeren om in Irak te helpen, samen met de Fransen, hebben nu het lef, en het gebrek aan moed... Deze verklaring komt van hun grote, dikke minister van buitenlandse zaken Joschka Fischer, zelf een voormalige anti-oorlogsdemonstrant, een oude pacifist. Die kerel sympathiseerde met de Baader Meinhof-groep in zijn jeugd. Die vent was een relschopper. En nu is hij minister van buitenlandse zaken van Duitsland. Hij is een van die kerels die in de VN tegen ons predikten, samen met die De Villepin (destijds minister van buitenlandse zaken van Frankrijk).''

Wat Rush Limbaugh doet op de radio, doet John Gibson op het televisiestation Fox, Amerika's meestbekeken nieuwszender. Ook Gibson mag graag schelden op de Euro's, zoals hij de Europeanen noemt. Op 13 oktober wijdde Gibson zijn tv-column aan een boek van Jeremy Rifkin. Deze betoogt dat de Europese levenswijze de toekomst heeft. Daar moet je bij Gibson niet mee aankomen.

,,Ze denken dat wij allemaal te hard werken'', analyseert Gibson de Europese beeldvorming over Amerika. ,,Zij nemen maanden achtereen vrij en wij werken maar door. Dat is wat hun betreft schandalig. Het klopt dat de Euro's in een paradijs van het goede leven wonen. Zo hoeven ze bijvoorbeeld niet te betalen voor hun eigen bescherming: dat doet ú al een halve eeuw.''

Gibson heeft ook zelf een boek geschreven waarin hij de verhoudingen tussen de VS en Europa belicht, 'Hating America, the new world sport' getiteld. Op zijn eigen tv-station legt hij daarover uit: ,,Niemand kan de VS naar de kroon steken. Het primaire ressentiment en de haat jegens Amerika komen uit dat feit voort. We zijn een praktisch niet te stoppen kracht op de planeet en dat haten ze.''

,,Als het Amerikaanse leger morgen Parijs wil innemen, dan zóu het Parijs innemen. Dat willen we niet. Dat gaan we niet doen, maar niemand kan ons tegenhouden. Als de Europese elites en de intellectuele klasse en de beleidsmakers daarnaar kijken, verontrust dat ze. De Europeanen hebben al hun geld uitgegeven aan hun luxesamenleving -volledige werkgelegenheid en medische voorzieningen. Ze hebben geen legers. Daar geven ze hun geld niet aan uit.''

Gibson betoogt herhaaldelijk dat 'Europa' niet langer een bondgenoot is van Amerika. Hij meent dat de Europeanen in de gordijnen zijn gejaagd door een basisprincipe dat ten grondslag ligt aan Bush' oorlog tegen het terrorisme: 'Wie niet voor ons is, is tegen ons'. ,,Die 'met ons of tegen ons'-uitdaging heeft ze geschokt, omdat ze niet gedwongen wilden worden te onthullen dat ze tegen ons zijn. John Kerry heeft een berg te beklimmen als hij denkt dat onze oud-bondgenoten zich bij ons zullen voegen om de mensen te doden die ons willen doden. De Euro's kunnen het best vinden met onze vijanden. Amerikanen weten instinctief dat je geen vriendjes kunt zijn met onthoofders. Die moeten wij eerst doden. Onze voormalige vrienden in Europa hebben daartoe het lef niet.''

De invloed van Gibson en Limbaugh op de Amerikaanse publieke opinie is moeilijk te meten. Maar zeker is dat er een trouw publiek luistert naar hun lof voor Bush' krachtdadige optreden en hun scheldkanonnades op Kerry. De meeste Amerikanen krijgen hun informatie van radio en tv, een minderheid van om en nabij 29 procent uit kranten (door Gibson en Limbaugh vaak aangeduid als de 'partijdige media'- partijdig voor Kerry, bedoelen ze).

De conservatieve visies op Amerika's rol in de wereld lopen wijd uiteen. Aan één kant van het spectrum staan isolationisten als Pat Buchanan, voor wie de betrekkingen met bondgenoten van minder belang zijn, omdat ze zich hoe dan ook zo afzijdig mogelijk willen houden. Aan de andere kant staan de neoconservatieven, ambitieuze 'wereldverbeteraars', als onderminister van defensie Paul Wolfowitz.

In zekere zin zijn de schimpredes van Gibson, Limbaugh en anderen de vulgarisatie van het neoconservatieve discours. Vertegenwoordigers daarvan zijn ook te vinden in serieuze kranten en tijdschriften, bedoeld voor hoger opgeleiden met interesse in buitenlandse politiek -die in het Witte Huis niet op de laatste plaats.

Lijfblad van de neoconservatieven is The Weekly Standard, dat nauw verbonden is met de denktank Project for the New American Century. De aan deze denktank verbonden publicist Robert Kagan schreef in 2002 een invloedrijk essay, 'Power and Weakness', waarin hij de historisch gegroeide kloof tussen Europa en de VS analyseert. De (West-)Europeanen hebben hun bloedige verleden van onderlinge oorlogen bedwongen dankzij een internationaal overlegsysteem. Door al dat polderen onder de Amerikaanse atoomparaplu hebben ze de rauwheid van de buitenwereld uit het oog verloren. 'Amerikanen zijn van Mars en Europeanen zijn van Venus', schreef Kagan.

Veel neoconservatieve publicisten hebben zich sindsdien beroepen op Kagan -zónder verwijzing naar diens pleidooi voor een militair sterker Europa, als gezonde partner en tegenpool voor het oppermachtige Amerika. De meeste neoconservatieven vrezen een sterker Europa juist, en zien Frankrijk als kwade genius achter een poging om een Amerikaanse tegenmacht te vormen.

William Kristol, hoofdredacteur van de Weekly Standard, mocht vorig jaar in de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen zijn licht laten schijnen over de crisis in de Navo. ,,De regering-Bush is niet verantwoordelijk voor de huidige crisis in het bondgenootschap'', betoogde Kristol. Schuld heeft volgens hem Frankrijk (en als goede tweede Duitsland). ,,Op zijn best is de Franse regering ongeïnteresseerd in het trans-Atlantische bondgenootschap. Op zijn slechtst wil het dat verzwakken'', voerde hij aan. ,,Zonder twijfel verlangen velen in Parijs naar een door Frankrijk geleide Europese Unie als contragewicht voor Amerika's macht.''

Volgens Kristol is de kloof onoverbrugbaar: de VS zijn nu eenmaal belast met een rol op het wereldtoneel, en Frankrijk en Duitsland hebben andere nationale belangen. Het hoogst haalbare is gezamenlijk optrekken waar mogelijk -en anders maar alleen. ,,We mogen niet verzaken om onze historische doelen te vervullen bij het verdedigen en uitbreiden van vrijheid omdat sommige Europeanen tegensputteren.''

Europa is de wieg voor Al-Kaida-terroristen, en een broedplaats van groeiend antisemitisme (denk aan aanvallen op synagogen en steun voor de Palestijnen), een avondland van onbetaalbare arbeidsverhoudingen en economische stagnatie, geleid door puberale politici die wel tegen de VS schreeuwen maar niet tot een gezamelijke politiek kunnen komen. En die kiezen voor appeasement (gunstig stemmen) van terroristen en schurken regimes, zo is niet alleen in de Weekly Standard regelmatig te lezen.

Die verwijten laat ook Charles Krauthammer, columnist van onder meer de Washington Post en de Los Angeles Times, klinken. Afgezien van het verraad inzake Irak, hebben twee recente gebeurtenissen in het bijzonder woede-uitbarstingen teweeggebracht bij Krauthammer en geestverwanten. Dat was in de eerste plaats de uitslag van de Spaanse verkiezingen in maart, toen Aznars pro-Amerikaanse conservatieven werden verslagen na bomaanslagen op treinen.

,,In de jaren dertig koos Europa voor appeasement. Vandaag heeft Spanje dat weer gedaan. Europa zal wellicht volgen'', schreef Krauthammer (dat Aznar slaag kreeg omdat hij bleef volhouden dat de Eta achter de aanslagen zat, noemt hij echter niet als overweging).

Een tweede aanleiding om te schuimbekken was de verschijning van het Amerikaanse Duelfer-rapport, waarin Amerikaanse wapeninspecteurs in Irak verslag deden. Europese media legden het accent op Duelfers bevinding dat Saddam geen massavernietigingswapens had, noch capaciteit ze te produceren.

Het werkelijke nieuws uit het Duelfer-rapport was volgens Amerikaanse conservatieve commentatoren de Iraakse betalingen aan Franse kopstukken als oud-minister Charles Pasqua, en ex-VN-ambassadeur Jean-Bernard Mérimée.

,,Dit is enorm: Saddam was de wereld aan het omkopen om de VS tegen te werken'', zei 'Fox News'-commentator John Gibson. ,,Het was corruptie in de eerste graad en dat verklaart waarom -tot op de dag van vandaag- de VS geen hulp hebben gekregen van onze zogenaamde vrienden. Die inhalige, zogenaamde vrienden met hun kleverige vingers.''


Trouw, door Eric Brassem, 30-10-2004

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB