Kent homofobie dan grenzen?


Dat de N-VA een Europees actieplan tegen homofobie niet steunt omdat Europa zo te veel op Vlaams terrein komt, gaat er bij Jan Roegiers (SP.A) niet in. Alsof mensenrechten grenzen kennen.


Er moet een Europees actieplan tegen homo- en transfobie komen, zo besliste het EU-parlement onlangs. De krijtlijnen van dat plan werden plenair goedgekeurd. Hoerastemming bij alle Vlaamse democratische partijen, behalve bij de N-VA, die zich onthield. Europa begeeft zich volgens Mark Demesmaeker immers te veel op het terrein van de (deel)staten.

Het gros van de Vlaamse regelgeving wordt al door de EU bepaald. Tot de diameter, oplossnelheid en geurafgave van de roze kunstmestkorrels die Demesmaeker zo graag door zijn groene vingers laat glijden toe. Maar over discriminatie zou de EU moeten zwijgen?

Ik vermoed dat de N-VA met zo’n uitleg op weinig begrip kan rekenen bij slachtoffers van gay*bashing. De strijd tegen discriminatie mag niet belemmerd worden door institutionele grenzen.

Of is voor N-VA de strijd tegen homofobie al gestreden? In ons land is er – met dank aan de federale regering – op wetgevend vlak veel ten goede veranderd. Maar of de maatschappelijke evolutie gelijke tred zal houden met die politieke goodwill blijft koffiedik kijken. Zet het journaal op, sla een krant open of surf naar nieuwssites en de homofobie vliegt je om de oren. In Rusland, in Afrika, in Europa én in Vlaanderen.

Gisteren zette Human Rights Watch een compilatievideo online waarin Russische holebi’s mishandeld worden, mét goedkeuring van de politie(k). Poetins homofobie ligt naar aanleiding van de winterspelen zwaar onder vuur. De Russische president liet weten dat homo’s welkom zijn, maar dat ze ‘onze kinderen met rust moeten laten’. De woorden van zijn misplaatste ‘geruststelling’ waren nog niet koud of een journalist werd veroordeeld omdat hij een om zijn geaardheid ontslagen leraar aan het woord had gelaten. De aanklacht? Homopropaganda.


Oeganda

Ook de arrestatie van Steven D. en zijn Keniaanse vriend in Oeganda haalde uitgebreid de pers. Homofobie is al langer wijdverspreid in Afrika, maar de wetgeving in landen als Oeganda en Nigeria wordt steeds strenger. Het lijkt wel een opbod. Met dank aan westerse rechts-conservatieve predikanten, overigens.

De juiste houding tegen homofobie – en bij uitbreiding racisme en antisemitisme – is niet het vermanend vingertje dat de N-VA opsteekt naar de EU omdat een grensoverschrijdend actieplan tegen homofobie te veel op Vlaams terrein komt. Is het echt te veel gevraagd om een vuist te maken tégen discriminatie op momenten die ertoe doen, zonder zich weg te steken achter wereldvreemde non-argumenten? De strijd tegen discriminatie heeft geen institutionele grenzen. Mensenrechten zijn universeel.


DS, 07-02-2014 (Jan Roegiers)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De regenboog overspant de wereld

De N-VA vindt helemaal niet dat Europa moet zwijgen over discriminatie, schrijven Piet De Bruyn en Mark Demesmaeker in De Standaard. Maar het moet wel de afgesproken regels respecteren.

De N-VA staat onverkort achter de verdediging van holebi- en transgenderrechten. Op alle denkbare niveaus, dus ook op Europees vlak. We kunnen zelfs geen enkel zinvol argument bedenken om ertegen te zijn. We hebben in het verleden op al die niveaus steeds opnieuw alle vormen van discriminatie op basis van seksuele geaardheid en genderidentiteit veroordeeld.

Pro memorie: het was de N-VA die in het najaar van 2012 in de Senaat het voortouw nam om een resolutie goedgekeurd te krijgen die de 29 Yogyakarta-beginselen onderschrijft en aan de federale regering vraagt om die ook consequent op te volgen. Die 29 beginselen putten uit het internationaal humanitair recht en uit de bestaande mensenrechtenwetgeving precies die rechten die essentieel zijn voor alle holebi’s en transgenders om vrij en zonder beperking hun eigenheid ten volle te kunnen beleven. Mensenrechten zijn universeel en er zijn helaas nog te veel landen die plechtig verklaren de universele mensenrechten te onderschrijven, maar tegelijkertijd een repressief beleid voeren tegen holebi’s en transgenders.

Te kwader trouw

Wie beweert dat Europa van de N-VA moet zwijgen over discriminatie, liegt. Wie insinueert dat de N-VA niet langer voorstander is van een internationale coördinatie van de strijd tegen homofobie en transfobie is te kwader trouw of niet goed geïnformeerd. Voor de N-VA overspant de regenboog wel degelijk de hele wereld, zonder grenzen. In het Europees Parlement hebben we al meermaals bewezen gelijke rechten voor holebi’s en transgenders daadwerkelijk te steunen. We onderschrijven dan ook volmondig de algemene doelstelling en de strekking van de resolutie voor een EU-routeplan tegen homofobie en transfobie.

Maar we durven ook kritisch te zijn voor Europa. Het draagvlak voor Europa kan maar overeind blijven als iedereen de regels die we samen hebben afgesproken, respecteert. Ieder niveau moet daarin zijn rol spelen. Europees Commissaris Laszlo Andor kaartte dat ook aan in het plenaire debat. De onthouding van de N-VA heeft alleen daarmee te maken.

Er is de voorbije dagen door sommige partijen veel tijd gestopt in de ‘ontmaskering’ van de N-VA als een partij die geen zier geeft om (internationale) holebi- en transgenderrechten. Wij gebruiken onze energie liever om iets te proberen veranderen voor holebi’s en transgenders. Bijvoorbeeld door een correcte opvolging, uitvoering en bijsturing van het Interfederaal Actieplan tegen homofoob en transfoob geweld te eisen, of door een parlementair initiatief te nemen dat pleit voor een betere maatschappelijke aanvaarding van transgenders, of door lokaal werk te maken van een regenboogbeleid.

Met de juridische gelijkberechtiging is in het recente verleden een belangrijke stap gezet. Maar de maatschappelijke aanvaarding van holebi’s en transgenders blijft een uitdaging, zowel in Vlaanderen als in het buitenland. We willen daarover zonder schroom het debat aangaan en onze verantwoordelijkheid nemen.


bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140207_00969099

__________________
Power is not a means; it is an end. One does not establish a dictatorship in order to safeguard a revolution; one makes the revolution in order to establish the dictatorship.

Elke lidstaat zijn normen en waarden?


Dat Mark Demesmaeker de Europese resolutie tegen homofobie aangrijpt om een punt te maken over subsidiariteit is niet alleen erg ongelukkig gekozen, het is bovendien een non-argument, zegt Koen Lemmens.


Door de heisa rond de homofobie in Rusland en het protest op de Winterspelen, verloren we bijna uit het oog dat het Europees Parlement op 4 februari 2014 een resolutie aangenomen heeft, waarin het aandringt op een stappenplan om een einde te maken aan homofobie en discriminatie op grond van gender of seksuele oriëntatie. De opvallende onthouding van Europees Parlementslid Mark Demesmaeker (N-VA) vestigde de aandacht op de resolutie (DS 7 februari) . Guy Verhofstadt reageerde in een persmededeling scherp en argumenteerde dat ‘mensenrechten niet worden begrensd door subsidiariteit’. Beide standpunten zijn echter voor kritiek vatbaar.

Ik begrijp dat Demesmaekers onthouding oprecht niet is ingegeven door homofobie, maar wel door een bekommernis om subsidiariteit. Volgens Demesmaeker zou de EU zich met deze resolutie immers inlaten met bevoegdheden van de lidstaten. Maar juridisch is die argumentatie weinig overtuigend. Ten eerste is de bevoegdheidsverdeling tussen de EU en de lidstaten geregeld in verdragen en met een simpele resolutie kan het Europees Parlement hieraan niets wijzigen. Maar, belangrijker, de resolutie erkent uitdrukkelijk dat de bescherming van fundamentele rechten een gezamenlijke aangelegenheid is van de Unie en de lidstaten. Het Parlement roept de lidstaten, de EU en de gespecialiseerde agentschappen op om samen een strategie uit te werken om de LGTBI-gemeenschap (lesbian, gay, trans, bisexual and intersex) te beschermen. Het is dus volslagen onduidelijk hoe deze resolutie de subsidiariteit zou miskennen. Er kan (terechte) kritiek worden gegeven op de resolutie, maar dan moeten we het debat ten gronde aangaan in plaats van ons te focussen op een argument als subsidiariteit.


Contextgebonden mensenrechten

De verontwaardiging van Guy Verhofstadt is begrijpelijk, maar hij vergaloppeert zich als hij stelt dat mensenrechten niet begrensd worden door subsidiariteit. Met die stelling neemt hij een ferm, en eerbiedwaardig, standpunt in in de controverse tussen universalisten en relativisten. Om het wat scherp te stellen: de universalisten verdedigen de stelling dat mensenrechten overal onverkort gelden. De relativisten wijzen erop dat mensenrechten contextgebonden culturele constructies zijn. Zij pleiten voor een lokale invulling van mensenrechten. Het Europese continent baseert zich op het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens, waarop het Europees Hof voor de Rechten van de Mens toezicht houdt. Het Verdrag is van toepassing in 47 staten.

Ook dat Hof heeft ervaren dat zelfs binnen eenzelfde continent mensenrechten op een verschillende wijze worden geconcipieerd, afhankelijk van religieuze, culturele, sociale en politieke tradities. Het Hof heeft in zijn rechtspraak dan ook vrij snel de zogenoemde ‘nationale appreciatiemarge’ ingevoerd. De gedachte was dat staten soms beter geplaatst zijn dan het Hof om te oordelen of bepaalde praktijken al dan niet de mensenrechten schenden. Met andere woorden, het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft zélf de subsidiariteitstoets in het mensenrechtenverhaal binnengebracht. Zo bestaat er niet in heel Europa een consensus over de mate waarin goede zeden de persvrijheid kunnen beperken, over de verhouding tussen kerk en staat, of over de toelaatbaarheid van abortus.


De klok terugdraaien

Het is moeilijk om het gebruik van subsidiariteit te beoordelen. Het is goed dat lokale gevoeligheden in rekening worden gebracht. Maar we zien ook, nu Straatsburg onder vuur ligt wegens een te centralistische en progressieve houding, dat steeds meer staten teruggrijpen naar subsidiariteit om een agenda van ‘traditionele waarden’ door te drukken, vaak ten koste van de rechten van minderheden of zwakkere groepen.

Het is precies dat wat Poetin en de zijnen momenteel doen. Onder het mom van lokale verscheidenheid verdedigen zij stellingen in verband met de rechten van holebi’s die regelrecht ingaan tegen de mensenrechten zoals zij zich de afgelopen decennia in Europa hebben ontwikkeld. Ook andere staten zitten op vinkenslag om de klok terug te draaien. Het Europees Parlement ziet de bui hangen en riep al op om op te treden. Dat Demesmaeker het thema van de holebirechten uitgekozen heeft om een punt over subsidiariteit te maken, is in het licht van wat er zich momenteel afspeelt in Rusland, maar ook in EU-lidstaten zoals Griekenland, een zeer ongelukkig signaal.

Koen Lemmens, hoofddocent mensenrechten KU Leuven


DS, 11-02-2014

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB