Vijf doden na busongeval op E34
zondag 14 april 2013, 08u22

OELEGEM - Op de E34 richting Antwerpen is vanochtend in Oelegem een Poolse autobus van de weg gegaan. Er is sprake van vijf doden, waaronder drie kinderen.

Het ongeval gebeurde ter hoogte van Oelegem, waar een hoge brug loopt. Rechts van de autoweg is de autobus door de vangrail van de berm gereden en helemaal naar beneden gestort. De bus ligt op de zijkant.
Er zijn minstens vijf doden te betreuren, waaronder drie kinderen en de buschauffeur. Er vielen ook heel wat gewonden.
Bij het ongeval raakten geen andere voertuigen betrokken, maar wat er precies misliep is niet meteen duidelijk.
De bus ligt naast de snelweg in de berm, de reddingswerken zijn nog volop aan de gang. De rechterrijstrook is er momenteel versperd.
Bron: VRT, belga

Mijn mening:
Wat hoor je tegenwoordig toch allemaal? Het moet toch verschrikkelijk zijn als ouder! Je geeft je kind mee (op een schoolreisje, op een dagtripje, ...) in de veronderstelling over enkele dagen (of deze avond) zie ik het terug. Na enkele dagen/uren blijkt dat je je kind misschien nooit meer gaat terugzien.

Mij grijpt dit vooral aan omdat ik zelf elk jaar als moni mee ga op kampen. Elk kamp vertrekt met de bus naar zijn bestemming. Je staat eigenlijk nooit echt stil dat het mis kan gaan. Toch begint dit besef, na al die rampen te komen.
PAS OP! Ik zeg niet dat de chauffeurs daar altijd aan kunnen doen hé! Hoe gebeurt dat zo’n ramp? Een onbekende weg, een nat wegdek, … . Er kunnen zoveel redenen zijn. Ik zeg wel dat ik het beangstigend vindt als moni.
Ik begrijp nu ook goed dat je als ouder nog meer ongerust gaat zijn. Ik begrijp nu ook waarom ouders steeds nog het Wees-Voorzichtig-zinnetje achterna roepen! Want ga jij je kind nog gerust mee op schoolreis geven. Je bent je na deze rampen er meer van bewust dat het fout kan gaan en volgens mij is dat niet altijd goed!

Wat triest, ik leef enorm mee met de ouders, een kind verliezen lijkt mij het ergste wat je kan meemaken. Tevens dacht ik direct aan de ouders van de slachtoffers van de busramp in Sierre, worden zij nogmaals geconfronteerd met een busramp met kinderen/ jongeren.

__________________
Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened - Winston Churchill

Het is inderdaad heel triestig wat hier weeral gebeurd is. Ik geef ook toe dat je als ouder meer en meer ongerust wordt wanneer je kinderen een uitstap met de bus maken, maar het is inderdaad zo dat we niet altijd de schuld in de schoenen van de chauffeur mogen schuiven er kunnen zoveel andere redenen zijn. Wat ik zeer jammer vind is dat de pers hier als aasgieren op toeslaat. Deze jongeren hebben een enorme shock meegemaakt en worden dan langs links en rechts bestookt door de pers. Het zou beter zijn dat deze zich wat meer afzijdig houden tot wanneer er iemand de tijd rijp vind om een verslag af te leggen aan de pers. Ik heb dit van heel nabij kunnen volgen. De lichtgewonde kinderen werden over mijn deur opgevangen, op een mum van tijd stond de hele straat vol met pers, iedereen die maar durfde naar de kazerne te gaan werd aangesproken. Eén van de hulpverleners is zelfs bij mij komen aanbellen om wat gerief te vragen om deze kinderen verder te helpen. Ik heb een deel bijeen genomen en dit in een doos gestopt. Ze werd direct overstelpt door de pers met vragen wat ze was komen halen enz. Ik vind het al erg genoeg dat er zo'n ramp gebeurd, ook voor de hulpverleners die als eerste ter plaatse zijn is dit heel zwaar en ook zij dienen nadien evenwel als de slachtoffers psychologisch ondersteund te worden. Maar door het vlugge optreden van de pers worden er al vlug speculaties gemaakt van de mogelijke oorzaken i.p.v. dat ze eerst de resultaten afwachten van de onderzoeken. Chapeau voor de hulpverleners voor hun snelle handelen en een hart onder de riem voor de ouders die zo'n tragedie meemaakten.