Bob Marley overleed 30 jaar geleden

humo-dossiers Woensdag 11 mei 2011 - 11u00, door (md)

Vandaag is het dertig jaar geleden dat reggaelegende Bob Marley overleed aan de gevolgen van kanker. In 1980 sprak Humo-journalist Marc Didden met de legendarische muzikant.

22352_bob-marley-opener.jpg© Belga
Humo Sprak Met Bob Marley

Verschenen in Humo 2076 op 19 juni 1980

'Piep-piep-piep-piep' zegt de metaaldetektor van de veiligheidskontroleurs op de luchthaven van Miami, Fla. en tegelijkertijd richten vier paar beschuldigende ogen zich op de bange body van uw dienaar. 'Welk soort wapen zit er in dit pak?' vraagt een geüniformeerde Cubaanse immigrante mij, 'en weet u dat er in Jamaica levenslang staat op verboden wapendracht?'

Nee, dat wist ik niet, wat ook alweer geen drama is, want ik heb dus geen wapen bij me. Het piepende pak bevat niks anders dan een handrem voor een Ford Transit, en een bijbehorende kabel. 'Of ik die even uit Londen kon meebrengen?' stond op het telegram dat tegelijk bevestigde dat mijn aanvraag om reggae's enige superster, Bob Marley, bij hem thuis te interviewen gehonoreerd werd.

Handremmen zijn niet het enige goed dat niet of nauwelijks te krijgen is op de armtierige Jamaicaanse markt. Het vliegtuigje van Air Jamaica dat ons in vijf kwartier van de USA naar de luchthaven van Kingston brengt zit vol lijvige dames die allemaal in één hand gigantische trommels waspoeder dragen, en in de andere een bruin-papieren zak waar kilo's rijst, pampers en bruine zeep en keukenrollen uitpuilen.

'Fijn gewinkeld, mevrouw?' vraag ik aan mijn gebuur en diep zuchtend onderhoudt ze me een halfuur lang over alles wat op Jamaica niet te krijgen is. De schuld van dat alles ligt natuurlijk bij die dommeriken van socialisten die het land besturen en maar niet beseffen dat alle heil voor Jamaica alleen van Amerika kan komen.

'Maar nee', zegt ze boos, 'ze heulen mee met Rusland. Nu, die doen ook niks voor niks. Dus straks is het hier een tweede Afghanistan. En waar staan we dan? Dan hebben we misschien eten; en waspoeder, maar geen vrijheid meer.'

Tegen zoveel gezond verstand heb ik geen verhaal. En trouwens, het 'Fasten Your Seatbelt'-signaal floept aan en, ja hoor, daar onder mij ligt de baai van Kingston. Helemaal in de verte woedt een felle brand. De opslaande rook maakt hoog in de lucht een driehoekige tekening. Net België, denk ik.

De Norman W. Manley-luchthaven van Kingston heeft iets van het station Kontich-Kazernen. Mijn één stuk bagage rolt gauw van de lopende band. De paspoortkontrole verloopt al even vlot. Toeristen zijn graaggeziene gasten in dit land, want ongeveer de enigen die wat harde munt achterlaten. Valerie Cowan, het meisje dat mij hier tegemoet zou komen om mijn gids te zijn is niet present. Radeloos kijk ik om me heen en op nog geen twee meter van mij staat het voorwerp van mijn bezoek: Bob Marley.

Bron: http://www.humo.be/humo-dossiers/31...30-jaar-geleden

Bob Marley is en blijft voor sommige mensen een groot voorbeeld. Ik vind dat we dit dan ook zeker en vast moeten respecteren. Iedereen heeft zijn eigen idool, en hier wordt graag respect voor opgebracht.
Zeker wanneer we de lijn doortrekken naar onze toekomstige leerlingen, is een idool hebben vaak een belangrijke mijlpaal in hun leven! Hiervoor moeten we dan ook respect opbrengen!