'Ouders moeten het recht hebben hun pasgeboren baby te doden.' Dat zeggen twee academici in een provocerend artikel in het gerenommeerde 'Journal of Medical Ethics'. Hun controversiële standpunt bezorgt hen wereldwijde afschuw en een resem doodsbedreigingen.

Alberto Giubilini, professor aan de Universiteit van Milaan en Francesca Minerva, ethisch medewerker aan de Universiteit van Melbourne, schreven een provocerend essay waarin ze stellen dat ouders hun pasgeboren kind zonder meer mogen doden. Deze 'postnatale abortus' moet volgens hen niet alleen kunnen uit medische overwegingen, maar evengoed wegens sociale of financiële redenen. Zelfs als de ouders hun kind gewoon niet willen, zou het mogelijk moeten zijn om het te laten sterven, zo vinden Giubilini en Minerva.

In het stuk hebben de twee het onder meer over postnatale abortus bij kinderen die ziek werden na de geboorte. 'Sommige ziektes zijn moeilijk op te sporen voor de geboorte, of komen pas nadien tot ontwikkeling. Heel veel ouders zouden voor abortus hebben gekozen als ze eerder hadden geweten dat hun kind ziek was.'

'Een voorbeeld is het Downsyndroom. Ongeveer 36procent van de ouders weet pas na de geboorte dat hun kind het syndroom heeft. Maar ondertussen dragen niet alleen de ouders, maar ook de staat de lasten van de verzorging. Het algemeen belang -dat van de ouders en de maatschappij- heeft dan voorrang op dat van het kind', zeggen Giubilini en Minerva.

De schrijvers verdedigen die stelling door te zeggen dat pasgeboren baby's, net zoals embryo's, geen persoonlijkheid hebben en dus ook geen eigen besef. Daarom berokkent de dood hen ook geen morele schade.

Het artikel veroorzaakte vrijwel meteen een storm van protest en zorgde er al voor dat de auteurs doodsbedreigingen kregen. De verantwoordelijke van Journal of Medical Ethics verdedigde de auteurs door te stellen dat ze 'een gedachtenexperiment' hadden neergeschreven en het niet noodzakelijk eens waren met hun eigen redenering.

'Absurd'

Maar zelfs specialisten stellen zich grote vragen. 'Kinderen doden doe je niet', zegt gynaecologe Marleen Temmerman (SP.A) . 'Je moet niet noodzakelijk blijven proberen om een kind dat ontzettend afziet absoluut in leven te houden. Maar wat deze auteurs zeggen, is absurd.'

Filosoof Etienne Vermeersch gaat akkoord met Temmerman. 'Wat in dat essay staat, is onaanvaardbaar. Je beslist toch niet zomaar eventjes over het leven van een kind? Bovendien spelen de onderzoekers naast de bal. Ze leggen een leeftijdsgrens op de persoonlijke ontwikkeling, terwijl die voor iedereen op een ander moment begint.'

Bron: De Standaard

Mijn mening:
Dit artikel is verschrikkelijk! Kinderen na de geboorte doden wegens financiële of medische redenen? Tegenwoordig is de wetenschap al bijzonder ver gesteld. Tijdens de zwangerschap kan men vaak onderzoeken of het kind problemen heeft. Als het kind inderdaad levensbedreigende factoren bezit, waardoor het amper een degelijk bestaan kan leiden, is dit inderdaad een reden tot abortus. Maar wanneer een kind het syndroom van Down heeft, ga je toch niet beslissen na de geboorte om dat kind te doden? Ik vind het trouwens ook een vreselijke gedachte dat men een kind wegneemt "omdat het anders een last voor de maatschappij is". Wij mogen toch gehandicapte mensen geen last voor de maatschappij noemen? Het is toch menselijk dat sociale bijdragen mee naar dergelijke groepen mensen gaan? Niet alleen de wetenschap is ver gevorderd, ook de zorg voor gehandicapten. Ik herhaal: als het kind levensbedreigd is en amper een toekomst heeft, dan heeft het inderdaad geen zin. Maar als het kind kan leven, waarom het dan niet in leven laten? Dat het geen morele schade zou hebben, vind ik erg kort door de bocht. Ik weet niet hoe deze "professoren" tegenover hun kinderen staan (als ze er hebben) maar ik zou zulke uitspraken van mijn ouders bijzonder pijnlijk vinden.

Ouders die hun pasgeboren kind mogen doden omdat ze financiële problemen hebben of omdat hun kind een handicap heeft, een vreselijke gedachte vind ik zoiets! Als de ouders financiële problemen hebben, dan moeten ze er maar voor zorgen dat ze niet zwanger kunnen worden als het kind een obstakel zou vormen. De wetenschap is vandaag de dag zo hard geëvolueerd dat er wel genoeg middelen zijn om dit te voorkomen. In wat voor wereld zouden we leven als dit toegelaten werd, ik wil er niet aan denken.

Dat de essay die de profs schreven een 'gedachtenexperiment' zou zijn vind ik heel bizar. Wie wil nu zoiets schrijven al is het maar een experiment? Ik begrijp niet dat mensen zoiets kunnen schrijven, dit is echt gevoelloos.

Ik ben het volledig eens met Nic wanneer hij zegt dat gehandicapten geen last voor onze maatschappij vormen. Deze mensen hebben gewoon een aangepaste zorg nodig, maar dat ze een last zijn voor onze samenleving, neen, dat vind ik een brug te ver.

Van dit artikel krijg ik echt kippenvel. Dat mensen kinderen willen doden omdat ze niet in de maatschappij passen, is echt absurd. Volgens mij zijn het de 2 academici die niet in de maatschappij passen.
Er zijn twee zinnen in het artikel waarvan ik echt ben verschoten.
Ten eerste: 'Zelfs als de ouders hun kind gewoon niet willen, zou het mogelijk moeten zijn om het te laten sterven.' Wat voor een onethische reden is dat nu?
Ten tweede: 'Maar ondertussen dragen niet alleen de ouders, maar ook de staat de lasten van de verzorging.' Zoals Nic al zei zijn we hierop voorbereid en hoe is het mogelijk om te zeggen dat we bijvoorbeeld een kindje met het syndroom van Down maar moeten doden omdat het extra kosten zijn voor de staat? Dit vind ik heel onverantwoordelijk!

Ik hoop dat de twee academici gaan inzien dat ze iets zeggen wat niet door de beugel kan. Ik ben dan ook blij dat er protest is gekomen op het voorstel.

Wat wij vandaag onder de noemer 'abortus' als vanzelfsprekend beschouwen, is ooit waarschijnlijk ook als 'gedachtenexperiment' begonnen...

Ook toen kwam er kritiek... en zie hoeveel vormen van levensbeëindiging er nu al zijn ...

__________________

Ik vind dit totaal iets anders dan abortus. Dat is gewoon beslissen: "Oh, het kind is er, maar eigenlijk hoef ik het niet meer hoor. Doe het maar dood." Sorry, maar dat gaat voor mij ver boven het toelaatbare. Wanneer je bv. verkracht wordt en je bent zwanger van je aanrander, dan is abortus toch een goed gegeven? Het is inderdaad nog altijd onnatuurlijk, ja, maar ik vind dit ver over de schreef!

Dit is toch een artikel dat op z'n minst de wenkbrauwen doet fronsen. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat iemand met deze uitspraken zou akkoord gaan. Het illustreert nog maar eens dat we tegenwoordig denken over alles en nog wat kunnen en te mogen beslissen. Een kind wordt in dit artikel afgedaan als een miskoop in de winkel, iets in de aard van: ik ben te impulsief geweest, want ik vind wat ik gekocht heb eigenlijk niet zo mooi en ik had het ook niet nodig. Resultaat: weg ermee.

Ik kan mij niet voorstellen dat iemand die mentaal in orde is, een kind op de wereld zet en na de eerste kennismaking beslist van dat nieuwe leven te beëindigen. Ik denk toch dat er bij de meeste mensen van in het begin een instinctmatige reactie is om voor hun kindje te zorgen en het te beschermen? Trouwens, wanneer je financieel aan de grond zit en zwanger wordt, dan heb je toch wel eventjes tijd om over te gaan tot abortus. Een zwangerschap duurt langer dan 1 dag. Wie zegt dat diegenen die er nu warmpjes bij zitten, straks geen tegenslag kunnen hebben waardoor ze in financiële problemen geraken? Andersom kan ook.

Wanneer een zwangere vrouw van in het begin goed medisch begeleid wordt en zich houdt aan de afspraken met haar gynecoloog, dan denk ik dat de dag van vandaag bij de foetus al veel opgespoord en uitgesloten kan worden. Er bestaat ook een test om het Down-syndroom na te gaan. Ik kan mij er als leek niet over uitspreken of deze test ondertussen meer betrouwbaar geworden is dan pakweg 15 jaar geleden, maar de echografieën bv. die nu worden genomen, geven een zeer duidelijk beeld. De artsen hebben meetapparatuur waarmee ze bv. de groei van het kindje kunnen nagaan, de omtrek van het hoofdje kunnen meten enz.

Uiteraard zullen er altijd ouders zijn die verrast worden bij de geboorte wanneer hun kindje niet gezond blijkt, maar ik vind dat we moeten leren aanvaarden dat niet alles in het leven loopt zoals we zelf zouden willen. Ik ga akkoord met Prof. Temmerman dat, wanneer een kindje ten dode is opgeschreven, dat een motief kan zijn om euthanasie toe te passen. Ik denk ook wel dat het dan de artsen zelf zullen zijn die de ouders zullen inlichten over de ernst van de situatie. Ook dan zullen er mensen zijn die de laatste strohalm vastgrijpen omdat ze hun kind niet willen opgeven. Een kind zomaar doden na de geboorte omdat het je niet bevalt? Het maakt de mens nog barbaarser dan we ooit konden denken.

Wat een vreselijke gedachte is dit? Een kind na de geboorte doden, dit vind ik onmenselijk! Ik denk dat je je kind voor het eerst in handen kan nemen na de geboorte, je eerste reactie als ouder is: 'ik ga heel goed voor jou zorgen!'
Daarbij komt nog dat ik dit geen abortus vind. Als je voor de geboorte al weet dat je het kind toch niet kan houden om bepaalde medische redenen, dan vind ik abortus toelaatbaar. Akkoord, het is nog onnatuurlijk en dat zal het altijd blijven, maar dan kan je het wel begrijpen. Maar eenmaal het kind geboren is, vind ik het een vorm van euthanasie. Je beslist over het leven van een pasgeboren baby. Natuurlijk, als het kind ten dode is opgeschreven en je kan er niets meer aan veranderen, is dit wel een motief om euthanasie toe te passen. Maar dan moeten de dokters de ouders wel zeer goed inlichten over de ernst van de situatie en de zware psychische gevolgen als je euthanasie laat toepassen. En dan nog kunnen de ouders beslissen het kind te houden, het doet altijd pijn als je een kind moet afgeven.

In het artikel geven ze ook het voorbeeld van het syndroom van Down. Zoals iedereen zegt, dit kan je tegenwoordig al tijdens de zwangerschap opsporen. En dan nog, deze kinderen zijn toch geen last voor onze maatschappij?! Dan zou je elke gehandicapte een last voor de maatschappij moeten noemen. Deze mensen zullen blij zijn! De zorg en voorzieningen voor deze mensen is zo sterk geëvolueerd dat ook zij zonder problemen kunnen functioneren in onze maatschappij.

Ik zeg wel: als het kind geen toekomst heeft, dan kan hierover gediscussieerd worden. Maar als het kind kan leven, waarom niet? Laat het dan toch leven!