Naar Mars en terug in vijfhonderd dagen. Het is nog toekomstmuziek, maar drie Russen, een Fransman, een Italiaan en een Chinees kunnen als eerste mensen op aarde uit eigen ervaring vertellen wat een dergelijke reis geestelijk en lichamelijk van je vergt.

De zes vrijwilligers verbleven sinds 3 juni 2010 in een raamloze kleine capsule in een onderzoekscentrum in Moskou, waar zij talloze experimenten uitvoerden en de effecten van hun afzondering op hun lichamen en hersens maten. Vrijdag om 11.00 uur Belgische tijd kwam er een einde aan hun 520 dagen durende nagebootste ruimtereis als de capsule 'terugkeerde' op aarde en zijn deuren opende. De ruimtereizigers verkeerden in goede gezondheid en stapten onder gejuich en applaus naar buiten.


Het onderzoeksproject draait om de vraag hoe ruimtereizigers tijdens toekomstige interplanetaire reizen kunnen omgaan met opsluiting en stress. Daartoe is alles in het werk gesteld om de simulatie zo echt mogelijk te maken. Op gewichtloosheid na is overal rekening mee gehouden. Communicatie vond plaats via e-mail en videoboodschappen, die in sommige periodes van de missie vertraagd binnenkwamen om de mannen het gevoel te geven dat ze niet slechts enkele meters verwijderd waren van de controleruimte. De bemanning at ingeblikt voedsel, net als de astronauten in het internationale ruimtestation ISS, en douchten eenmaal per week.


Op 14 februari van dit jaar 'landden' drie onderzoekers op Mars. Zij hadden een kleine week eerder plaatsgenomen in de landingsmodule en zetten na de landing hun eerste stappen op de Rode Planeet, een bak zand van enkele tientallen vierkante meters op een andere verdieping van het onderzoekscentrum. Na nog twee Marswandelingen, waarbij zelfs een vlag werd geplant, begon de sonde op 1 maart aan de 240 dagen durende 'terugreis naar de aarde'.


De belangrijkste vraag van de missie is al beantwoord. Het antwoord is ja: mensen kunnen de maandenlange afzondering van een reis naar Mars overleven. Augustus, de meest monotone fase van de missie, was mentaal gezien het dieptepunt van de reis. Hun vrienden en familieleden waren op vakantie en stuurden minder berichten. Het gemoed werd echter beter naarmate het einde van de reis naderde, zeker toen na 15 september normaal communicatieverkeer weer mogelijk werd.


Een daadwerkelijke reis naar Mars vindt in het echt waarschijnlijk pas over tientallen jaren plaats, vanwege de hoge kosten en de technologische problemen die eerst opgelost moeten worden, zoals het vervaardigen van een schild dat de bemanning beschermt tegen dodelijke ruimtestraling.

Bron: destandaard.be
04/11/2011
11.52

Eigen mening:
Ik wist al langer dat men met onderzoeken bezig was omtrent de vraag of leven op Mars mogelijk was. Ik wist echter niet dat men echt al een simulatie had opgesteld als voorbereiding op de echte reis. Dat de simulatie zo positief verlopen is, is natuurlijk wel goed nieuws aangezien dit wil zeggen dat er ooit astronauten zullen zijn die naar Mars zullen reizen.
Deze expeditie zal dan heel veel antwoorden geven op vele wetenschappelijke vragen.
De gelukte simulatie brengt de mensheid toch weer een zeer grote stap vooruit in zijn wetenschappelijke onderzoeken naar Mars;

Ik vond dit persoonlijk een goed initiatief van verschillende landen. Het geeft hun interesse weer om ooit daadwerkelijk naar deze rode planeet te reizen. Als dit dan gebeurt zouden we vele onbeantwoorden vragen kunnen oplossen en andere stellingen met onze eigen ogen bekijken. Is er echt daadwerkelijk vloeibaar water op Mars? We denken van wel maar weten het nog niet echt zeker. Het zou ons dus een ruime blik kunnen verlenen op geologischs, astronomisch en misschien wel biologisch vlak.

__________________
I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies.

Thomas Jefferson
3rd president of US (1743 - 1826)

Zoals in het artikel omschreven wordt gaat het om een simulatie waarbij men zo de ruimtereis zo goed mogelijk heeft willen nabootsen. Het enige wat ze niet hebben kunnen realiseren is het nabootsen van de gewichtloosheid. Hierbij stel ik mezelf toch enkele vragen. Is het fysisch wel mogelijk om zo'n 500tal dagen gewichtloos te leven? Als je naar beelden kijkt van net gelande astronauten kunnen zij onmogelijk rechtstaan omdat ze een bepaalde tijd in de ruimte verbleven. Als dit dan voor zo'n lange tijd het geval is, hoe gaat ons lichaam daar op reageren? Nog een kleine bemerking bij dit experiment is het feit dat deze personen getrainde astronauten waren. Zijn mensen die geen jarenlange opleiding gehad hebben in staat dit mentaal en fysiek aan te kunnen?

Toch heb ik ook veel lof voor dit experiment, de mens komt weer een stapje dichterbij het reizen naar Mars en de gevolgen voor astrologisch, geologisch en biologisch vlak mogen we ook niet uit het oog verliezen moest zo'n reis over tientallen jaren wel degelijk tot de mogelijkheden behoren.