Er gebeuren dagelijks zeven verkrachtingen in België. Dat blijkt uit cijfers van SOS Viol, een organisatie die hulp biedt aan slachtoffers van seksuele agressie. Dat bericht La Dernière Heure zaterdag.

De schatting is gebaseerd op het aantal klachten dat geregistreerd werd bij de politie. Het effectieve aantal ligt nog hoger, want niet alle slachtoffers van seksueel geweld durven aangifte doen.

In 75% van de gevallen is de dader een bekende, meestal iemand uit de directe omgeving van het slachtoffer, aldus Joëlle Delmarcelle, psychologe bij SOS Viol.

bron: standaard.be

Het gaat hier om het aantal aangiftes van verkrachting bij de politie. Een aangifte is nog geen bewijs. Maar daarnaast zijn er ook heel wat slachtoffers die het niet zullen aangeven.
Dit aantal is uiteraard veel te hoog maar het enige waar ik van schrik is dat het hier om verkrachting gaat. Voor aanranding had ik zeker zo'n hoog cijfer verwacht, voor verkrachting dacht ik dat het wel lager lag.
Ik vraag me af of er nu meer seksueel geweld is dan vroeger, of dat meer mensen er nu over durven praten. Want als ik kijk naar mijn omgeving, vraag ik me soms af of het iets is wat iedereen wel eens zal meemaken in zijn leven.
Doordat het slachtoffer de dader meestal kent, is het zeer moeilijk om preventieve maatregelen te nemen. Ik denk dat het vooral van belang is dat iedere persoon iemand heeft waarbij hij/zij zijn/haar verhaal kwijt kan. Op die manier kan het vermeden worden dat het langdurig seksueel misbruik wordt. Daarnaast lijkt het me zeer belangrijk dat het taboe errond nog meer verdwijnt. Niet om alle mensen die nood hebben aan aandacht dit verhaaltje te laten opvoeren. Maar wel zodat de echte slachtoffers minder schaamte hebben om het aan te geven. Want enkel zo, met bewijzen, kan je de daders straffen. Enkel zo, wanneer daders het signaal krijgen dat dit gedrag echt niet kan én gevolgen heeft, kan dit cijfer verminderen.