Spectaculaire stijging van scholingsgraad


BRUSSEL - Méér dan de helft van de jonge vrouwen in Vlaanderen komt vandaag hooggeschoold op de arbeidsmarkt.


De aula's van de universiteiten en hogescholen zitten overvol; studenten worden bijna verplicht op kot (of thuis) te blijven en de colleges te volgen via het internet. Dat zijn praktische gevolgen van de explosie van het hoger onderwijs die afgelopen weken in deze krant geschetst werd; ze tonen dat het beleid niet helemaal klaar was voor de sprong naar de nieuwe (kennis)economie die de jongeren onmiskenbaar wel aan het maken zijn.

De resultaten zijn er al. Op tien jaar tijd (1999-2010) is de scholingsgraad van de Vlamingen spectaculair gestegen, leren cijfers van het Steunwerk Werk en Sociale Economie (KULeuven).

Van de jonge vrouwen (25-34) is sinds vorig jaar méér dan de helft hooggeschoold, dit wil zeggen dat ze minstens een bachelordiploma hebben (52procent). Bij de mannen is dat nog maar 45procent, maar die zullen ook snel de kaap van de 50procent ronden.

Een actieve bevolking waarvan meer dan de helft hooggeschoold is, dat betekent dat er ook een andere economie aan het groeien is.

Die generatie 25-35-jarigen en de generatie net ervoor (45-44), trekken het scholingspeil van de gehele bevolking op actieve leeftijd (25-64 jaar) flink omhoog. Tien jaar geleden was een kwart van de actieve bevolking (25-64) hooggeschoold. Vandaag méér dan een derde (35procent). Tien jaar geleden was 58procent ‘geschoold' (diploma middelbaar onderwijs), vandaag drie kwart.

Een belangrijk gevolg van deze trend is dat meer mensen werken. Van de geschoolden werkt 76procent, van de hooggeschoolden 86procent. Het enige zwakke punt van Vlaanderen is dat van de jongste generatie (25-34jaar) 15procent het middelbaar onderwijs niet heeft afgerond.

Bron: DS 29/09/2011


Reactie:
Ik denk dat geen enkele jongere de ambitie heeft om te gaan stempelen. Mensen willen hun kansen op de arbeidsmarkt verhogen. Wanneer je gaat kijken in de advertenties van de VDAB, dan valt het op dat tegenwoordig de minimumvereiste een bachelordiploma is. Met een gewoon diploma secundair onderwijs wordt je keuze tot een minimum herleid.
Ik ben er zelf voorstander van dat mensen hun kwaliteiten benutten, zeker als de interesse aanwezig is.

Anderzijds vind ik dat men vooral werk moet maken van goede informatie naar de jongeren toe. Waarom kiezen zij voor een bepaalde richting? Is het omdat ze hun hart volgen of is het omdat ze werkzekerheid en bergen geld aan het eind van hun opleiding zien? Is het beeld dat ze hebben van hun droomjob wel reëel?

Gisteren nog zag ik in het programma Volt een debat waarin een rector uit Leuven kwam pleiten voor vermindering van inschrijvingsgeld voor de ingenieursopleidingen, want er zijn significant ingenieurs te weinig. Er zouden zelfs voorstellen geuit zijn om werkloosheidsuitkeringen te weigeren aan diegenen die gestudeerd zouden hebben voor een job waar er al genoeg arbeidskrachten voor zijn! Dat allemaal onder het motto: "Je hebt er dan zelf om gevraagd". Dit kan volgens mij niet door de beugel.
Er zijn gezinnen die het niet breed hebben. Zij zullen de eersten zijn die in de verleiding worden gebracht om eerst aan de financiële kant te denken.

Ik denk dat het belangrijk is dat we ons bewust zijn van het feit dat we langer zullen moeten werken. Dan is het maar niet meer dan normaal dat je zelf voor de opleiding kiest die je het meest interesseert. Als je dan je diploma behaalt, dan kan je nog altijd tijdelijk voor een andere job kiezen om aan de werkloosheid te ontsnappen. Net zoals leerlingen zich goed moeten kunnen voelen in de klas, moet een werknemer zich goed voelen in zijn job. Ik geloof erin dat een gelukkige werknemer een productieve werknemer is. Het is een mes dat aan twee kanten snijdt.

Verder blijf ik bij mijn mening dat er dringend iets moet gedaan worden aan het feit dat er nog steeds leerlingen in het secundair onderwijs afhaken. Het behalen van een diploma secundair onderwijs zou verplicht moeten zijn. Je ziet nog al te vaak gezinnen waar én vader én moeder laaggeschoold zijn, die er geen probleem mee hebben werkloos te zijn en die het niet abnormaal vinden dat hun kind dezelfde weg opgaat.

Ook al wordt het misschien vechten tegen de bierkaai, ik denk dat we als toekomstige leerkrachten alles moeten aanwenden om dit soort taferelen te vermijden. We moeten ervoor gaan om jongeren, die uit de boot dreigen te vallen, aan te moedigen om verder te doen. Het zal veel inzet vragen, maar ik denk dat het zeker de moeite waard is. Op die manier kan je echt het verschil maken.
























.