Internationale gemeenschap grijpt meteen in in Libië


Na een vergadering van enkele uren kwam de Franse president Nicolas Sarkozy met een mededeling naar buiten. De Verenigde Staten en een aantal Europese en Arabische landen hebben op de top beslist om onmiddellijk in te grijpen in Libië, "om de Libische bevolking te beschermen tegen de agressie" van de Libische leider Moe'ammar Khaddafi.

Belga
Volgens Sarkozy zouden Franse vliegtuigen op het moment van zijn toespraak al vluchten boven Libië hebben uitgevoerd om te verhinderen dat de troepen van Khaddafi nog aanvallen zouden kunnen uitvoeren op de oostelijke stad Benghazi, het bolwerk van de rebellen.

De landen aanwezig op de top waren het eens om "alle nodige middelen, vooral militaire, in te schakelen" opdat Khaddafi de VN-resolutie 1973, waarin een onmiddellijk staakt-het-vuren wordt geëist, zou respecteren. "Khaddafi heeft dat staakt-het-vuren naast zich neergelegd", aldus Sarkozy. "De laatste uren heeft hij het bloedbad zelfs nog geïntensifieerd."

"We moeten het moordende regime stoppen. Libië hoort toe aan de Libiërs, we willen het volk toelaten zelf hun toekomst te kiezen", legde Sarkozy de militaire interventie uit. Volgens Sarkozy heeft Khaddafi elke legitimiteit verloren om zijn land te leiden. Hij benadrukte ook het belang van de samenwerking tussen de westerse en Arabische landen in deze interventie.

De Franse president liet nog een laatste opening voor Khaddafi door te zeggen dat hij "het ergste nog kan afwenden door zich onmiddellijk aan de VN-resolutie te houden en het offensief te staken". "De deur van de diplomatie zal opnieuw opengaan zodra de agressie stopt", aldus nog Sarkozy.

Duitsland doet niet mee, Italië terughoudend
Zoals eerder bekendgemaakt was, neemt Duitsland niet deel aan de militaire interventie, ondanks de unanimiteit in Parijs over een noodzakelijk einde van de gevechten in Libië tussen het regime en de rebellen. Duitsland had zich donderdag ook onthouden bij de stemming over resolutie 1973 in de VN-Veiligheidsraad.

Italië, een aloude bondgenoot van Libië, stelt zich voorlopig terughoudend op. In een eerste fase stellen de Italianen enkele bases ter beschikking voor de gevechtsvliegtuigen die deelnemen aan de interventie. Het land zal voorlopig niet deelnemen aan de gevechtsoperaties zelf, maar sluit dat niet uit in een tweede fase. De Italiaanse premier Silvio Berlusconi sprak de hoop uit "dat het Libische regime zich alsnog zou terugtrekken".

bron: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieu...19_Libie_parijs


Ik vind dit persoonlijk geen goede zaak, en wel om drie redenen.

1) Het gaat om een tussenkomst in een burgeroorlog die geen gevaar vormde voor de regionale of wereldvrede. Khadaffi bedreigde geen enkel buurland. Het gaat hier dus om een daad van "buitenlandse agressie" tegen en ander land en dus een rechtstreekse daad van oorlog.
2) De intenties van de NAVO-strijdkrachten zullen wel in orde zijn (al hoor je ook wel eens dat olie er ook voor iets zou tussen zitten), toch is het 100% zeker dat het aantal doden nu exponentieel gaat toenemen. Dat lijkt me een logisch gevolg van een militaire interventie door moderne legers (voornamelijk luchtmacht) die een ander leger bestrijden.
3. Er is geen enkel perspectief dat deze interventie iets duurzaams oplevert. Khaddafi zal wel verdreven worden, en zijn aanhangers en soldaten zullen alom het leven laten. Maar wat moet er dan in Libië gebeuren? Daar is nog niet eens over nagedacht. Eerst bombarderen en dan nadenken lijkt me nooit een goede strategie.

Ik vrees ook dat de internationale gemeenschap een sprong in het duister neemt door Libië aan te vallen. Zoals steeds in het nieuws wordt vermeld weten we nog altijd niet hoe de situatie is in Libië. Men zegt constant, "We kunnen de beelden niet controleren op echtheid."
Dat er dingen gebeuren die het daglicht niet zouden mogen zien in Libië daar ben ik het mee eens en dat er onschuldigen onrecht wordt aangedaan daar ben ik het ook mee eens.
Maar ik begrijp de intenrationale interventie strategie niet goed. Misschien hadden we inderdaad eerst beter moeten overleggen alvorens ons halsoverkop in dit avontuur te storten.

__________________
Divide and Conquer

Volgens mij heeft de internationale gemeenschap de knoop eindelijk eens tijdig doorgehakt. Als ze nog weken hadden gepalaverd over een al dan niet ingrijpen, had Kadhaffi zijn slag al lang thuis gehaald. Misschien vraagt een snelle interventie wel een grotere dodentol op korte termijn. Maar als we de situatie vergelijken met Irak in 1990 na de nederlaag tegen de coalitie, zien we dat op langere termijn het gewone volk aan het kortste eind trekt. De Koerden en Sjieten kwamen toen ook in opstand tegen het Baath-regime. Net als Saddam zou Kadhaffi eerst de opstand breken met grof geweld tegen de eigen burgers. Daarna zouden sancties van de internationale gemeenschap het Libische volk nog meer verzwakken. De leiders van landen die sancties opgelegd krijgen, zorgen wel voor hun eigen hachje. Ik ben totaal geen voorstander van geweld of van buitenlandse inmenging, maar ik denk dat de democratiseringsprocessen in Egypte en Tunesië een grotere kans krijgen op slagen als ook het dictatoriaal regime van Libië -dat tussen beide landen in ligt- verdwijnt. Als de democratie ingang vindt in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika, mogen we trots zijn dat het Westen deze revolutie gesteund hebben. Jarenlang heeft hebben we stilzwijgend toegelaten dat autoritaire regimes het volk onder de knoet hielden in het belang van de stabiliteit. Nu is het van belang om het volk in deze regio te blijven steunen en een donkere bladzijde in de geschiedenis om te draaien.