Autistische kinderen hebben het moeilijk om hun emoties te uiten. Vaak reageren ze afwijzend op een knuffel, een handdruk of een andere vorm van affectie. De revolutionaire robot Kaspar helpt de autistische kinderen nu beter om te gaan met hun emoties. Bij het vierjarig autistisch kindje Eden Sawczenko was het resultaat verbluffend, want met haar mechanisch vriendje Kaspar deelt ze wel volop haar emoties.

Dokter Ben Robins en zijn team hebben het unieke project gelanceerd in de universiteit van Hertfordshire in het Engelse Hatfield. Autistische kinderen spelen er een tiental minuten met robot Kaspar, samen met een onderzoeker die de robot bestuurt via een afstandsbediening. Kaspar kan onder meer glimlachen, lachen, knipogen en met zijn armen wuiven. Prijskaartje van de revolutionaire robot: zo'n 1.300 pond (ongever 1.500 euro).

Expressies
"Kinderen met autisme reageren niet zoals het hoort op mensen omdat ze de expressies in hun aangezicht niet begrijpen", legt Ben Robins uit. "Robots zijn veel geschikter voor hen omdat ze minder signalen moeten opvangen. Bovendien zijn ze heel voorspelbaar." Er zijn gelijkaardige projecten in Canada, Japan en de VS, maar dit project heeft veruit de grootste vorderingen gemaakt.

Spectaculaire ommekeer
Neem het geval van Eden Sawczenko. Het vierjarige autistische meisje trok zich altijd terug in haar schulp als andere meisjes haar handje vasthielden. Als ze een knuffel kreeg, verstijfde ze helemaal van angst. Sinds ze begon te spelen met Kaspar, heeft ze er totaal geen probleem meer mee om mensen te knuffelen. "Ze toont nu veel meer affectie tegenover haar vrienden en vriendinnen. Ze begint nu soms zelf iemand te omarmen", glundert Claire Sawczenko, de moeder van Eden over de spectaculaire ommekeer. (kh)

BRON: De Morgen Online (8 maart 2011) - http://www.demorgen.be/dm/nl/992/We...t-emoties.dhtml

Toelichting:
Ik heb zelf een autistisch broertje en ik kan wel enkele dingen herkennen die ze vermelden in het artikel. Mijn broer heeft het ook erg moeilijk met gezichtsuitdrukkingen herkennen. Hij vraagt dan ook vaak of we boos of verdrietig zijn, want dat kan hij niet aflezen van ons gezicht. Ook de angst voor het onvoorspelbare heeft hij heel erg, vooral met dieren dan.

Deze vooruitgang in de wetenschap kan ik dan ook alleen maar toejuichen, hoewel ik wel denk dat het niet voor elk kind geschikt is.

Mij lijkt het toch eerder vreemd, zo 'n robot. Ik zou zelf liever hebben dat mijn kinderen met andere kinderen spelen dan met een robot. Maar ik ken zelf niet zo heel veel van autisme. Als er kinderen zijn bij wie een robot echt helpt om zichzelf beter te voelen en beter om te kunnen gaan met affectie,... Dan zouden we deze robots wel moeten aanmoedigen.