Het loze Milquet-argument


Volgens CDH-voorzitster Joëlle Milquet was het een sociologische vergissing om in 1963 de zes faciliteitengemeenten niet bij Brussel te voegen. Was dat toen wel gebeurd, dan was er volgens haar nu geen communautair probleem geweest. Van mensen die jarenlang hoofdzakelijk ‘neen' zeggen wat ook de gestelde vraag moge zijn en nadien uitpakken met de slogan l'Union fait la force, mag je natuurlijk alles verwachten. Maar er moet toch een ondergrens aan de intellectuele eerlijkheid zijn.


Om valabel te zijn moet het Milquet-argument ook op andere situaties kunnen worden toegepast. Was het geen sociologische vergissing om aan het einde van de Eerste Wereldoorlog een Duitstalig gebied bij België in te lijven? Was de stichting van België in 1830, behalve een uit de hand gelopen operette, niet de allergrootste sociologische vergissing? Et j'en passe.

Dit soort kromredeneringen heeft geen enkele zin. Er bestaan grote gebieden in de wereld waar de grenzen met meetlat en passer op de kaart zijn aangebracht. Elders heeft een onafzienbare serie oorlogen organisch de grenzen getekend. De vraag wie er aan weerszijden van die arbitraire lijnen woonde, heeft daar bitter weinig invloed op gehad. Maar eraan raken opent een doos van Pandora. Minder dan twintig jaar geleden leidde dat in ons Europa nog tot verdrijving en landverhuizingen. Goede redenen om niet ondoordacht met grenzen te prutsen.

Er kan voor België niets goeds van komen als er, zogezegd voor de laatste keer, met grondgebied wordt geschoven. Die premisse moet iedereen aanvaarden. Een duidelijke afbakening tussen mijn en dijn is de eerste en belangrijkste voorwaarde om, over de grenzen heen, relaties op te bouwen en samenwerking mogelijk te maken. Wie dat ontkent, begrijpt er niets van of is te kwader trouw.

Anderzijds, en dat wordt aan Vlaamse kant veel te weinig onderkend, houdt die stelling ook een opdracht in. Een definitieve erkenning van de binnengrenzen is noodzakelijk, maar brengt op zichzelf geen federale verzoening. In een democratie is de betekenis ervan dat er vervolgens geen sprake kan zijn van een etnische invulling van die begrenzing. Wie aan de noordkant van de taalgrens woont, is dan Vlaming, welke taal hij of zij ook spreekt. Van Franstalige Vlamingen mag respect voor het Nederlands worden verwacht, maar dan hebben ze ook het recht zich te organiseren en hun cultuur te uiten.

Het moet dan met andere woorden uit zijn met de verkrampte manier van omgaan met diversiteit en veeltaligheid. Wie het ene wil, moet het andere willen. Niet morrend of halfslachtig, maar voluit en met overtuiging. Juist om dit bevrijdende perspectief mogelijk te maken, moet elke twijfel over de grenzen ophouden. Zodra we het daarover eens kunnen worden, ontstaat de mogelijkheid de aftandse vetes naar de geschiedenis te verwijzen. Blijven we ronddobberen in verroeste stellingnames, dan is het hopeloos.


DS, 29-05-2010 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB