"Ruzies horen bij een relatie"


Alfons Vansteenwegen is de man die de beroemde oneliner ‘Liefde is een werkwoord’ bedacht. In de Knack-interviewserie Vlaanderen in therapie praat hij over de kunst van de relatietherapie.


Waarvan moet een goede relatietherapeut zich te allen tijde bewust zijn?

Alfons Vansteenwegen: Het belangrijkste is dat hij goed luistert naar het paar en hun manier van communiceren bevordert. Zij spreken met elkaar, hij moet zich inleven, maar mag zeker nooit zijn eigen visie opdringen. Dat geldt voor elke vorm van psychotherapie.

De therapeut is iemand die een proces begeleidt, niet iemand die beslissingen neemt. Zo kan een relatietherapeut mensen helpen om hun relatie te verbeteren of om ze stop te zetten.


Wat is het typische probleem waarmee koppels bij u komen?

Vansteenwegen: Conflicten. Ruzies. Die horen bij elk paar. Als je geen ruzie meer maakt, is dat zelfs verdacht. Maar als je altijd ruzie maakt, dan zit je met een probleem. Als het probleem maandenlang aansleept en je raakt er met z’n tweeën niet meer uit, dan is het misschien tijd om eens met een relatietherapeut te gaan praten.

Een tweede probleem waar mensen mee worstelen, is vervreemding. Als je ruzie maakt, leef je te dicht op elkaar. Als je van elkaar vervreemd raakt, leef je te ver uit elkaar. Een derde belangrijke reden waarom mensen bij ons terechtkomen, zijn seksproblemen of relaties met derden: als een van beiden is vreemdgegaan en dat is uitgekomen.


Zag u vroeger vooral andere problemen?

Vansteenwegen: Dertig jaar geleden zag ik vooral koppels waarin de vrouw zich totaal opofferde voor de man. Die vrouwen werden bitter, hadden psychosomatische klachten, waren vermoeid, prikkelbaar, wilden geen seks meer. Een begrijpelijke reactie op overdreven opoffering. In de middeleeuwen kon je nog heilig verklaard worden als je zo leefde en ook vandaag kun je zo een aantal jaren leven, als je verliefd bent, bijvoorbeeld, maar dat blijft niet duren. Van jezelf helemaal opofferen in een relatie word je niet gelukkig. Dat is het ene extreem.

Tegenwoordig zitten we veel korter bij het andere extreem: ik moet mijzelf realiseren ondanks alles. Als je dat vindt, kun je beter alleen blijven leven. In een huwelijk zorg je niet alleen voor jezelf, maar ook voor iemand anders. En mensen zijn vandaag heel goed in staat om voor zichzelf te zorgen, maar te weinig om voor iemand anders te zorgen. Dertig jaar geleden zagen we vaak een overdreven altruïsme, vandaag zien we een overdreven consumentisme: ik haal eruit wat erin zit, en als het op is, zoek ik iemand anders.


Blog Knack, 05-05-2010 (Joël De Ceulaer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ik kan mij vooral in het laatste stukje vinden welke Vansteenwegen aanhaalt.
I.v.m. de verschuiving van extreme opoffering naar extreem egoïsme.

Op zich is de verschijving weg van de extreme zelfopoffering een stap in de goede richting, enkel zijn we niet tijdig gestopt met stappen. Individualisme is deze dagen zo belangrijk geworden in onze maatschappij. Daar het ook wel positieve gevolgen heeft, brengt het evenzeer negatieve gevolgen met zich mee.
Velen zien 'ik' als het centrum van hun leven; ik moet mij zo goed mogelijk ontplooien, mij zo veel mogelijk kansen geven...

Steeds meer en meer merk ik verder bij kennissen, familie en nabije omgeving dat men geen moeite meer kan steken in liefde.
'Hij was de ware niet!' 'Ik ben niet meer verliefd!' ... en dergelijke uitspraken krijg je dan te horen. Niemand lijkt zich bewust te zijn van de realiteit en iedereen lijkt steeds dieper en dieper weg te zakken in het mooie droomplaatje van fictieve films, waarin je voor altijd gelukkig samen bent en altijd even dolverliefd blijft.

Ik ben volledig akkoord met de laatste alinea (zowel bij Karen als in het artikel)
Mensen blijken niet meer te weten wat echte liefde is en geven alles zo snel op.
En daar komt dan het spreekwoord "Het gras is altijd groener aan de overkant."
kijken. De verliefdheid wordt echte liefde, het nieuwe is er een beetje af .. en
hopaa: breuk, relatie met een ander. Maar is dit dan beter? Alles begint terug
van nul en na verloop van tijd kom je toch opnieuw het moment tegen van de
vlinders die minder fladderen...
Persoonlijk denk ik, dat als je in dit stadia (vanaf de verliefdheid
mindert:dumpen) zit, je nog niet echt volwassen bent en bang bent voor het
vaste leven. Je wil afwisseling, spanning, avontuur in het nieuwe... wat ik als
"puberteit" omschrijf.

Knappe maar riskante uitspraak(!)

Het beeld van extreem egoïsme, daar ben ik het ook volkomen mee eens. Partners zitten soms op een totaal andere golflengte, waardoor ze iets verschillend verwachten van het leven, en dus ook van hun relatie. Daardoor krijgen ze vaak ruzie, en gaan ze uit elkaar. Wanneer je op die manier uit elkaar gaat, dan kan je daar niets tegen beginnen, tenzij de ene partner zich wegcijfert voor de andere, of zich in het volgende niveau dwingt. Maar vroeg of laat komen de problemen er toch wel uit.
Vele mensen denken ook dat het gras véél groener is aan de overkant. Maar ga maar eens kijken, daar zal je ook wel 'bruine plekken' en onkruid in ontdekken, maar dan teruggaan naar je vroeger stukje grond, dat is een ander paar mouwen ... .
Relaties, het is me wat.

Mooi en origineel (en nog juist!) geformuleerd.. Dus zoals velen het reeds aanhaalden, ik sluit me aan bij het feit dat we onszelf ongelukkig maken door altijd maar "over het muurtje" te kijken. Af en toe eens een goede/fikse ruzie moet kunnen, dan krijg je eens de kans "om eens goed u gedacht te zeggen", redelijk onverbloemd meestal Maar dat is wel eens nodig, mensen gaan te snel uit elkaar, doen te weinig moeite.. en dat berust dan nog eens vaak op misverstanden omdat men niet genoeg moeite deed om erover te praten, te communiceren met elkaar. Spijtig is dat, want nadien hoor je vaak dat mensen er spijt van krijgen. Maar eens gebroken met elkaar is het erg moeilijk om de draad weer op te nemen.

Het fenomeen "vechten voor elkaar, om elkaar te hebben en te houden" treedt alsmaar meer op de achtergrond. "Lukt het niet, dan stoppen we er maar mee" is op deze moment nogal populair. Natuurlijk is dit niet overal zo, en zullen de meesten op een bepaald moment wel iemand tegenkomen die het waard is om "voor te vechten", maar dat is één ding, het werkelijk DOEN is een tweede ding, en het BLIJVEN doen is een derde ding -dat maar al te vaak verwaarloosd of vergeten wordt-...